Autumn Leaves

Πως να μη νιώθεις ευτυχία μετά, μου λες;

Η ευτυχία είναι στιγμές. Στιγμές σαν αυτή. Ήρεμες, ζεστές, με ομίχλη, πυκνή βροχή, που μυρίζουν κανέλα και γλυκόριζα.

Ήξερε ότι αυτό δεν θα ήταν αυτό που θα έπρεπε να είναι. Όπως ήξερε ότι κάτι την τραβούσε εκεί. Με τρόπο παράδοξο και επιθετικό. Σε άλλες συνθήκες θα μπορούσε να καταλογίσει αυτή την επιθυμία στα συναισθήματά της. Μα δεν είχε. Πως γίνεται να μην είχε; Θα έπρεπε να έχει. Υπέθετε ότι ίσως αποκτούσε, συνήθως έτσι γίνεται.

Οι αγαθοί σκοποί της, τελικά δεν ήταν καθόλου αγαθοί. Ήταν δύσκολο να αντιληφθεί ότι αυτό που ήθελε και ήταν έτοιμη να ξαναπαίξει, ήταν μία μάχη. Όχι για εκείνον. Αλλά για όσα ήταν εκείνος, όσα αντιπροσώπευε στο μυαλό της. Της θύμιζε μερικά ενοχλητικά και απομακρυσμένα στοιχεία, που ποτέ δεν αποδέχθηκε. Αυτά ήταν και όσα την ενοχλούσαν σε εκείνον. Κι για αυτά τον χρειάζονταν. Δε μπορούσε, βλέπεις να πολεμήσει τον εαυτό της. Μπορούσε εύκολα, όμως, να κατασπαράξει κάποιον άλλον.

Ο πόλεμος είναι πιο εύκολος. Τα συναισθήματα που τον υποκινούν αθετούν όρια και υποσχέσεις, αντί να σε δεσμεύουν να πράττεις το ορθό και να νοιάζεσαι. Το είχε επιλέξει όμως από φόβο ή από μανία για καταστροφή; Το μόνο σίγουρο είναι ότι εξαρχής, ο πόλεμος ήταν μονόδρομος.

Το λυπηρό, που δεν ήταν εφικτό να αντιληφθεί ακόμα κανείς, ήταν ότι αν κάτι δε μπορεί να ζήσει με δόξα και λάμψη, τουλάχιστον ας πεθάνει έτσι. Το να μη γίνει τίποτα από τα δύο με μία αξιοζήλευτη ένταση, είναι απογοητευτικό.

Και ο έρωτας και ο πόλεμος απαιτούν συνέπεια, πάθος και επιμονή.

Υγ. Αλλού να ναι καλοκαίρι κι αλλού να ναι χειμώνας. Πουτάνα ζωή χαχαχα. Έχε χάρη που αγαπώ τον χειμώνα.