Nostalgia

Έχω γνωρίσει τόσους σπουδαίους ανθρώπους στην ζωή μου! Μπορώ να πω ότι τους θυμάμαι έναν προς ένα, αλλά αυτό θα ήταν ψέμα. Τους περισσότερους όμως τους μνημονεύω πολύ συχνά, κυρίως νοερά. Ειδικά εκείνους που για κάποιον λόγο ή λόγους δεν είναι στην ζωή μου.
Πάντα σκέφτομαι και αναπολώ στιγμές ή κοινά αστεία και τους θυμάμαι όταν ζω κάτι που ξέρω ότι θα το εκτιμούσαν και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί τους.

Ίσως είμαι πολύ ονειροπόλα, αλλά θεωρώ ότι τους ανθρώπους που γνώρισες τους κουβαλάς πάντα μέσα σου. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να αποχωριστώ κανέναν τους ακόμα και αυτούς που δεν φέρθηκαν σωστά. Σκέφτομαι τις καλές στιγμές και με πλημμυρίζει μία ζεστασιά και πάντα σκέφτομαι μήπως έκανα παραπάνω λάθη απ όσα ξέρω. Είναι τόσο κρίμα αλλά και αναπόφευκτο οι άνθρωποι να έρχονται και να φεύγουν από την ζωή μας. 

Γι αυτό δεν μου αρέσει να δένομαι φυσικά ή συναισθηματικά. Βέβαια είμαι περήφανη για όλη την αγάπη που έχω λάβει και καθένας θα έχει το κουτάκι του μέσα μου. Αλλά μου λείπουν. Όλοι! Είναι τόσο ανόητο, το κατανοώ. Από την άλλη δεν θεωρώ σωστό ή εποικοδομητικό να μην υπάρχουν αλλαγές στην ζωή ή να επιδιώκεις να διατηρείς επαφές με άτομα που είναι δεδομένο ότι το βαθύ κομμάτι της σχέσης έχει ξεπεραστεί. Α μη τι άλλο, το να μην ανέχεσαι να έχεις ένα χλιαρό μέλλον, είναι θέμα τιμής και σεβασμού στο δυνατό παρελθόν.

Το όμορφο και παράλληλα θλιβερό με τους ανθρώπους απ΄το παρελθόν είναι το ίδιο και με τα παλιά αγαπημένα τραγούδια. Σε προκαλούν να νοσταλγήσεις ακόμα περισσότερο, ακόμα πιο βαθιά, ακόμα πιο λυρικά μία περίοδο της ζωής σου. Φυσικά ξεχνάς τις αρνητικές πλευρές του τότε που είτε όντως υπήρχαν είτε απλά εσύ δεν ήσουν σε θέση να συγκεντρωθείς στα σημαντικά και να απολαύσεις τις "τέλειες" στιγμές που ζούσες. Μου αρέσει να ωραιοποιώ στο μυαλό ότι με κινητοποιεί συναισθηματικά πόσο μάλλον τις ίδιες μου τις αναμνήσεις. Μπορεί απλά να είμαι αχάριστη με το παρόν. Πιθανότατα κάνω και τα δύο, όπως ίσως οι περισσότεροι από εμάς.

Όταν αναλογίζομαι την ζωή μου δεν σκέφτομαι μόνο γεγονότα αλλά προσπαθώ να δω συνολικά την ζωή την δική μου σε συνδυασμό με την ζωή των άλλων στο τότε και στο τώρα. Είναι μαγικά τα δίκτυα που δημιουργούνται. Όλα είναι τόσο περίπλοκα και λογικά συνάμα. Και όλα βρίσκουν το νόημά τους όταν περνάει καιρός.

Κάπως έτσι συνήθως αποτραβιέμαι από τις μελαγχολικές αναπολήσεις και επανέρχομαι στο σήμερα με side note να μην ξεχνάω να σκέφτομαι ότι αυτή η όμορφη στιγμή που ζω μπορεί να ναι η τελευταία στις δεδομένες συνθήκες και καλά έχω να την απολαύσω και να την θυμάμαι καλά. Καμιά φορά αυτό το σκέφτομαι και όταν ζω κάτι που μου αρέσει πολύ. Προσπαθώ να θυμάμαι κάθε στιγμή καλά. Κάποτε το καταφέρνω κάποτε όχι και μοιάζω σαν αφηρημένο ψάρι σε γυάλα. Νομίζω υπάρχει επίσημη φοβία για αυτό, ότι δηλαδή φοβάσαι να αφεθείς στην ευτυχία γιατί αισθάνεσαι ότι κάτι κακό θα συμβεί. Ελπίζω και νομίζω πως δεν είναι το ίδιο...

Έχω συμβιβαστεί ότι είμαι ο κοντορεβυθούλης της αγάπης και παντού θα αφήνω ένα κομματάκι από την καρδιά μου. Όλα εξίσου μοναδικά. Ζουμερή καρδιά! Από την άλλη σκέψου να ήμουνα σε ένα μέρος μόνο για πάντα και να μην είχα την ευκαιρία να εξελιχθώ. Ίσως αυτή η διαδικασία είναι το αμόνι της ζωής στην δική μου προσωπικότητα.

Αλλά πάντα θα πιστεύω ότι η ζωή είναι τόσο όμορφη και τόσο απρόβλεπτη. Και πάντα θα αισθάνομαι τύψεις ότι δεν αφιερώνομαι αρκετά σε όσους αγαπώ και πάντα θα με φοβίζει ότι κάποτε δεν θα έχω την ευκαιρία να το αναπληρώσω...