Χωρισμός: Πόνος = Εμμονή + Εγωισμός

Τελικά πόσο εύκολο είναι να είσαι ειλικρινής; Πόσο εύκολο είναι να βάζεις στην άκρη τον εγωισμό σου, χωρίς να χάνεις την αξιοπρέπεια σου; Πόσο εύκολο είναι να τιθασεύσεις το συναίσθημα; Πόσο εύκολο είναι να κάνεις αυτό που πρέπει αλλά όχι αυτό που θέλεις; Πώς μπορείς να ξέρεις πότε να φύγεις και πότε να γυρίσεις να κοιτάξεις ότι αφήνεις  πίσω για τελευταία φορά; Πώς μπορείς να βάλεις όρια στη φαντασία σου και να βλέπεις τους ανθρώπους όπως είναι και όχι όπως θα ήθελες; Και τι έχει αξία τελικά, να είσαι δυνατός, να φαίνεσαι δυνατός, να μάχεσαι μέχρι τελικής πτώσεως, να πληγώνεσαι, να χάνεις, να παίρνεις εμπειρίες ή να αδιαφορείς να κλείνεις μάτια και αυτιά και να περπατάς στο μονοπάτι της φυγής; Ποια πρέπει να είναι τα όρια, πότε και που μπαίνουν; Υπό ποιες συνθήκες είναι αποδεκτό να τα παραβιάζουμε; Τελικά, γιατί μερικά πράγματα να πονάνε τόσο;;;

Μετά από αυτή τη σωρεία ερωτημάτων έχω να καταθέσω (μετά από Λαϊκή εντολή, δηλαδή το έχω πει εδώ και κανα δίμηνο ότι θα το έγραφα, αλλά είχε κίνηση!) 2 συμπεράσματα.

Α. Ο πόνος που νιώθουμε χάνοντας κάποιον  είναι στις  περισσότερες περιπτώσεις προϊόν εμμονής και εγωισμού. Επειδή πολλές φορές έχω δει ανθρώπους να κλαίνε μετά από χωρισμούς, τσακωμούς και τα ρέστα, αποφάσισα να το αναλύσω σε βάθος.

 Όχι δεν είναι λόγω συναισθημάτων, ούτε λόγω του ανυπέρβλητου έρωτα, που νιώθεις ότι καταρρέει και θες να τον σώσεις. ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ! Είναι από εγωισμό. Δεν ανέχεσαι ότι είχες κάτι, αλλά πια όχι. Ότι είχες μία θέση και μία αξία στην ζωή κάποιου, και τώρα έχεις χάσει την προσοχή, το ενδιαφέρον του, ακόμα και την «εξουσία» (με την καλή έννοια) που είχες πάνω του. Ειδικά, δε αν σε ξάφνιασε το τέλος, τότε  είναι που σκυλιάζεις.(βέβαια ως προς αυτό πρέπει να μάθεις να είσαι ΠΑΝΤΑ έτοιμος για ΟΛΑ ... ΠΑΝΤΑ! ώστε να είσαι ψύχραιμος και να είσαι σε θέση να διαχειριστείς με λογική και σύνεση καταστάσεις! αλλά από απλή παρατήρηση έχω δει ότι αυτό το στοιχείο ή το χεις ή όχι! αλλά κάνε και μία προσπάθεια!)

Μετά έχουμε το στάδιο της εμμονής. Πολλές φορές για κάποιο ανεξήγητο λόγο υποχρεώνουμε τους εαυτούς μας να κολλήσουμε κάπου έτσι για να πονάμε  σώνει και ντε! Κλασσικό παράδειγμα, στην πέφτει κάποιος, δεν το θες, τον φτύνεις, παύει να στην πέφτει, τον θέλεις,  γυρίζει και τον διώχνεις κακήν κακώς.

Θα μου πεις, αποκλείεται να είσαι ακόμα συναισθηματικά δεμένος με τον άλλον;;; Ναι! Πρώτον η συνήθεια, λόγω της καθημερινής (ή έστω τακτικής) επαφής, φεύγει πολύ γρήγορα, το πολύ σε μία εβδομάδα. Δεύτερον, αν είχες αισθήματα για έναν άνθρωπο δεν θα το θυμόσουν ΑΦΟΥ τον χωρίσεις! Άρα, κάντε πέρα το μελόδραμα που τη βρίσκετε να ζείτε, και γίνεται ειλικρινείς με τους εαυτούς σας. Όταν θες κάτι το παλεύεις, αν το άφησες να χαλάσει σιγά σιγά, δεν το ήθελες. Απλώς σε βολεύει να ρίξεις το φταίξιμο στον άλλον, να το παίξεις θύμα, αντί να πάρεις την ευθύνη της ζωής και των αποφάσεών σου στα χέρια σου. Δεν λέω ότι είναι εύκολο, αλλά είναι επιβεβλημένο. Γιατί δεν μπορείς να παίζεις ούτε με τον ψυχικό σου κόσμο, ούτε με όσους σε αγαπούν και δεν θέλουν να σε βλέπουν να πονάς.

Αποτέλεσμα, ο πόνος σπάνια είναι ουσιαστικός. Τις πιο πολλές φορές μόνοι μας τον δημιουργούμε στο μυαλό μας. Ο μελοδραματισμός είναι στην ανθρώπινη φύση τι να κάνουμε!

Β. Μάθε να κοιτάς μπροστά!!! Και το εννοώ! Όχι κοιτάω μπροστά και ταυτόχρονα έχω το νου μου αλλού. Κλείσε το διακόπτη. Πετάξτε ενθύμια . Κάντε φραγή. Μπλοκάρετε και όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης . Γεμίστε μία κούτα με ότι μπορεί εν δυνάμει να σας θυμίσει κάτι από τα «παλιά» ρίξτε βενζίνη και καψ’ το (με προσοχή μη με κατηγορήσουν για εμπρηστικές κινήσεις!)! Τα σπάει! Και το θέαμα και η αίσθηση! Απελευθέρωση! Αλλάξτε στέκια και γενικά συνδυάστε μία καινούρια αρχή με ένα περιποιημένο «χαίρεται» (πολύ ηλίθια προσφώνηση, πάντα μου έρχεται να πω… ΠΟΙΟΣ χαίρεται…! Τέσπα! Άσε που είναι απίστευτα απρόσωπη και ψυχρή!) Επίσης, φίλοι μου σταματήστε τα ακούτε τα τραγούδια «σας», να πηγαίνετε στα μέρη που βγαίνατε μαζί  και εννοείται πετάτε φωτογραφίες  και σταματάτε τις όποιες κοινές παρέες.

Εννοείται δεν μιλάτε ποτέ και σε κανέναν για το παρελθόν και φυσικά καταργείται την παρουσία του – της πρώην από κάθε κουβέντα. Παράδειγμα, δεν θα πείτε «αχ η Μαρία έκανε αυτό … και η Μαρία πήγαινε εκεί» όχι κανένας δεν θέλει να μάθει και κυρίως δεν ΣΤΕΚΕΙ να αναφέρεστε σε ένα πρόσωπο που πλέον δεν είναι στη ζωή σας. Λέμε πχ είχα παλιά μία κολλητή που έκανε αυτό… Όχι συχνά! Άρα, γιατί να το κάνεις για κάποιον που δεν ήταν καν φίλος σου, αλλά κάτι λιγότερο.

Όποτε έρχεται συννεφάκι σκέψης στο μυαλό μας με κάτι σχετικό, απλά το διώχνουμε, το αγνοούμε, θα βαρεθεί και θα φύγει! Στο τέλος δεν θα έρχεται κανένα συννεφάκι. Και φυσικά απαγορεύεται δια ροπάλου να μπεκροπίνεις κάθε βράδυ παρέα με 2 πακέτα τσιγάρα. Είναι ανθυγιεινό! Δεν νομίζω να το εννοούσες ότι θα έδινες την ζωή σου για εκείνη –ον!

Δεν παραλείπουμε να ξεκινήσουμε νέα πράγματα! Νέα ενδιαφέροντα! Να προσπαθήσουμε να κάνουμε φίλους καινούριους ανθρώπους, να ανανεωθεί ο κύκλος μας. Και προσωπική συμβουλή, αφοσιωθείτε στην δουλειά, μιλάω για πολύ δουλειά, να μην μπορείτε να σηκώσετε κεφάλι. Ή με κάποιο χόμπι (θερίζει η ανεργία)! Λιώστε λέμε!

Νομίζω ότι είναι εύκολο να πάρετε παράδειγμα και να κάνετε ένα γενικευμένο ξεσκαρτάρισμα στις σχέσεις σας. Τσεκάρετε φίλους και γενικά φτιάξτε την ζωής σας όπως την θέλετε, αλλά είχατε παρεκκλίνει , λόγω βολεματο-τεμπελιάς.

Επίσης βγείτε! Όσο μπορείτε! Φλερτάρετε για ανανέωση, όσο να πεις σα σπορ το φλερτ, ποτέ δεν πεθαίνει, σου φτιάχνει την διάθεση και κυρίως δεν απαιτεί ούτε χρόνο, ούτε κόπο, ούτε έχει άγχη και τα συναφή κουραστικά των σχέσεων.

Το κλειδί στην όλη υπόθεση φίλοι μου, μετά από κλινικές μελέτες είναι η άμεση και αποτελεσματική δράση. Όχι δεν θα σαπίσεις πρώτα, δεν θα πιάσεις πάτο για να ανέβεις. Είναι θέμα αυτοεκτίμησης! Από την πρώτη στιγμή θα έχεις κεφάλι ψηλά και χαμόγελο. Με την μία κόβεις κάθε δίοδο και συνδετικό κρίκο. 

Ενημερώνεις του πάντες με δύο λόγια για να μην σε πρήζουν μετά και στα θυμίζουν χωρίς λόγο. Χωρίς να αναλώνεσαι σε περιττές αναλύσεις, λιγότερο εύστοχες και από τα συμπεράσματα των «Πυλών του Ανεξήγητου»! Και η δεύτερη μέρα σε βρίσκει να οργανώνεις όσα είχες καιρό να κάνεις και σου έλειψαν. Την Τρίτη μέρα είσαι ήδη στο ψάξιμο «καινούριων» σε όλα τα επίπεδα. Και μέσα στη βδομάδα θα είσαι ΜΙΑ ΧΑΡΑ!!! Όλα είναι θέμα οπτικής, λογικής και οργάνωσης.

Και για τους βιαστικούς συναισθηματικούς, όπως είπα και πριν, συναίσθημα δεν υπάρχει στην ουσία (για να φτάσεις στην πόρτα του χωρισμού ή το είχες ήδη χάσει ή απλά με το που έφτασες «πάγωσες»), άρα όποια έξαρση χάνεται και εκτονώνεται από μόνη της στην καθημερινότητα. Όσο για το μάθημα που πρέπει να πάρουμε μετά από κάθε σχέση (όχι μόνο ερωτική) θα τα αναλύσουμε μετά από καιρό. Κάποτε, μετά, πολύ μετά, θα ξεθάψεις το σεντούκι των αναμνήσεων θα τα βάλεις κάτω, +, - και θα βγάλεις κάποια συμπεράσματα και θα δεις τι ΔΕΝ πρέπει να ξανακάνεις στο μέλλον.  Τα υπόλοιπα πέτα τα στη θάλασσα, ασήμαντες λεπτομέρειες. 

Με αυτό τον τρόπο, απλά, ξεκάθαρα, εύκολα χωρίς συναίσθημα, (γιατί αλλιώς δεν θα είσαι αντικειμενικός), δεν χάνεις χρόνο από την ζωή σου άσκοπα (είναι και μικρή δε μπορούμε να την χαραμίζουμε έτσι!), κάθε φορά που χωρίζεις μαθαίνεις κάτι (νέα μέρη, ανθρώπους, χόμπι) και τέλος γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος (αφού κάνεις τις απαιτούμενες συγκρίσεις, σκέψεις και την αυτοκριτική σου) .

Άλλωστε, όπως λέει και το λαϊκό άσμα, όποιος ξέρει να αγαπά , ξέρει και να χωρίζει! 
Για περεταίρω βοήθεια σε παρόμοια θέματα, ειδικά για την περίπτωσή σας, θεματάκι στο φόρουμ μας!!! 

https://www.youtube.com/watch?v=Y3SJgB0Um3w