Run Away With Me

Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που ήξεραν τι ήθελαν στη ζωή τους. Που έλεγαν εγώ θα κάνω αυτό επαγγελματικά, αυτό στα προσωπικά μου και τέλος.

Θα γίνω ας πούμε δασκάλα, να είμαι στο δημόσιο με τη σίγουρη δουλειά μου, το ωράριο που θα μου επιτρέπει να ζω, θα κάνω και 2 παιδιά μέχρι τα 28, ζώντας στον τόπο που μεγάλωσα, γιατί εκεί ξέρω κόσμο και εκεί θα μπορούν να με εξυπηρετούν. Με εντυπωσιάζουν απαράμιλλα οι άνθρωποι που ναι τόσο σοβαροί, μετρημένοι, προσγειωμένοι και απλοί. Οι άνθρωποι που έχουν πειθαρχία, ξέρουν να κάνουν οικονομία, τους αρέσει να ξυπνάνε νωρίς, προτιμούν το κρασί, δε βαριούνται εύκολα. Οι άνθρωποι που είναι ήρεμοι, ούτε πολύ χαρούμενοι, ούτε πολύ στεναχωρημένοι, οι άνθρωποι που δέχονται τους άλλους και τους εαυτούς τους με τις ατέλειές τους, ακόμα κι αν δεν υπάρξει βελτίωση. Οι άνθρωποι που συγχωρούν με ευκολία (τους άλλους και τον εαυτό τους κυρίως) και δεν πληγώνονται πάρα πολύ.

Πολύ τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους, που δεν έχουν μία συνεχή ανησυχία, που η ζωή τους δεν είναι ένα μόνιμο κυνήγι μίας άγνωστης Ιθάκης, που όταν κάνουν κάτι δεν ψάχνουν το επόμενο buzz ταυτόχρονα, που δε φοβούνται τη φθορά και την πτώση, που δεν έχουν ανάγκη από κατάκτηση στόχων συνεχώς για επιβεβαίωση και επιβολή.

Μ’ αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι, γιατί όταν τους βρίσκω, νιώθω πολύ ήρεμη. Αυτός είναι ο καταλυτικός παράγοντας επαφής. Και είναι τρομακτικά ισχυρό. Εκτιμώ το πόσο σταθεροί είναι στη ζωή μου, σαν απάνεμο λιμάνι. Δεν είναι ότι μπορείς να στηριχτείς πάνω τους, είναι που μπορείς να κρυφτείς μέσα τους μέχρι να δυναμώσεις πάλι. Συνειρμικά συνδέω αυτό με τη συνεκτικότητα της αξιοπιστίας και την ακεραιότητάς τους. Ή έτσι τους φαντάζομαι, μέχρι να τους απομυθοποιήσω, τουλάχιστον.

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να είμαι τόσο συμβιβασμένη. Συμβιβασμένη όχι με την κακή έννοια, αντιθέτως. Αυτού του είδους ο συμβιβασμός συνδέεται με την αυτογνωσία και τον ρεαλισμό. Με την κατασταλαγμένη αντιμετώπιση της καθημερινότητας και την αντιμετώπιση των δυνατοτήτων και την ευκαιριών.

Μερικές φορές αισθάνομαι σα γάτα που κυνηγάει την ουρά της, διαχρονικά. Αυτό που ψάχνω, είναι κάπου μέσα μου κι μέχρι να το βρω τίποτα δε θα με γεμίζει αρκετά, όσο μακριά κι αν πάω. Αλλά υποθέτω ότι αυτό είναι μέρος της ωρίμανση ενός ατόμου. Από την άλλη είναι πολύ όμορφη εμπειρία. Αμφιβόλου αποτελέσματος, παρόλα αυτά.

Για παράδειγμα, ζω με τον τρόπο (ή μάλλον με έναν από τους τρόπους) που πάντα ονειρευόμουνα να ζω. Από την άλλη αναρωτιέμαι πότε θα ζω με διαφορετικό τρόπο. Που είναι, μεν, αχάριστο να παραγκωνίζω το παρόν, αλλά είναι ο τρόπος που σκέφτομαι. Προσπαθώ πολύ να χαίρομαι τη στιγμή και πιστεύω όσο μεγαλώνω το κάνω και πιο καλά. Εστιάζω στο ότι όσο πιο πολύ θα μου πάρει να βρω αυτό που θα με κάνει να πω εδώ είμαστε (αν υπάρχει και αν είναι ένα) τόσο καλύτερα, κι ας παραπονιέμαι στην διάρκεια. Με αυτό τον τρόπο θα έχω ζήσει πολλές ζωές σε μία, δίχως μεγάλες δεσμεύσεις.

Ενδεχομένως, απλά, να είμαι υπερβολική και να υπεραναλύω τα πράγματα (που το κάνω, σιγά την ανακάλυψη). Φταίει που θέλω πολύ πολλά ή φταίει που δε θέλω τίποτα αρκετά; Και φταίω εγώ για αυτό ή απλά συμβαίνει; Δεν υπάρχει κι ένα benchmark επιθυμίας ή έστω ένα best practice να ξέρουμε που κινούμαστε κι εμείς!  Ή μήπως φταίει ότι μερικές φορές απορρίπτω αυτά που θέλω ή μου τα κρύβω; 

Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου με το αιώνιο ερώτημα τι θέλω να κάνω. Προφανώς, είμαι ευγνώμων που έχω το χρόνο, το δικαίωμα και την ευκαιρία να έχω αυτό το ερώτημα πόσο μάλλον να με απασχολεί κιόλας. Ταυτόχρονα, όσο έχω αυτό το ερώτημα σημαίνει ότι έχω περισσότερες ευκαιρίες απ’ ότι λάθη, άρα είμαι στη φάση ανάπτυξης της ζωής κι όχι της παρακμής. Άσε, δε, που μ αρέσει αυτή η ελευθερία. Πιθανότατα μου φταίει που δεν ξέρω αν θα έχω για πάντα και την πίτα ολόκληρη (την άπλετη ελευθερία μου) και τον σκύλο χορτάτο (μία ζεστή και σταθερή βάση να με περιμένει αιωνίως, απλά επειδή είμαι εγώ!-που βασικά την έχω, προς το παρόν-). [Such a baby, I know!]

Αυτά είχα να πω για σήμερα. (Καλά, είχα και άλλα, μα δεν είναι ανακοινώσιμα κι πρέπει να αποβιβαστώ κιόλας.)

Υγ. 1 Ξέρω, είναι ελαφρώς off topic η φωτο σήμερα, αλλά είμαι στο τρένο και δεν προλαβαίνω να κατεβάσω άλλη κι έχω ξεμείνει από κάτι πιο ταιριαστό :P (οι τεμπελοαναρτήσεις). Έβαλα madrugada όμως, δε θέλω παράπονα. Run away with me, δηλαδή!

Υγ. 2 Από που ξεκίνησε αυτό το blog και που έχει καταλήξει... Πφ!

Υγ. 3 ΠΟΣΟ πολύ θέλω να πάω Φιλιππίνες :O Πρέπει κάποτε να γίνω ενήλικας και να αρχίσω να μαζεύω λεφτά. Κι έχουν και απίστευτα spa!

Υγ. 4 Τέλος, οι φετινές μου αναρτήσεις αποτελούν το 1/4 των δημοσιευμένων (δικής μου παραγωγής) αναρτήσεων (στο σύνολο των 6 ετών γραψίματος - εδώ κι αλλού-) :D Ένα ακόμα τικ στην φετινή new year's resolution list (που παίζει να ναι στο top 3 πιο πετυχημένων list όλης μου της ζωής so far).

Υγ. 5 Happy Halloween ρε! [trick or treat?]

Υγ. 6 Χρειάζεται να πω ότι σε 1,5 μήνα ακριβώς έχουμε σημαντικά πράγματα και σε 1 μήνα και 25 μέρες έχουμε Χριστούγεννα; Δε νομίζω! Χρειάζεται να πω ότι ήδη πήρα στολίδια δέντρου για να βάλω στο δωμάτιό μου (ελλείψη δέντρου, το diversity μου μέσα!), τα οποία ελπίζω να κρατήσουν για πάντα; Επίσης, δε νομίζω! Ααααχ, 54 και σήμερα :D :D :D

Υγ. 7 Δε ξέρω πότε θα γυρίσω και για πόσο, αλλά υπόσχομαι, ό,τι εποχή και να ναι εγώ θα στολίσω δέντρο! Ε μα πια! Ως τότε (ως άριστη σεφ που έχω γίνει) θα πλάθω κουλουράκια με τα δύο χεράκια, με κανέλα, μαύρη ζάχαρη και coindreau.