Κυριακή 6 Μαΐου 2012

Στη χώρα του ποτέ



Η νύχτα είναι πάντα τόσο παράξενη, σε ηρεμεί, σου αφήνει χώρο και χρόνο να ησυχάσεις.
Σκέφτεσαι καθαρά, νοσταλγικά και τελικά συναισθηματικά. Έτσι είναι η νύχτα, δυνατή όμορφη, μυστήρια, σαγηνευτική μα πάνα σκοτεινή... και στο σκοτάδι ο κίνδυνος να χαθείς είναι πάντα παρών. Μπορει, λοιπόν, ψάχνοντας το καταφύγιο απ’ την υπόλοιπη ζωή σου να χαθείς σε αναμνήσεις και όνειρα σε ένα παιχνίδι, που ο χρόνος αλλάζει, γίνεται αργός, μα και σκληρός κριτής και σίγουρα τα αστέρια δεν είναι εκεί, τόσο κοντά σου όσο θες να νομίζεις! Πάντα είναι αρκετά κοντά για να τα ποθήσεις, αλλά πολύ μακριά για να τα πιάσεις! Η ψευδαίσθηση του να ζεις στο σκοτάδι για να χαρείς έστω και την λίγη αστερόσκονη είναι συχνή και γλυκιά σαν τη λήθη του πόνου. Στο φως όλα είναι υπερβολικά, πολλά, γρήγορα! Τη νύχτα η φύση βάζει τα καλά της, για να σε δελεάσει, να σε παρασύρει, να σε αιχμαλωτήσει και σιγά – σιγά να σε κάνει να μισείς το φως! Εκει όμως, που βγαίνει το φεγγάρι και τα αστέρια λάμπουν, δε σου ’πε κανείς ότι θα ’σαι πάντα μόνος ...ΠΑΝΤΑ... η νύχτα είναι το καταφύγιο για να χαθείς μέσα σου ... νομίζεις θα συμφιλιωθείς με όσα σε ενοχλούν και μετά θα απολαύσεις το μεγαλείο, αλλά τελικά χαλαρώνεις και ξεκινάς να θυμάσαι όσα θες να ξεχάσεις και λαχταράς ακόμα πιο πολύ όσα δεν έχεις! Κάπου εκεί το τρένο του μυαλού και της καθαρής σκέψης χάνεται στο απέραντο σύμπαν κι εσύ βυθίζεσαι σε μία μαύρη τρυπα, που αντί για ενέργεια, τρέφετε με όνειρα και μένεις μονάχα με αναμνήσεις! Είναι ένα γλυκό χάσιμο στα μονοπάτια της ψυχής ...αλλά είναι δίχως επιστροφή, ο χρόνος χάνεται και μπερδεύεται, ενώ εσύ μένεις σφηνωμένος ανάμεσα στο πριν και το μετά! Το τώρα δεν υπάρχει και μοιραία, ‘το μετά‘ δεν θα το διαδεχτεί, μα δεν θα το καταλάβεις Δεν μπορείς να δεις πια!
(φυσικά με τον όρο «νύχτα» δεν εννοώ την κανονική, την οποία και λατρεύω, αλλά κάθε τι που για τον καθένα μας ξεχωριστά είναι το γλυκό του ΄χασιμο από την πραγματικότητα! Αυτή η λεπτή γραμμή μεταξύ τουαληθινού και του φανταστικού, παρα είναι λεπτή για να παίζουμε μαζί της! Μέτρον άριστον έλεγαν οι πρόγονοί μας! à τυχαίο?! Δε νομίζω λέμε εμείς σήμερα!)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ένα σχολιάκι θα μας έκανε καλύτερους! Και αν δεν σας κάνει κόπο βάλτε και ένα ονοματάκι ή κάποιο ψευδώνυμο! Μου αρέσει να ξέρω σε ποιους απευθύνομαι και δίνει ένα πιο προσωπικό τόνο! :) :) :)