Το Πρωθύστερο...

[...] Από τα πιο άσχημα της τελευταίας περιόδου και αισθάνομαι ότι δεν θα ναι το μοναδικό.

Δεν μπορώ με ευκολία να προσδιορίσω το τι φταίει... Σε αυτή την φάση μόνο η θλίψη και η απογοήτευση είναι παρούσες... Ίσως, όχι μόνο, λόγω των γεγονότων και των προβλημάτων. Αυτό που με κάνει να νιώθω άσχημα και να βλέπω την κατάσταση τελεσίδικα, πιστεύω ότι είναι το αναπόφευκτο αυτής.

Ξέρεις μερικές φορές, εσφαλμένα συνήθως, νιώθουμε ή μας μας κάνουν να πιστεύουμε ότι έχουμε την δύναμη και τις ευκαιρίες να κερδίσουμε την ευτυχία (δε χαρίζεται απ ότι ακούω). Πράγμα πολύ σχετικό και ρευστό. Κατανοείς την ματαιότητα, όταν ξαφνιασμένος πια βλέπεις για χιλιοστή φορά το κύριο μοτίβο της ωριμότητας!

Πιστεύεις στην δύναμη της αλλαγής, προσπαθείς, κάνεις υπομονή, υποχωρήσεις, σχέδια, όνειρα, έχεις συναισθήματα, αναμνήσεις και πάνω που έχεις θετική και αισιόδοξη στάση, συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά βασίζονται σε μία σύμβαση, σε μία ουτοπία, σε κάτι φανταστικό, που μάλλον υπάρχει μόνο στο δικό σου μυαλό. Βέβαια όταν προχωράς στην ζωή σου κάνεις παραδοχές (ρίσκου ας πούμε) και λες ότι προσπαθείς κάτι πάνω σε κάποιες σταθερές. Το πρόβλημα ανακύπτει όταν αυτά που νομίζεις σταθερές αποτελούν οι ίδιες στοιχεία προς βελτίωση, που εσύ βλέπεις αισιόδοξα, χωρίς όμως να έχουν τα απαραίτητα "φόντα" να ειδωθούν έτσι.

Εν ολίγοις, τίποτα δεν αλλάζει όπως νομίζεις, απλά κάθεσαι στωικά και αναμένεις την στιγμή που θα το δεις καθαρά. Είναι όμορφο και ρομαντικό να θεωρούμε ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, αλλά αν το θεωρούμε μόνο εμείς ή μόνο εμείς προσπαθούμε γι'αυτό σιγά μην έρθουν!

Ο πιο εύκολος ρόλος σε στιγμές κρίσης είναι αυτός του θύματος, του θιγμένου, του πολλά υποσχόμενου, του αδικημένου από τον σκληρό σύντροφο. Το ίδιο το άτομο συνήθως στέκεται παθητικό απέναντι στα προβλήματα και την ίδια στιγμή λέει μεγάλα λόγια. Είναι πολύ ανώριμο να είσαι στο μάτι του κυκλώνα και το μόνο που κάνεις είναι να κοιτάς τον εαυτό σου.

Ενδεχομένως, αυτό που με πικραίνει περισσότερο είναι ότι επιβεβαιώνεται μία προσωπική φοβία, ότι δηλαδή όταν δεις τα προβλήματα της σχέσης μόνο να χειροτερέψουν μπορούν. Ή καλύτερα, το μόνο ωραίο σημείο είναι η αρχή που α)δεν ξέρεις και β) θα αργήσεις να μάθεις. Από εκεί και μετά μόνο προς τα κάτω πας και όχι αντίστροφα. 

Από την άλλη μεριά πως υπάρχουν πετυχημένες σχέσεις; Υπάρχουν; Εσύ είσαι άτυχος; Εσύ είσαι τυφλός; Κι αν είναι όλα θέμα επιλογών γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Έρωτας; Λένε ότι σε κάθε τσακωμό, δύο τσακώνονται, εννοώντας ότι για τις διαφωνίες και τα προβλήματα η ευθύνη μοιράζεται (όχι ίσα προφανώς) και στις δύο μεριές. Δεν νομίζω ότι μπορώ να διαφωνήσω ή να μην παρατηρήσω το μερίδιο της ευθύνης μου. Στις στιγμές και στο σύνολο.

Εγώ ήμουν εκείνη που πίστεψα ότι παρά τις δυσκολίες της αρχής θα γίνουν τα πράγματα καλύτερα, κι αργότερα στα επόμενα προβλήματα, ότι άμα υπάρχει θέληση υπάρχει και λύση. Στο κάτω - κάτω ακόμα κι αν οι άλλοι βολεύονται ή είναι καλοί ηθοποιοί, εγώ τους άφησα να δώσουν παράσταση στο σανίδι της ψυχής μου και πληρώνω κάθε μέρα εισιτήριο. Μια μικρή ανόητη!

Και φτάνω να διαπιστώνω ότι δεν υπάρχει λύση σε κάθε πρόβλημα, πολλά προβλήματα δεν χαίρουν καν δυνατότητας επίλυσης, σε άλλα εσύ ο ίδιος είσαι μέρος του προβλήματος (οπότε πως να βοηθήσεις αφού η παρουσία σου τα κάνει όλα χειρότερα;), και μερικά απαιτούν την βοήθεια ή την συμβολή και άλλων. Αν κάποιος δεν θέλει να λύσει ένα πρόβλημα του δεν πρόκειται η βοήθεια και η στήριξη που του προσφέρεις να πιάσει τόπο ούτε και σε 100 αιώνες. Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω και δεν θέλω πια...

Άλλοι δεν νοιάζονται, άλλοι κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, άλλοι διστάζουν και κάποιοι δεν το βλέπουν καν... Σε όλες αυτές τις περιστάσεις εσύ είσαι καταδικασμένος να παρατηρείς την από κοινού κατρακύλα. Γιατί έτσι είναι όταν εξαρτάται μέρος της διάθεσης σου και των συναισθημάτων σου από άλλους. Κινδυνεύεις κάθε λεπτό να σε ποδοπατήσουν ωραιότατα και εσύ να πρέπει απλά να το ανεχτείς.

Νομίζω ότι, μακράν, ένα από τα λιγότερο αγαπημένα μου πράγματα στην ζωή είναι η έλλειψη δύναμης και επιλογών... Δεν υπάρχει πιο μίζερη και καταδικαστική πραγματικότητα από αυτή που σου επιβάλλεται. Φαντάσου να είσαι άσχημα, να ξέρεις τον λόγο και να είναι αποδεδειγμένο ότι δεν είναι στο χέρι σου να διαμορφώσεις το παραμικρό... αλλά πρέπει να κάνεις υπομονή... πάλι!

Ή να το ξεριζώσεις όπως τα αγριόχορτα. Αλλά, όπως και στην φύση όταν ξεχορταριάζεις, αφαιρείς κατά λάθος, και σωστά φυτά, είναι επίπονη και δαπανηρή διαδικασία. Οι δραματικές αλλαγές είναι για δραματικούς ανθρώπους. Όπως αποτρελάθηκε ο Πολύφημος όταν τον τύφλωσαν οι άντρες του Οδυσσέα, σε βυθίζουν συναισθηματικά και οι επίπονες αλλαγές. Κι  σαν σήμερα (χθες...) πριν μερικά χρόνια ήταν πάλι μία άσχημη και τελεσίδικη μέρα. Τυχαίο μεν, μακάβρια χαριτωμένο δε! Όλα, έχουν ένα τίμημα θα μου πεις...

Προφανώς, τι γίνεται όταν το τίμημα είναι ήδη γιγαντιαίο για να πρέπει να θυσιάσεις κι άλλα... Είναι ειρωνεία, όσο πιο πολλά δίνεις, τόσα πιο πολλά να πρέπει να δώσεις. Βέβαια έχει και νόημα όλο αυτό, γιατί την εύφορη γη θα ξεσκίσεις στην καλλιέργεια και την παραγωγική αγελάδα θα ψοφήσεις πριν την ώρα της. 

Συμπερασματικά, τα στενά όρια είναι που φέρνουν την ευτυχία γι' αυτό οι εγωκεντρικοί και οι αναίσθητοι κοιμούνται ήσυχοι!

Τα διαμάντια είναι πολύτιμα και σκληρά, κανείς δεν πουλάει βουτυράκι για εκατομμύρια, άρα μια σκληρή καρδιά και μεγαλύτερη ζήτηση έχει και πιο καλά περνάει, αφού δεν νιώθει και τίποτα!

Το καλό είναι ότι ωριμάζω, το καλύτερο θα είναι να το θυμάμαι! Καλά τα όνειρα, αλλά ακόμα και εκεί μόνοι μας είμαστε... που ακούστηκε shared όνειρο; Κι όσοι λένε ότι έχουν, δεν ξέρεις ποιος θα το εγκαταλείψει πρώτος. 

Αφοί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, γιατί πιστεύουμε στην αγάπη; Κι τι είναι καλύτερο να κρατάς πληγές ή στάχτες; Και τα δύο μάλλον θλιβερά τα βλέπω...

Μερικές φορές η αποτυχία και ο πόνος μπορεί να ναι μονόδρομος! Μην ξεχάσω να έχω χάρτες άλλη φορά, δεν νομίζω να αξίζει να έχω ελευθέρα χέρια και κάποτε άδεια καρδιά...

[...]

Καλή μου νύχτα και καλά μου Χριστούγεννα, κάθε Χριστούγεννα, θα τα χρειαστώ!