Το τίμημα

Γεια σας, γεια σας! Έφτιαξα και το καινούριο φθινοπωρινό skin! Πως σας φαίνεται; (αφήστε σχόλιο με την εντύπωσή σας!!!!!!!!!) Ξέρω είναι κάπως νωρίς αλλά μόνιμα βιάζομαι! Και μπορεί να έχω ένα ακόμα μήνα διακοπών (κάτι παραπάνω για την ακρίβεια!) αλλά βαρέθηκα την ζέστη, πότε θα ρίξει μία βροχούλα να σαπίσουμε στις φρεσκοπλυμένες κουβερτούλες μας...



Στο θέμα μας τώρα! Όπου να ναι θα έρθει ένας ακόμα Σεπτέμβρης. Μία νέα αρχή, νέες φιλοδοξίες (ή περσινές που δεν ικανοποιήθηκαν!). Θα τον ακολουθήσουν μερικές ακόμα πιο λαμπερές γιορτές και ίσως κάποια χιόνια. Θα έρθουν όμορφες και άσχημες στιγμές. Θα έχουμε για μία ακόμα φορά μια πραγματικότητα πολλαπλών ταχυτήτων και επιθυμιών. Πολλοί θα παλέψουν για να επιβιώσουν. Πολλοί θα παραμείνουν στις πάγιες κενές θέσεις τους. Αναρωτιέμαι λοιπόν, (όπως κάνω κάθε χρόνο τέτοια εποχή!) τι θα είναι αυτό που θα ξεχωρίσει φέτος. Πόσες και ποιες καταστάσεις που θεωρούμε σταθερές θα κάνουν στρόφες 90, 180 και 360 μοιρών... Ποια θα είναι εκείνα τα γεγονότα που θα τα σκεφτόμαστε του χρόνου τέτοια εποχή χαλαρώνοντας στο μπαλκόνι, ενώ ένα ψυχρό αεράκι θα παρασέρνει μαγικά το λογισμό (όχι τον απειροστικό!).

Δεν ξέρω! Ίσως να μπορώ να φανταστώ, ίσως να μπορώ να καθορίσω ορισμένα από αυτά και ίσως να ελπίζω για άλλα. Αλλά η ζωή συνεχίζει να είναι ένα παιχνίδι ενθουσιασμού, που θα κρατήσει όλους μας σε αγωνία, η οποία μας εύχομαι να αξίζει τον κόπο. Εν τέλει πάντα αξίζει τον κόπο!

Σε τέτοιες φάσεις είναι που με πιάνει μία ανυπομονησία και μία έξαψη για το μέλλον. Της ανθρωπότητας, των πιγκουίνων και φυσικά το προσωπικό μέλλον! Είναι μοναδικό το πόσο άγνωστο μοιάζει μερικές φορές το  μέλλον. Αυτό το καταλαβαίνεις κρίνοντας από το παρελθόν. Πόσες φορές τα πράγματα έχουν κάνει τον κύκλο τους. Από που ξεκινάς και που είσαι. Είναι σαν μία ριξιά σε ρουλέτα...ΠΟΤΕ δεν μπορείς να πεις με βεβαιότητα που θα κάτσει η μπίλια, μόνο όταν σταματάει η κίνηση αμφότερων μέσων (μπίλια, ρουλέτα) και η ριξιά γίνει γεγονός μπορείς να πάρεις βαθιά ανάσα σιγουριάς...

Αυτό εντίνεται σε νεαρές ηλικίες όπως η δική μου. Σε λιγότερο από δύο χρόνια δεν ξέρω ούτε που θα είμαι, ούτε τι θα κάνω, ούτε με ποιους, ούτε τι θα έχω πετύχει ως τότε.

Η ζωή είναι γεμάτη από εναλλακτικές επιλογές και εσύ καλείσαι να πάρεις κάθε φορά μια απόφαση. Καμιά φορά η ζωή παίρνει από μόνη της κάποιες αποφάσεις και στις επιβάλλει, καμιά φορά στις επιβάλλουν οι άλλοι. Όταν προσπαθείς να αποφασίσεις, σκέφτεσαι, θέτεις κριτήρια και προσπαθείς να δεις τους διαφορετικούς δρόμους που ανοίγονται μπροστά σου.

Στην ουσία ΠΟΤΕ δεν ξέρεις τι ανοίγεται μπροστά σου. Απλώς εικάζεις. Και μαθαίνεις την διαδρομή μόνο τον επιλογών που τελικά ακολουθείς. Είναι εξίσου συναρπαστικό και τρομακτικό να πρέπει να αποκτήσεις την ωριμότητα να αποδέχεσαι την απόλυτη αβεβαιότητα και την ασήμαντη (πολλές φορές) συμβολή των σχεδίων.

Πολλοί το λένε ρίσκο της ζωής. Αλλά η λέξη ρίσκο είναι λάθος. Στην ζωή όλα έχουν μία αξία, η οποία καθορίζεται από την ύπαρξη εναλλακτικών. Εξ αιτίας αυτή της αξίας όλοι μας, για οτιδήποτε κάνουμε πρέπει να καταβάλουμε το τίμημα στο ταμείο της ζωής.  Για παράδειγμα, την αξία του ύπνου, της εργασίας και της διασκέδασης την κατανοείς λόγω της ύπαρξης όλων. Έχεις 24 ώρες και καλείσαι να ζήσεις με "συγκεκριμένο" τρόπο. Κάθε λεπτό μπορείς να κάνεις μόνο ένα εξ αυτών και το τίμημα είναι ότι δεν κάνει όλα τα υπόλοιπα. Ο υποκειμενικός άριστος συνδυασμός των παραπάνω θα λέγαμε ότι είναι η περί ης (απόφαση) ο λόγος.

Λέω λοιπόν, ότι το ρίσκο που πολλοί φοβούνται να πάρουν στη ζωή τους έχει απλά λάθος συλλογιστική πορεία. Λες, αν πάρω το ρίσκο, μπορεί να χάσω εκείνο. Ναι αγαπητέ (όχι κύριε εφοπλιστή δεν εννοώ εσάς...!) αν δεν το παρεις πάλι θα χάσεις κάτι άλλο. Πάντα κάτι χάνουμε στη ζωή. Χάνουμε όλες εκείνες τις εναλλακτικές επιλογές που δεν προσπαθούμε.

Κάνοντας κάτι αυτόματα αποκλείεις την πιθανότητα ικανοποίησης των εναλλακτικών. Για παράδειγμα, αν σου αρέσει και δεν του το λες, το τίμημα είναι ότι εκείνος δεν το ξέρει, άρα δεν θα τον έχεις ποτέ.

Βέβαια δεν υποστηρίζω ότι η ζωή είναι μία χασούρα. Με την ίδια λογική που δεν ισχύει το "αφού κάποτε θα πεθάνουμε, ας μην γεννηθούμε ποτέ!". Ζωή ειναί το σύνολο των τιμημάτων που δέχτηκες να δώσει για να πάρεις στιγμές. Αν αυτές οι στιγμές καλές ή κακές ήταν απολαυστικές και ήταν αυτό που στα αλήθεια πήγαζε από την ψυχή σου κάθε τίμημα άξιζε. Αντίθετα, αν δεν ήταν αυτό που υπαγόρευε η καρδιά σου, εκείνο το παιδικό και αθώο κομμάτι της ψυχής σου, ακόμα και αν οι στιγμές ήταν τέλειες, κανένα τίμημα δεν άξιζε.

Εν τέλει όλα είναι ένα ρίσκο. Η δράση και αδράνεια μαζί!

Μπορεί, λοιπόν, πολλές φορές πραγματικά να νιώθω σαν τον παράξενο ταξιδιώτη, να μην είμαι σίγουρη που είναι το σπίτι μου, ποια θέλω να είναι η ζωή μου. . . Αλλά ξέρω ότι η τεράστια βαλίτσα μου είναι γεμάτη αναμνήσεις, για τις οποίες ευχαριστώ (την τύχη και όσους συνέβαλαν με τον τρόπο, τις πράξεις ή τις απραξίες τους!) και πάντα έτοιμη να με ακολουθήσει στο ταξίδι της ζωής!

Καλό Φθινόπωρο αναγνωστάκια!!! Και φυσικά ευχαριστώ για την στήριξη και την αγάπη που δείχνεται σε τούτο τον τόπο (τούτη η γης που την πατούμε, όλοι μέσα θε να μπούμε!). Δεν τα πάμε κι άσχημα για τους 3 μιση μήνες! Φιλούθια λέμε... (Keep reading!)

(μα τι φθινοπωρινό κομμάτι...!!! ΤΕΛΕΙΟ!!!! :) :) :) )