Για αυτούς που αγαπώ

Ένα ερώτημα που με βασανίζει αρκετά, ειδικά αφού είμαι μοναχοπαίδι είναι τι θα μου λείψει περισσότερο όταν χάσω (αν) τους γονείς μου και τους άμεσους στενούς συγγενείς που αγαπώ.

Εντάξει, κατανοώ ότι είναι μία σκέψη που οι περισσότεροι αποφεύγουν γιατί είναι κάπως μακάβρια. Προσωπικά με κάνει να τους αγαπώ περισσότερο, να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη και πάνω απ' όλα με βοηθά να μάθω τι πρέπει να διασφαλίσω ότι θα έχω αργότερα στην ζωή μου για να νιώθω πλήρης και ευτυχησμένη.

Θα μπορούσα να αναλύω ώρες τι θα μου λείψει αλλά η ουσία συνοψίζεται σε τρία πράγματα. Πρώτον, οι στιγμές και οι αναμνήσεις που θα υπάρχουν πια μόνο στο δικό μου μυαλό και κανείς άλλος δεν θα θυμάται ή δεν θα με ξέρει στο μεγαλύτερο και καθοριστικότερο κομμάτι της ζωής μου. Όλα πια θα είναι μία διήγηση και όλοι πια θα 'ναι ακροατές. Δεν θα μοιράζομαι τα συναισθήματα της στιγμής ή τις σκέψεις με κανέναν. Ούτε θα κοιτιέμαι συνωμοτικά όταν κάτι ανακαλεί τις περασμένες μέρες. Όχι πια βουβή επικοινωνία. Και όταν πια γεράσω και εγώ (άμα) ίσως να χαθούν και τελείως οι αναμνήσεις και να μοιάζει σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Βέβαια θα μου πεις, όλοι φοβούνται την λήθη. Αλλά για μένα αποτελεί την μετουσίωση της ματαιότητας. Κανείς δε θα ξέρει ούτε θα μπορεί να φανταστεί πως ήμουν, τι έκανα ή τι πέρασα. Κατ' ουσίαν κανείς δε θα με ξέρει τόσο καλά. Είναι δύσκολο να αισθάνεσαι ότι δεν μοιράζεσαι τον ατόφιο εαυτό σου. 

Και κάπως έτσι πάμε και στο δεύτερο. Η τυφλή εμπιστοσύνη είναι σπάνια, αλλά στους δικούς σου ανθρώπους μπορείς να την δείχνεις άφοβα. Ακόμα και αν κάνουν κάποιο λάθος ή κάτι που έμμεσα θα 'ναι κακό για σένα, γνωρίζεις με βεβαιότητα, ότι δεν θα σου πουν ποτέ ψέμματα γύρω από αυτό, ότι δεν το έκαναν επίτηδες και ότι φυσικά είναι κοντά σου να το αντιμετωπίσετε. Η ξεγνοιασιά και η ελευθερία του να ξέρεις ότι κάποιος δεν πρόκειται ποτέ να σε προδώσει ή να σε συκοφαντήσει αλλά αντίθετα θα στέκεται δίπλα σου βράχος είναι μία μικρή ευλογία. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός, μνησικακία, πείσμα ή κακόβουλη στάση. Αυτά τα στοιχεία συνδέονται με το τρίτο και τελευταίο πράγμα που θα μου λείψει.

Και τι άλλο θα μπορούσε να 'ναι αυτό, εκτός από την ανιδιοτελή αγάπη! Το να σε δέχεται κανείς όπως είσαι, να σε αγαπά περισσότερο και απ' όσο εσύ αγαπάς εσένα μερικές φορές, να σε στηρίζει στα εύκολα και τα δύσκολα και να ξέρεις πως ό,τι μα Ο,ΤΙ και αν κάνεις-γίνεις-νιώσεις δεν θα αλλάξει η εικόνα που έχει για σένα ή όσα αισθάνεται. Το να μπορεί κανείς να σε αφήνει ελεύθερο να είσαι αυτό που είσαι, να προσπαθεί να σε ακολουθεί σε ό,τι κάνεις για να νιώθεις υποστήριξη και σιγουριά και ταυτόχρονα να μην υπάρχουν ζήλια και ψέμματα. Όλα αυτά και άλλα τόσα καθορίζουν την αιώνια, απέραντη και γεμάτη αυτοθυσία αγάπη που ξέρουν να σου δίνουν οι δικοί σου άνθρωποι απλόχερα.

Δεν θέλω να παραλείψω ότι με πολλούς ανθρώπους ερχόμαστε κοντά και δενόμαστε και με όλους λίγο πολύ μας λείπουν αυτά. Ίσως αυτό εξηγεί έμμεσα και αυτό που έλεγα σε προηγούμενο άρθρο σχετικά με την μοιρασμένη μου καρδιά. Και εννοείται ότι όσο προχωράς υπάρχουν άνθρωποι και συνθήκες που μοιράζεσαι στιγμές. Αλλά θεωρώ δύσκολο και εξαιρετικά ποθητό να το πετύχεις στην ένταση, έκταση και διάρκεια που γίνεται με τους πολύ δικούς σου ανθρώπους. Εν τέλει πόσους πολύ δικούς σου ανθρώπους μπορείς να έχεις; Ελπίζω και εύχομαι όλοι μας πάντα να έχουμε τουλάχιστον κανά δυο, για να είμαστε πάντα ο εαυτός μας και για να ζούμε στον μικρό μαγικό μας κόσμο!