Ένας μικρός επίλογος . . .

Οι άνθρωποι έχουν ανάγκες. Πολλές και διάφορες . . . Ας πούμε εγώ έχω ανάγκη να προσπαθώ για κάτι, έχω ανάγκη να περνάω χρόνο  ολομόναχη χωρίς να πρέπει να  λογοδοτώ κάπου, έχω ανάγκη να νιώθω ελεύθερη, να μπορώ να δημιουργώ, να καταστρέφω, να εξουσιάζω και να υπηρετώ σκοπούς, ιδέες και όνειρα.

Υπάρχουν βασικές και δευτερεύουσες ανάγκες. Ενστικτώδεις και επίκτητες. Υπάρχουν και εκείνες που τις ξέρεις, εκείνες που ανακαλύπτεις, εκείνες που δεν καταλαβαίνεις ποτέ και εκείνες που τελικά δεν ξέρεις αν όντως υφίστανται ή τις φαντάζεσαι.

Δεν είναι το ίδιο εύκολο να τις ικανοποιείς όλες. Ούτε σου δίνονται πάντα οι ευκαιρίες. Εν τέλει κάποιες από αυτές είναι εντελώς αντικρουόμενες και τελικά καταλήγεις να είσαι η γάτα που κυνηγάει την ουρά της. Και κουράζεσαι και δεν τις φτάνεις και αν παρ ελπίδα τις φτάσεις είναι μονάχα απογοητευτικές.

Μία από αυτές τις παράξενες ανάγκες που σκοπεύω να σχολιάσω απόψε είναι η φυγή, η απομόνωση, η σκληρότητα. Ο Αριστοτέλης, λοιπόν, πριν δυό-μιση χιλιετίες υποστήριξε ότι ο άνθρωπος είναι φύσην κοινωνικό ον. Παρ όλα αυτά θεωρώ ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ομορφιά από μία μοναχική στιγμή.

Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ μία ζωή που δεν θα μπορούσα να μείνω κάπου μόνη μου, με λίγη μουσική ίσως ή λίγη θέα ή κάποια φωτιά.  Επίσης θα μου φαινόταν φυλακή το να μην μπορώ να εξαφανιστώ ή να εξαφανίσω κάποιον ή κάτι από την ζωή μου, με σχετική ευκολία.  Το να γνωρίζω ότι γίνεται, απλά, να μην ξανακούσει  ποτέ κάποιος για μένα είναι μία έξοδος κινδύνου. Με κάνει να νιώθω ασφαλής κρατώντας, φυσικά πάντα τις απαιτούμενες αποστάσεις. Αυτές τις περιβόητες αποστάσεις τις κρατάω και με το να ασχολούμαι με πολλά πράγματα, να μην κάνω σχέδια και κυρίως με το να μην συμπεριλαμβάνω τρίτους στα δικά μου σχέδια.

Από την άλλη γνωρίζω πολλούς που δεν αντέχουν την μοναξιά ούτε λεπτό. Δεν νιώθουν όμορφα ούτε άνετα όταν δεν έχουν κάποιον πλάι τους να μοιραστούν στιγμές. Δεν αμφισβητώ το μεγαλείο την ανθρώπινης επαφής. Απλώς την επιδιώκω σχεδόν αποκλειστικά, με ανθρώπους και σε στιγμές που πραγματικά  αξίζουν, αφοσιώνομαι και έχω όρεξη. Για άλλους αυτό αποτελεί σνομπισμό, προσωπικά το βλέπω ως εκλεκτικότητα.

Υπάρχουν και εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν, γιατί να θέλει κάποιος να είναι μόνος του ή φεύγει με τρόπο κάθετο και απόλυτο. Το αποκαλούν σκληρότητα, αχαριστία, επιπολαιότητα και τα συναφή. Επιτρέψτε μου να το χαρακτηρίσω αξιοπρέπεια, ειλικρίνεια και έλλειψη υποκριτικού ταλέντου. Οι κενές ουσίας επαφές δεν έχουν λόγο ύπαρξης όπως και εκείνες που δεν πηγάζουν από καρδιάς. Επίσης , ένας άνθρωπος δεν είναι πάντα καλή παρέα και πιθανότατα θέλει να βρει τον εαυτό του ή δεν ανήκει πια εδώ. Τέλος, όσο αφορά τον τρόπο αποχωρισμού, δεν θωρώ ότι ωφελούν οι εξηγήσεις, όπως έχω πει σε παλαιότερο άρθρο, σε τέτοιες στιγμές μόνο ψέματα μπορεί να ειπωθούν ...Αν όμως ως τότε δεν έχεις πει ψέματα γιατί να το χαλάσεις στο τέλος?!  Κανείς δεν μας προειδοποιεί για ότι μπαίνει στη ζωή μας ποιος ο λόγος να έχουμε ανακοινωθέντα για όσα φεύγουν...

Ο μοναδικός τρόπος να μην καταλήξει κανείς δυστυχής είναι να οργανώνει την ζωή του πολυεπίπεδα, θέτοντας αρκετούς και διαφορετικούς στόχους, τους οποίους θα "τρέχει" παράλληλα. Με αυτό τον τρόπο, έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει κάτι και ακόμα και αν κάτι δεν πάει καλά, πάντα υπάρχουν και άλλες ασχολίες που θα τον απορροφήσουν και θα του δώσουν δυνατότητα για επιτυχίες.

Με το να μην κάνεις σχέδια, δεν βάζεις την ζωή σου σε καλούπια, δεν απογοητεύεσαι και ίσως να καταφέρνεις να ζεις την στιγμή. Φυσικά δεν προτείνω να είναι κανείς χυμαδιό και ανοργάνωτος. Αυτό καταντάει κουραστικό από τις πολλές αρνητικές ανατροπές που, δεδομένα, θα επακολουθήσουν. Βέβαια είναι δύσκολο κάποιες φορές. Γι αυτό όμως υπάρχει η ονειροπόληση. Αφήνεσαι να σκεφτείς μερικά πράγματα, νιώθεις όμορφα και με το κουράγιο που παίρνεις απλά συνεχίζεις χωρίς να δεσμεύεις το μέλλον σου. Άλλωστε, το αύριο δεν ξέρεις τι θα φέρει, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι σε θέση να το στρώσεις από σήμερα!

Παράξενη; Ψυχρή; Άκαρδη; Αδιάφορη; Σκληρή; Πες το όπως θες...Σίγουρα όχι δειλή, όχι βολεμένη όχι δήθεν...Μάλλον τολμηρή, δίκαιη, ασυμβίβαστη, ευαίσθητη! Δεν κρατώ ότι δεν θέλω, δεν μένω όπου δεν με έχουν επιθυμούν και ο δρόμος μου δεν είναι κυκλικός.

Ο καθένας πήρε την θέση που του άξιζε. Οι ανακατατάξεις και οι αλλαγές έλαβαν τέλος. Έστω και αν διήρκησαν πολλούς μήνες. Στέφθηκαν με επιτυχία. Οι αποφάσεις ήταν τελεσίγραφες. Εφαρμόστηκαν απολυταρχικά. Είχα ενημερώσει ότι για να σε εκτιμούν και να σε σέβονται πρέπει να έχεις χαρακτήρα και κάτι άλλο που δεν το λέω . . .

 Μπορώ να πω ότι ΠΛΕΟΝ το "λεωφορείο" μου έχει ΜΟΝΑΧΑ το σωστό κόσμο . . .  -5

It's a new dawn
It's a new day
It's a new life For me
And I'm feeling good