Σκοτάδι & Φως - Ένστικτα και Λογική: Που ανήκεις;

Να κάθεσαι σε ένα κρεβάτι, με μία ζεστή κουβερτούλα, ένα αχνιστό καφέ, να νιώθεις την παγωνιά, να μαζεύεσαι κάτω από τα σκεπάσματα, να παίζει χαμηλά καλή μουσική, να μυρίζεις το βρεγμένο χώμα, να ακούς τις σταγόνες που πέφτουν ρυθμικά και όλο το τοπίο να μοιάζει με παλιά φωτογραφία, ξεθωριασμένη, σε τόνους σέπια. Αυτό θα πει καλοκαιρινή βροχή. Μοιάζει με τις αναμνήσεις μας. 


Υπάρχουν αναμνήσεις που σε κάνουν να κλαις, να σκας στα γέλια και είναι και εκείνες οι μυστηριώδεις. Εκείνες οι δισυπόστατες, που γεννούν ένα μισό χαμόγελο Μόνα-Λίζα style.Δεν είναι ακριβώς γλυκόπικρες. Ίσως είναι κακές αναμνήσεις που δεν σε αγγίζουν πια και χαίρεσαι γι αυτό. Ίσως είναι ευχάριστες, που απλά έχασαν την λάμψη τους. Σου γεννούν ανάμεικτα συναισθήματα σε σημείο που και ο ίδιος ξαφνιάζεσαι.

Και γενικά πιστεύω οι πιο ωραίες στιγμές μας, είναι εκείνες που διακατέχονται από τόνους μυστηρίου, έντασης για οποιοδήποτε λόγο και κυβερνώνται από ένστικτα. . .
Η ανθρώπινη φύση χωρίζεται σε δύο μέρη. Τον ανώτερο εαυτό, τον πνευματικό, με πλήθος αρετών και θετικών χαρακτηριστικών. Και τον ενστικτώδη εαυτό, τον αρχέγονο, τον απόλυτο, σκληρό και γεμάτο ανάγκη για εξουσία και απολαύσεις. Όλοι μας έχουμε σε κάποιο ποσοστό και τους δύο εαυτούς. Κάποιοι προσπαθούν να καλλιεργήσουν την μία πλευρά, κάποιοι την άλλη, πιθανότατα πολλοί να κρύβουν ή να καταπνίγουν την μία από τις δύο φύσεις τους.   

Είναι δύσκολο η αλήθεια είναι, να μπορέσεις να πείσεις τους ανθρώπους και κυρίως τον ίδιο σου τον εαυτό, ότι η μία πλευρά δεν αναιρεί την άλλη. Και ότι ο ανώτερος εαυτός έχει μεγαλύτερη αξία από τον ενστικτώδη. Καθώς, ο δεύτερος είναι αυθύπαρκτος και θα υπάρχει ες αεί και δρα συχνά χωρίς την προαίρεσή μας. Ενώ ο πρώτος, είναι προϊόν του κόπου μας, εντελώς συνειδητός και στην ουσία μας χαρακτηρίζει.

Και είναι πολύ μεγάλο το δίλημμα! Από την μία να σου αρέσει η ένταση, το μυστήριο, το άγνωστο, η δύναμη, το πάθος, ο πόλεμος, η κατάκτηση. . . Είναι μία δίνη που θες να περάσεις για να εξαγνιστείς. Από μόνος σου θέλεις να σφάλεις και να το πληρώσεις, να πονέσεις για να εκδικηθείς.Κι ας είναι ψυχοφθόρο κι ας είναι λάθος. Σε ελκύει επικίνδυνα αυτή η dark side of the moon! Είσαι ψηλά και επιδιώκεις να πέσεις, να συρθείς, για να ανυψωθείς πια, ώριμος και σοφός, όχι απλά τυχερός, έξυπνος και καλός άνθρωπος. Αν δεν αντιμετωπίσεις στα ίσα τον πειρασμό δεν μιλάμε για δύναμη ψυχής, αλλά αδυναμία τόλμης. Το να λες όχι από μακριά και εκ του ασφαλούς είναι το σύνηθες. Αλλά αν δεν πλησιάσεις την φωτιά, δεν μπορείς να πεις ότι δε σε καίει τίποτα.

Βέβαια, ένας λογικός άνθρωπος θα πει μα γιατί να τα κάνεις όλα αυτά?? Γιατί να πρέπει να κάνεις τον κύκλο για να καταλήξεις εκεί που ήδη είσαι? Και ναι εν μέρη δεν υπάρχει λόγος να χάσεις χρόνο, να πονέσεις και να ζήσεις στα άκρα. Αλλά για μένα τουλάχιστον δεν είναι το ίδιο. Άλλο να αναπτύσσεις τον ανώτερο εαυτό σου από άποψη και άλλο γιατί έτσι σου είπαν.

Ο βασικός στόχος είναι να φτάσεις την πνευματικότητα και την καλοσύνη σου στο μέγιστο βαθμό. Ο ένας δρόμος θα σε κάνει κριτή και δικονόμο ο άλλος δάσκαλο και συνάνθρωπο. Και οι δύο θα έχουν την ίδια ηθική, τις ίδιες αδέκαστες, υψηλόφρονες αξίες και θα σε συμβουλέψουν τα ίδια πράγματα. Η διαφορά είναι ότι όποιος έζησε, ξέρει να συμπονά και να συμπάσχει, όποιος απλά σκέφτηκε ξέρει μόνο να κρίνει και να ζυγίζει.

Επομένως, ή ζεις αποστειρωμένος, προσπαθώντας να κάνεις το σωστό και να έχεις το μικρότερο δυνατό κόστος ή βρίσκεις όλα τα παραπάνω σα δικαιολογία να αφεθείς στο χάος και να επιστρέψεις σοφός.

Προσωπικά, είμαι από τους τύπους που πάντα επιλέγουν την βέλτιστη διαδρομή, προφανώς δλδ εκείνη με τις λίγες απώλειες. Αλλά τελικά κάτι μένει βαθιά ανικανοποίητο. Ίσως, απλά είναι μία αυτοκαταστροφική τάση. Προκειμένου, λοιπόν, να λύσω το διπλό σφάλμα που πέφτω συνήθως, δηλαδή να θέλω ένταση, να μην την διεκδικώ και μετά να απογοητεύομαι και να ΔΗΜΙΟΥΡΓΩ κακή ένταση που τελικά τα καταστρέφει όλα... Κατέληξα στα παραπάνω. 

Θεωρώ, απίστευτα δύσκολο να το δεχτώ. Να ξέρεις ότι είσαι σωστός και καθώς πρέπει και έτσι να θες να σε αντιμετωπίζουν οι άλλοι. Αλλά ταυτόχρονα να θες και κάτι ακόμα και κάτι άλλο. Το να ζεις σύμφωνα με το πως οι άλλοι δεν θα σε παρεξηγήσουν δεν είναι σωστό, αλλά είναι και πιο βολικό. Και θέτω το ερώτημα... Πως μπορεί να συμβαδίζει ο καλός και ο σκοτεινός μας εαυτός? Έχουμε δικαίωμα να διεκδικούμε όσα θέλουμε? Και τελικά μήπως άλλο είμαστε και άλλο πιστεύουμε και συνεπώς δείχνουμε???

Είναι παράξενο να προσπαθείς να συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου! Και ταυτόχρονα στην πορεία σου να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος και ευγενικότερη ψυχή να παρεμβάλονται όλα τα περίεργα. . . 

Πάντα θα πιστεύω ότι ο εχθρός μου είναι το μυαλό μου!