Laid back

Υπάρχουν πράγματα που δεν τα συνειδητοποιείς μέχρι να τα ζήσεις κι υπάρχουν πράγματα που όταν τα συνειδητοποιείς, αναρωτιέσαι αν θες να τα ζήσεις. 

Ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα στην ζωή είναι η παρατήρηση. Μ' αρέσει γιατί μου δίνει χρόνο και χώρο να κατανοήσω, να σκεφτώ, να σχεδιάσω και να οργανώσω. Αλλά κυρίως με γεμίζει με υλικό για μελλοντική χρήση. Πράγματα αδόμητα και μη κατανοητά, ακόμα, που στο μέλλον αποκτούν αξία ή ερμηνεύονται και παίρνουν θέση. Εκεί βασίζεται και η τάση μου να θυμάμαι ένα σωρό άχρηστα πράγματα. Συμφέρει! (Ειδικά αν δεν τα θυμούνται οι άλλοι.)

Ένας διαχρονικά γρήγορος και αποτελεσματικός τρόπος, να γνωρίσεις κάποιον, είναι να του δώσεις όσο χρόνο και χώρο γίνεται, δίχως όρια, για να δράσει όπως αρέσκεται και να σταθείς να τον παρατηρήσεις με προσοχή. Η έλλειψη ορίων δεν γίνεται ποτέ αντιληπτή, ούτε εκτιμάται, σε αντίθεση με την ύπαρξη αυτών, που χτυπάει στο μάτι με την μία. Μα εκεί είναι και το όφελος. Ενίοτε κάποιοι άνθρωποι θα θέσουν εκείνοι όρια, γιατί θεωρούν ότι έτσι πρέπει να διαχειριστούν και να σεβαστούν την ελευθερία που τους παρέχεται. Θα προσπαθήσουν να δημιουργήσουν δομές αμοιβαίας ελευθερίας και ασφάλειας. Άλλοι το εκλαμβάνουν ως αδυναμία, περιθώριο για εκμετάλλευση, ευκαιρία για επιπλέον αχάριστες απαιτήσεις ή τόπο όπου δεν υπάρχουν συνέπειες.

Αποτελεί σκέτη μαγεία πόσο εύκολα αποκαλύπτεται η φύση μίας προσωπικότητας όταν ξέρει ότι δεν απαιτείται να κάνει τίποτα ή δεν έχει κανένα περιορισμό. Τέτοιες περιστάσεις καθίστανται απολύτως κατάλληλες για αξιολόγηση. Όπως έχουμε ξαναπεί how you do anything is how you do everything. 

Δεν υποστηρίζω ότι στις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις πρέπει να υπάρχουν υποχρεώσεις ή περιορισμοί. Πρέπει, όμως, να υπάρχουν όρια. Ανάλογα του πως φέρεται κανείς, λοιπόν, συμπεραίνουμε και τα όρια που έχει θέσει. Όρια που αφορούν τις επιθυμίες του, τι είναι πρόθυμος να κάνει, τις προτεραιότητες του, την αξία ή την θέση των τεκταινόμενων  κοκ. Δεν είναι τα μεμονωμένα γεγονότα. Είναι ο συμβολισμός των συσχετίσεων που πηγάζει εξ αυτών που τα λέει όλα.  

Αν θες ποτέ να μάθεις την στάση, τι αισθάνεται ή την άποψη κάποιου για μία κατάσταση, είναι πιο αποδοτικό να τον παρατηρήσεις από το να τον ρωτήσεις ευθέως. Όχι μόνο γιατί οι άνθρωποι είναι ψεύτες ή εγωιστές, αλλά κυρίως γιατί οι κοινωνικά αποδεκτές απαντήσεις κρύβονται εύκολα πίσω από την ευγένεια και τα καλοπροαίρετα αισθήματα. Άλλωστε, υπάρχουν και τα κίνητρα. Πόσοι άνθρωποι δεν δίνουν ολόκληρες παραστάσεις γιατί είναι ανισόρροποι, ανάξιοι εμπιστοσύνης ή άκαρδοι; Αντιθέτως, είναι το έξτρα βήμα που κάνει ή δεν κάνει κάποιος, που αποδεικνύει πολλά περισσότερα και πολύ πιο ξεκάθαρα. Όπως επίσης και η στιγμή  - οι συνθήκες διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο. Τα πράγματα, δε, γίνονται ακόμα πιο ευδιάκριτα όταν αναφερόμαστε σε αυτονόητα βήματα.

Η ελευθερία απαιτεί ωριμότητα, ευαισθησίες, δικαιοσύνη και ειλικρίνεια για να αποφέρει καρπούς στην εφαρμογή της. Αλλά ακόμα και στην ορθή της εκδοχή (πόσο μάλλον στις λοιπές) υπάρχουν νομοτελειακές συνέπειες για όλες τις πράξεις, άλλοτε θετικές, άλλοτε αρνητικές. Εξάλλου, αν γίνεται κάτι κάπως σήμερα α) θα γίνεται και αύριο και β) με χειρότερο τρόπο. (Όλα χειροτερεύουν στη ζωή, ειδικά όσα δεν είναι ήδη καλά, που υποθέτω αυτά σε καίνε περισσότερο.) 

Όταν, συνεπώς, είσαι κάποιος που παρατηρεί (αλλά δεν καραδοκεί, γιατί εκεί έχεις κάτι θεματάκια!) έχεις περισσότερο αρχείο πεπραγμένων να κρίνεις και να αποδίδεις στα πράγματα την αξία που τους αρμόζει. Θα μου πεις και γιατί να τα κάνεις όλα αυτά; Χμ, ο στόχος δεν είναι τόσο εφήμερος όσο το να προστατευτείς από το Α ή το Β. Ο στόχος είναι να εντοπίζεις εγκαίρως ό,τι δεν ταιριάζει στο δικό σου πλάνο ευτυχίας και να το τοποθετείς κατάλληλα εκεί που θα αποδώσει τα μέγιστα. Αναλόγως, θα βρίσκεις και όσα ταιριάζουν, ώστε να τα προωθήσεις στον σωστό ρόλο. Όσο λιγότερο χρόνο και κόπο σπαταλάς σε αυτή τη διαδικασία τόσο καλύτερο για σένα. Φθείρεσαι λιγότερο, επενδύεις λιγότερο (αλλά αποδοτικότερα) και δε σπαταλάς πολύτιμο (και καθόλου περισσευούμενο) χρόνο ζωής. 

Δεδομένου, ότι κατά την γνώμη μου η ευτυχία είναι απόφαση, είναι εύλογο ότι, για μένα, η πολιορκία της απαιτεί στρατηγική και συνειδητή προσπάθεια. Συνήθως, εύκολα συγχωρείς κάποιον άλλον, αλλά δύσκολα τον εαυτό σου. Ενδεχομένως ευθύνεται η εκ των προτέρων γνώση ή προαίσθηση που, πιστεύεις, ότι δεν αξιοποίησες ορθά ή επαρκώς. Θέλει πολύ κόπο (λιγότερο από το να κυνηγάς τα όνειρά σου) να αποδεχτείς ότι επέλεξες να αφήσεις εκτός στοιχεία απλά και μόνο γιατί δεν ήσουν αρκετά δυνατός για να λάβεις αποφάσεις, με βάση και αυτά.

Τότε αρχίζεις να παρατηρείς κι εσένα, να σε καταλαβαίνεις και να ψάχνεις τις αιτίες. Το καλό με αυτή την περίπτωση είναι ότι αφού αποτελείς εσωτερικό σύστημα, κάθε δράση και αντίδραση ωφελεί (δυνητικά τουλάχιστον) εσένα, στο ακέραιο. Σε αυτό το σημείο εδράζεται και η καρδία του γνωστού "τίποτα δεν είναι δεδομένο".  Τα πάντα ρει και ευτυχώς να λέμε. Οι σιωπηλοί άνθρωποι είναι συνήθως τρομακτικοί, γιατί ξέρεις ότι συλλέγουν αχόρταγα, δίχως να δίνουν πίσω τίποτα. Ίσως είναι ένα άνισο παιχνίδι εξουσίας ή μία κακή συνήθεια, ωφέλιμη και για λίγους.