Με μία Συγγνώμη

Καλησπέρα αναγνωστάκια μου! Ελπίζω και εύχομαι να είστε όλες και όλοι καλά. Κλασσικά έχω εξαφανιστεί τον τελευταίο καιρό, αλλά έπηξα στις υποχρεώσεις και που είμαι ακόμα. . . Παρ όλα αυτά έχω φρεσκότατο υλικό! Ας μιλήσουμε φίλοι μου για μία συγγνώμη.

Προσωπικά, δύσκολα ξεχνώ ότι με έχει πειράξει

και αυτό όχι λόγω εκδικητικών τάσεων, απλώς λόγω συναισθηματισμού, ευαισθησίας και εγωισμού. Με αποτέλεσμα να χάνω απολύτως την εκτίμηση, την εμπιστοσύνη και την πίστη μου σε άτομα που δεν ξέρουν να φέρονται. Και παρ όλο που συνηθίζω να είμαι ώριμη, σωστή και ψύχραιμη δεν συγχωρώ καθόλου εύκολα, παρά μόνο την οικογένειά μου. Ανέχομαι μεν και δίνω κάποιες ευκαιρίες, αλλά μετράω και κάποτε το ποτήρι ξεχειλίζει.   Συνήθως πριν προλάβω να συγχωρήσω κάποιον τον έχω ξεγράψει.    Eυτυχώς όχι από δικό μου λάθος! Πριν βιαστείτε να κρίνεται την στάση μου, διαβάστε την άποψή μου, προσεκτικά!

"Με μια συγγνώμη, συγγνώμη αλλά δεν γίνονται και θαύματα. . . " λέει το λαϊκό άσμα, και δεν έχει άδικο! Εξ ου και η περίφημη ρήση "από τότε που βγήκε το συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο". Φράση βέβαια που δεν εννοεί να μην ζητάμε συγγνώμη, αλλά αυτή να μην αποτελεί πανάκεια σε κάθε στραβοπάτημα και να μην χρησιμοποιείται κατά κόρον προκειμένου να καλύψει τα ακάλυπτα.

Συγγνώμη σημαίνει λυπάμαι, μετανιώνω και προσπαθώ με οποιοδήποτε τρόπο (ανάλογα την περίπτωση) να επανορθώσω ή ακόμα και να σβήσω ότι σε πλήγωσε - πίκρανε - προσέβαλλε.

Μία συγγνώμη δεν είναι πάντοτε ειλικρινής. Δεν πηγάζει πάντα από την καρδιά και το μυαλό μας. Αντίθετα, ενδέχεται να είναι απόρροια κοινωνικών και άλλων επιταγών, στερεότυπων ή ακόμα και μίας υποχρέωσης. Φυσικά μία τέτοια συγγνώμη δεν έχει καμία ουσία, άρα και καμία αξία. Καλό λοιπόν είναι να αποφεύγεται. Προσωπική μου άποψη, την οποία και ακολουθώ στην ζωή μου είναι: καλύτερα να με θεωρεί (εσφαλμένα βεβαίως) κάποιος αγενή, παρά να έχω υποκριτική συμπεριφορά. Είναι θέμα τιμής και αξιοπρέπειας, όταν λες κάτι να το εννοείς!!!

Πέρα από την ειλικρίνεια όμως, πιστεύω πως υπάρχουν δύο είδη συγγνώμης. Αυτή που λέμε για τον εαυτό μας και αυτή που λέμε για τον άλλον.

Κατά την πρώτη περίπτωση, την λέμε για να νιώσουμε εμείς καλύτερα, για να απαλλαγούμε από τύψεις, για να δείξουμε ανωτερότητα ή σοφία ή μεγαλοψυχία. Στην ουσία δεν έχουμε σκοπό και στόχο να επανορθώσουμε, απλά να βγάλουμε από πάνω μας το βάρος, να κλείσουμε λογαριασμούς και να πούμε ότι κάτι κάναμε. Πρόκειται για λόγια, ξερές λέξεις με μηδενική βαρύτητα που απαλλάσσουν κάποιον από τις ευθύνες, τα λάθη του και το τίμημα που επιβάλλεται να καταβάλει. Αυτές οι συγγνώμες είναι οι γνωστές καθυστερημένες συγγνώμες  και οι συγγνώμες συμβιβασμού. Καθυστερημένες συγγνώμες, λέμε εκείνες που κάποιος σε θυμάται μετά από 45.000 χρόνια και έρχεται με ονειροπόλο και αθώο βλέμμα να σου πει ότι: "κάποτε έκανε λάθη, σε πλήγωσε άθελά του, και πραγματικά λυπάται!". Στην ουσία απλά ζητά άφεση αμαρτιών και επειδή θυμήθηκε ότι έχει υπόλοιπα κακού κάρμα πετάει την κοτσάνα για να ανέβει η αυτοπεποίθησή του, να τονωθεί ο εγωισμός του και να καλύψεις τις ανασφάλειές του πίσω από την νεοαποκτηθείσα αυτοεκτίμηση, καθώς μόλις έκανε κάτι πολύ ώριμο, σοφό και υπεράνω. (no commets για αυτά τα άτομα!). Οι συγγνώμες του συμβιβασμού είναι κάτι άλλες κούφιες κουβέντες που σκοπό έχουν να φέρουν ειρήνη, να μην τους πρήζεις και γενικά να προσπεράσουν προβλήματα. Βολική χρήση συναισθηματικής πράξης. . . Επομένως οι συγγνώμες που λέμε για τον εαυτό μας, σε όποιο είδος και να ανήκουν δεν παύουν να δείχνουν υπέρμετρο εγωκεντρισμό, έλλειψη αυτογνωσίας, ψευτοπνευματικότητα, τάση για υπεκφυγές και φυσικά βολεψο-υποκρισία.   

Κατά την δεύτερη περίπτωση, την λέμε για τον άλλον, για να του δείξουμε με τον ελάχιστο τρόπο την μετάνοια και την πικρία μας από κάποια άσχημη ή παρεξηγημένη συμπεριφορά μας. Είναι μία συγγνώμη που στόχο έχει την δημιουργία εδάφους για πράξεις. Δεν είναι μόνο λόγια. Είναι μία παρηγοριά, ένα άνοιγμα ψυχής και μία συμπαράσταση μαζί. Όταν σου την λέει κάποιος, βλέπεις στα μάτια του τον πόνο που πέρασε στη σκέψη ότι σε πόνεσε. Δεν χρειάζεται να δικαιολογηθεί, ούτε μετράει ο χρόνος και ο χώρος που την εκφράζει. Συνήθως, λέγεται άμεσα, σα ξεφουσκώσει ο θυμός και ξεθολώσει το μυαλό. Αλλά ακόμα και αν αργήσει αποτελεί μία απολογία. Ανάλογα φυσικά και την σοβαρότητα της κατάστασης το άτομο πέρα από την συγγνώμη που θα πει μπορεί να ασκήσει από αυτοκριτική, μέχρι να εκφράζει ένα δριμύ κατηγορώ στον εαυτό του. Συνεπώς, είναι μία συγγνώμη εξαγνισμός, από κάτι βασανιστικό, μία κίνηση αμφότερης ευτυχίας και δείχνει την εξέλιξη του χαρακτήρα  ενός ατόμου προς το ανθρωπινότερο.

Από την άλλη το να ξέρει κανείς και να μπορεί να συγχωρεί είναι δείγμα ευγένειας ψυχής, έλλειψης κόμπλεξ και φυσικά εσωτερικής γαλήνης. Πολλές φορές είναι δύσκολο και η ψυχική αναστάτωση που δημιουργούν οι κακές αναμνήσεις δεν σε βοηθούν να την πραγματοποιήσεις. Το να συγχωρέσεις κάποιον, δεν σημαίνει ότι ξεχνάς την πράξη του. Ούτε ότι θα πάψεις να την θεωρείς κακή. Σημαίνει ότι συνεχίζεις να τον εκτιμάς και να τον σέβεσαι ακόμα και έχοντας κάνει αυτή την πράξη.

Προφανώς, υπάρχουν και περιπτώσεις που απαγορεύεται δια ροπάλου να δεχτείς μία συγγνώμη και αυτές είναι όταν η συγγνώμη αυτή είναι για να κερδίσει ο άλλος τις εντυπώσεις ή για τους τύπους. Με δύο λόγια, αν δεν ανήκει στην δεύτερη περίπτωση που ανέλυσα νωρίτερα, δεν στέκει να συγχωρέσεις κάποιον που δεν αποδέχεται την υπαιτιότητα του. Πως είσαι Γιάννη; Κουκιά σπέρνω. . .ΑΤΟΠΟ! Επίσης δεν δέχεσαι την συγγνώμη κάποιου που εξ αιτίας των πράξεών του έχεις πάψει να τον εκτιμάς. Τότε δεν έχει νόημα να την δεχτείς. Γιατί όπως ανέφερα και πιο πάνω συγχωρώ σημαίνει συνεχίζω να εμπιστεύομαι. Γι αυτό ακριβώς το λόγο και οι φορές που γίνεται να συγχωρέσεις κάποιον είναι περιορισμένες! Μία, ...δύο άντε τρεις αν είναι ξεχωριστός! Μετά θα αρχίσεις μέσα σου να είσαι καχύποπτος και επιφυλακτικός. Συνεπώς η συγχώρεσή σου δε θα είναι αληθινή και τι να το κάνουμε!

Συμπερασματικά, φίλοι μου είναι πολύ σημαντικό να ζητάμε συγγνώμη. Δεν είναι όμορφο να φερόμαστε άσχημα. Αρκεί αυτή η κίνηση να είναι μέσα από την καρδιά μας και όσο πιο έγκαιρα γίνεται. Επίσης δεν αρκεί να την πούμε αλλά επιβάλλεται να αποδείξουμε με πράξεις και σε βάθος χρόνου την βελτίωσή στη συμπεριφορά μας. Επιπλέον, είναι σωτήριο και  κατευναστικό να συγχωρούμε. Αλλά με μέτρο, σωστή κρίση και κυρίως μόνο όταν έχουμε ξεπεράσει πλήρως το άσχημο γεγονός και έχουμε πίστη στον άνθρωπο που μας λέει συγγνώμη. Σε άλλη περίπτωση απλώς κοροϊδευόμαστε κι είναι μεγάλη γελοιότητα να λέμε συγγνώμες και να συγχωρούμε χωρίς λογική επεξεργασία. 

Τέλος, αν σκεφτόμασταν ότι δεν φταίνε μόνο οι άλλοι αλλά και εμείς κάνουμε λάθη, ίσως ήταν πιο εύκολο να λέμε ουσιαστικές συγγνώμες, να συγχωρούμε και να αποφεύγουμε επόμενα λάθη. . .