King of the hill

Όπως λέει κι ο φίλος μας ο Franky "if I can make there, I can make it anywhere". Ένα από τα πράγματα που απολαμβάνω (εκτός από το να παρατηρώ χαχαχα) είναι να δουλεύω σιωπηλά (και δεν εννοώ τον κόσμο :P). Αντιπαθώ τις τυμπανοκρουσίες και τις φανφάρες που αφορούν πράγματα που έπονται ή επιθυμώ. Είναι σαν τα γλέντια στους γάμους. Πάντα αναρωτιέμαι αν σε δέκα χρόνια θα ναι τόσο σίγουροι ότι, η επιλογή τους αυτή, ήταν για χαρές και πανηγύρια.

Παρ όλα αυτά, δε παύω να ικανοποιούμαι έξαλλα από κάθε νέα περιπέτεια. Αισθάνομαι σα να γίνομαι πάλι παιδί και πρέπει να μάθω ό,τι ξέρω από την αρχή. Τούτη η αβεβαιότητα, η αστάθεια με γεμίζουν ενθουσιασμό, όνειρα και αγωνία. Καλά χαζεύω κι λίγο, γιατί νιώθω σαν ηρωίδα βιβλίου που δε ξέρει ότι της ξημερώνει μία εντελώς διαφορετική ζωή (πάντα υπερβολική...). Ξέρεις ας πούμε εκεί που περπατά αμέριμνα, την λερώνει ένας άγνωστος, την βλέπει έναν ατζέντης, πεθαίνει ή κάτι σχετικό και ντραμακουινίστικο. 

Μα προσφάτως πρόσεξα ότι δε με παθιάζει το άγνωστο μόνο. Το άγνωστο υπάρχει ακόμα και στα γνωστά. Με παρακινεί η ηρεμία και η ισορροπία ενός συστήματος που δεν έχει πρόσημα, μα μόνο υπόσχεται. Μιλάμε για μία ζωντανή πρόκληση. Σαν καινούρια ιχνογραφία και καινούριους μαρκαδόρους μαζί. Μπορεί να μαι απλώς φαντασμένη, αλλά συχνά νιώθω ότι δε χωράω. Πάντα κάτι λείπει. Όχι από τους άλλους. Λείπει από εμένα. Μέσα μου. Κι με κάνει ανήσυχη, ατίθαση και απρεπή.

Έτσι, όπως τα βλέπω τώρα, αν έγραφα ποτέ την αυτοβιογραφία μου (που δε θα το ήθελα για να μαι ειλικρινής) ο τίτλος της εποχής της νιότης μου θα ήταν κάτι σε... Δίψα; Λαχτάρα; Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ, βρε αδερφέ! [Βέβαια, μεγαλώνοντας, ίσως αντιληφθώ ότι ο κατάλληλος τίτλος να ήταν... Παπαριές ή Γυρνώντας άσκοπα γύρω γύρω, αλλά δε θα σκάσω από τώρα για αυτό.] Ξέρω ή εικάζω ότι ο κορεσμός αυτής της ανάγκης είναι, δυνητικά, ο μόνος που οδηγεί στην ελευθερία, που με την σειρά της επιτρέπει το δέσιμο.  Με καθησυχάζει να σπάω έτσι σε κομματάκια και περιόδους το ταξίδι προς την διαχρονική πληρότητα (γιατί ευτυχία έχω ήδη, φτου φτου δλδ).

Από μικρή θα έλεγα ήμουν άνθρωπος που ήθελε τα πάντα, αλλά ήταν χαρούμενος και με το τίποτα (κυριολεκτικά). Τα δύο (εκ των τριών) αιώνια θέματά μου ήταν ο εγωισμός (με την έννοια της περηφάνιας) και η άγνοια κινδύνου. Μα την ίδια στιγμή, αυτό που με έκανε (τελικά) να πετύχω το οτιδήποτε ήταν ο ίδιος ο φόβος, για τους ελάχιστους κινδύνους που έβλεπα. Για να είμαι ακριβής, η επιθυμία μου να μη φοβάμαι τίποτα, με έκανε είτε να μην τους βλέπω, είτε να τους κυνηγάω, για να τους υποτάξω (η αγέρωχη...). Κάποτε με απερισκεψία, το ομολογώ, με θετικά, όμως, αποτελέσματα (θεά τύχη, ευχαριστώ!).

Δεν είμαι σε θέση να ξεχωρίσω, αν μου αρέσει να ζω επικίνδυνα ή αν απλά δεν έχω μάθει ακόμα να ζω στην ηρεμία, από φόβο μήπως μουχλιάσω ή χάσω την ελευθερία μου. Ίσως πρέπει να ωριμάσω ή να πονέσω κι άλλο για να εκτιμήσω την αξία της ασφαλούς φωλιάς. Αν και δεν μέμφομαι μία φωλίτσα. Απλώς δε βλέπω το λόγο να μην είναι αυτή η φωλίτσα ευπροσάρμοστη (προς καταπολέμηση του φόβου δεσίματος). 

Τα τελευταία χρόνια αλλάζω συνεχώς, θαρρώ πιότερο κι από τα παιδικά μου χρόνια. Λατρεύω αυτές τις αλλαγές. Σα να πληθαίνουν τα πράγματα κι οι στιγμές που είναι "εγώ". Κι ας ξαφνιάζομαι όταν καταρρίπτονται όσα νόμιζα για μένα. Είναι οριακά απίστευτο να νιώθεις ότι τα όριά σου είναι τελικά έξω από σένα. Τα πιο στενά καλούπια είναι αυτά που εμείς θέσαμε στην εικόνα του εαυτού μας. Άγνωστο το πότε και το γιατί. (Ασφάλεια, βόλεμα, ευκολία, you name it.)  Απ' όταν αποφάσισα να ζω τη στιγμή, να ρουφάω και να κάνω ότι επιθυμώ (όπως πάντα), δίχως τρομερή αυτολογοκρισία,όμως (επιτέλους), πέρασα στην άλλη μεριά του ποταμού. Όχι, ότι το έχω πετύχει στο βαθμό που θέλω. Κι σιγά το κατόρθωμα δηλαδή. Μα να...είμαι και στο τρίτο lvl μπορώ να πω!

Αν κάτι θα ήθελα να πετύχω στην ζωή μου θα ήταν να με μάθω όσο πιο πολύ γίνεται. Δεν εννοώ να με μάθω, όπως είμαι μονάχα, αλλά όπως μπορώ να γίνω. Όσο με μαθαίνω, μαθαίνω και τους άλλους, βρίσκω κομμάτια τους μέσα μου και έτσι τους αγαπώ και τους αποδέχομαι ακόμα πιο βαθιά, καμιά φορά τους καταλαβαίνω κιόλας. Κι από εδώ και πέρα τη σιγουριά αυτής της γνώσης θα ονομάζω γαλήνη. Αυτή η ατέλεια που έχουμε όλοι, φαντάζει τόσο θελκτική όταν την ατενίζεις με κατανόηση, τρυφερότητα και προστασία. Καλές κατακτήσεις :D

Υγ. Τι ακατάσχετη και δίχως σκοπό φλυαρία ήταν αυτή δε ξέρω. Αλλά ήταν κρίμα να μην έγραφα κάτι τελευταίο.