Η Επόμενη Μέρα

Δεν είχα σκοπό να το ανεβάσω εδώ, αλλά είναι ανάγκη να σκεφτούμε όσο πιο πολύ γίνεται. Ελπίζω και εύχομαι έστω και ένας άνθρωπος να αδράξει την ευκαιρία και να μελετήσει λίγο τους οικονομικούς και νομικούς παράγοντες που επηρεάζουν την παρούσα οικονομικοπολιτική κατάσταση της Ελλάδας. Αν και το παρακάτω είναι άκρως λυρικό, αποτελεί την έκφραση της άλλης πλευράς. Της μη τραμπουκικής, ανεύθυνης πλευράς που βλέπει παντού παραπληροφόρηση. Στόχος δεν είναι η παρουσίαση των κινδύνων ή των εναλλακτικών της επόμενης μέρας, υπάρχουν πολλοί και αξιόλογοι ειδικοί (καθηγητές κ.α.) με εξαιρετικά άρθρα για κάτι τέτοιο (απλούστερα ή όχι). Μιλάω ως νέος πολίτης με όνειρα που εξαπατήθηκε και ένιωσε την γνώμη και την επιθυμία του να συνθλίβεται φασιστικά. Ελπίζω να μείνουμε ενωμένοι, γιατί όσοι και όσο και να ευθύνονται πάντα πρέπει να προσπαθούμε λίγο παραπάνω.

Και ναι λοιπόν. Η κυβέρνηση έδωσε δείγματα γραφής. Προφανώς, τα χειρότερα εφικτά. Δεν θα πω ότι με τις τελευταίες εκλογές που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα, ήμουν σύμφωνη, ούτε κρίνω ότι ήταν η σωστή στιγμή, ούτε ότι δεν υπέκρυπτε δολιότητα αυτή η κίνηση. Όσο, επίσης, δεν θα ισχυριστώ ότι ήμουν σύμφωνη με το αποτέλεσμα αυτών. Βέβαια, το μη χείρον βέλτιστον και κατανοώ πλήρως την λογική των ψηφοφόρων. Επομένως, πριν μερικούς μήνες, όπως πολλοί συμπολίτες μου, έδωσα νοερά ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη της κυβέρνησης Τσίπρα, ευχόμενη το καλύτερο για όλους. Και μακάρι να είχε άδικο η λογική μου, που δεν πίστευε ότι ο συνδυασμός ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα ήταν αποτελεσματικός και δίκαιο η αθώα και γεμάτη ελπίδα καρδιά μου. 

Εσκεμμένα, δε βιάστηκα να κρίνω, όσο πιεστικές και αν ήταν οι συνθήκες. Γιατί ήταν μη έμπειροι πολιτικοί στην διακυβέρνηση και γιατί το εύκολο πάντα είναι να στέκεσαι απέναντι από την εκάστοτε εξουσία. Δυστυχώς όμως, την αναλγησία που δεν επέδειξα εγώ την επέδειξε η κυβέρνηση σε μένα, στην γενιά μου και πολλές άλλες γενικώς. Δε θέλω να πιστεύω ότι ήταν προσχεδιασμένο, δε θέλω να σκεφτώ συνωμοσίες και σενάρια, ούτε να παραθέσω μακρύ κατάλογο κοσμητικών επιθέτων. Δεν ωφελεί πια και αυτό είναι θλιβερό από μόνο του. 

Η απογοήτευση και η αγανάκτησή μου στόχο έχει τους πολίτες, είτε καλοκάγαθους είτε ανεύθυνους που με τις επιλογές τους (σε κυβερνήσεις, διαχρονικά ή στην συμπεριφορά τους) έφεραν τα πράγματα εδώ. Πρέπει επιτέλους κάποιος να μάθει να αναλαμβάνει ευθύνες στη χώρα μας. Πάντα φταίει κάποιος άλλος, λες και είμαστε λοβοτομημένοι και τις επιλογές τις πραγματοποιεί μία σκοτεινή οντότητα. Στα 22 μου χρόνια, ούσα φοιτήτρια που ολοκλήρωσε το πτυχίο της και συνεχίζει το μεταπτυχιακό της στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, έμαθα πριν απ' όλα να σκέφτομαι με λογική και να παλεύω με καρδιά. Μέχρι στιγμής, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, για την υγεία, τη μόρφωση, τη στέγη και τις ευκαιρίες που είχα. Καθόλου αυτονόητα στοιχεία, τώρα το βλέπω καθαρά. Δυσκολίες, όπως στην ζωή όλων υπήρχαν, βεβαίως. Ευχαριστώ όμως την οικογένεια, τους φίλους, τους καθηγητές και συναδέλφους που με προστάτευαν τόσα χρόνια. 

Εχθές για πρώτη φορά στην ζωή μου ένιωσα απελπισία, αδύναμη να ορίσω το μέλλον μου, ανάμεσα σε αδαείς παπαγάλους και ανεύθυνους πολιτικούς. Στην ιστορία υπάρχουν λάθη, εγκλήματα και γενοκτονίες. Η χθεσινή μέρα ήταν μία μεταφορική γενοκτονία και μεγάλη μερίδα του λαού το καλοδέχτηκε.  Για πρώτη φορά ντράπηκα για την καταγωγή μου και για εκείνους που δε μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Δεν λέω ότι άλλες κυβερνήσεις ή άνθρωποι δεν συνέβαλαν καταλυτικά στην πολυεπίπεδη εξαθλίωση της χώρας. Ούτε πιστεύω ότι οι "ξένοι" είναι μόνο καλοί ή μόνο κακοί.

Επιπλέον, δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος με λίγες γνώσεις οικονομικών που αμφέβαλε για την έκβαση των γεγονότων. Όπως γνωστές είναι και οι συνέπειες. Είμαστε μία άκρως αναξιόπιστη, πιστωτικά, χώρα με μηδενική διαπραγματευτική δύναμη. Δίχως ρευστό και κλειστές τράπεζες επ' αόριστον ο ιδιωτικός τομέας και οι επιχειρήσεις, ο μοχλός της οικονομίας της χώρας, όχι απλώς θα ατονήσει (ακόμα περισσότερο) θα σβήσει από τον χάρτη. Με μηδέν παραγωγή, εργασία, ρευστό και ικανότητα εισαγωγής υλικών αγαθών, με ή χωρίς Ευρώ θα είμαστε μία ανήμπορη και φτωχή (με όλη την σημασία της λέξης) χώρα.  Εικόνες βιβλικής καταστροφής και πολέμου. 

Ποιος αμφιβάλει και ποιος έχει στοιχεία και οδηγίες για το πως θα λειτουργεί η χώρα, θα κυκλοφορεί το χρήμα, θα υπάρχουν αγαθά και καύσιμα; Γιατί η κυβέρνηση, από πριν βγει ακόμα απαντά αγενώς και αποκλειστικά στις ερωτήσεις που θέλει με την δημιουργική (για τερατουργήματα προφανώς) ασάφεια; Κανένα σχέδιο, καμία συγκεκριμένη ενημέρωση και φυσικά μία στο καρφί και μία στο πέταλο. Τα έκαναν όλα αυτά για την απόκτηση ενός νέου ακόμα πιο αντικοινωνικού μνημονίου; Αν ναι, η αποστολή εξετελέσθη. Ποιος ακριβώς νιώθει αξιοπρεπής τώρα; Όσοι έχουν αρχίσει να συνηθίζουν στην καταστροφή, τις ουρές και την ταλαιπωρία; Εκείνοι που αύριο θα λέμε ευχαριστώ στο μισό πιάτο φαγητού από τα συσσίτια; Έχει η αξιοπρέπεια τιμή; Το να αναδειχθούμε σε επαίτες της Ευρώπης για να αποφευχθεί το κούρεμα καταθέσεων και πολλά άλλα θα μας αυξήσει την αυτοεκτίμηση;

Τις τελευταίες μέρες άκουγα παντού ανθρώπους υπέρ του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα (ένα πραγματικό φιάσκο!). Θα μου πείτε, ο καθένας έχει το δικαίωμα της άποψής του. Σαφέστατα. Που αλλού, όμως, έχετε δει ανθρώπους με κούφια επιχειρήματα, μηδενικές γνώσεις οικονομικών, ιδιοτελείς σκοπούς να υποστηρίζουν μία τρέλα μίας χούφτας λαοπλάνων πολιτικών με τόση θέρμη; Αισθάνομαι την τρέχουσα κυβέρνηση, να αποτελεί την πιο μη δημοκρατική, επικίνδυνη, ανεύθυνη, αλαζονική και τραμπουκιστική κυβέρνηση όσων έχω ζήσει. Μιλάμε για μία σύγχρονη χούντα με καλοκουρδισμένους συμφεροντολόγους υποστηρικτές. Αν μη τι άλλο τους αξίζουν συγχαρητήρια. Πολλοί συνέβαλαν στην καταστροφή της Ελλάδας, αλλά σε 5 μήνες έσπασαν κάθε ρεκόρ. 

Και ναι, θεωρώ την χθεσινή μέρα την ταφόπλακα της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας. Εξοργίζομαι με τους συμπολίτες μου που δεν κατανοούν τις υποχρεώσεις του έθνους, που διαμηνύουν μόνο τα δικαιώματα, που θεωρούν την χρεοκοπία άξια πανηγυρισμών. Δεν σχολιάζω για την ανοχή στον αντίλογο, αυτό αποτελεί κακόγουστο αστείο πλέον. Ντρέπομαι που ανακαλύπτω την μεγάλη αγάπη του Έλληνα για το βόλεμα, το εύκολο και την άσκηση κριτικής δίχως επιχειρήματα, γνώσεις και σωφροσύνη. Είναι λυπηρό που θα αποδειχθεί πόσο άδικο έχουν με τον χειρότερο τρόπο και καταστροφικές συνέπειες για όλους μας. Κοιτώ και ακούω συνανθρώπους που εκτιμούσα και δεν αναγνωρίζω τίποτα οικείο σε εκείνους. Δε μπορεί ξαφνικά να έγιναν όλοι το ανόητοι ή απάνθρωποι. Αυτό που έχουν λέγεται παραλογισμός και επιλεκτική κατανόηση. Αντιλαμβάνονται όσα θέλουν, όπως τα θέλουν. Μέχρι και τη φαφλατάδικη βόλτα της Ελλάδας στις διαπραγματεύσεις, παριστάνοντας τον νταή της γειτονιάς το βλέπουν ως κάτι φυσιολογικό και άξιο χειροκροτήματος. 

Μα πάνω απ όλα δεν ανέχομαι, την απολυταρχία, με την οποία μία κυβέρνηση, που δε πολέμησε και δε προσέφερε στον λαό τίποτα πέρα από φανφάρες, διαχειρίστηκε το μέλλον των νέων, το μέλλον μου. Όλη μου την ζωή έμαθα ότι πρέπει να είσαι το μυρμήγκι και όχι το τζιτζίκι, ότι η σκληρή δουλειά ανταμείβεται. Επένδυσα χρόνο, κόπο και χρήματα στην προσωπική μου ανάπτυξη για να είμαι λειτουργικός, χρήσιμος και αποτελεσματικός πολίτης που συνεισφέρει ισάξια σε ένα καλύτερο αύριο. Και πλέον δεν έχω συμπολίτες, χώρα, όνειρα και ελπίδες. Με ποιο δικαίωμα κύριοι; Ποια λαϊκή εντολή νομιμοποιεί την κατάχρηση εξουσίας και την αποδεκάτιση ενός λαού;

Κάποτε πίστευα στην ψυχή του Έλληνα, στο μεράκι και το φιλότιμο, όσο κλισέ και αν ακούγεται. Πλέον, αηδιασμένη από την σαπίλα αυτής της ψυχής, δε θεωρώ ότι έχω τις δυνάμεις ή την όρεξη να προσπαθήσω για την ανόρθωση μία χώρας που καταστράφηκε ανεπανόρθωτα (στο βαθμό που θα ζω για να δω βελτιώσεις). Που καταστρέψανε μάλλον, για να είμαι ακριβέστερη. Είναι ντροπή να επιθυμείς η εξουσία της χώρας σου να εξαφανιστεί γιατί σε υποβαθμίζει και προκαλεί πόνο σε αθώους γύρω σου. Αλλά για σήμερα, αύριο και ποιος ξέρει μέχρι πότε, αυτό θα είμαι. Μία ντροπιασμένη. Σας ευχαριστώ ταπεινά. Και καλά για τους πολιτικούς. Αλλά για τους συνανθρώπους μου; Δεν είχα μάθει έτσι... Ενηλικίωση τώρα λοιπόν. Καλή δύναμη σε όλους μας και σύνεση. 

ΧΑΣ

Τετάρτη, 1 Ιουλίου 2015, 06:30 π.μ.