What a wonderful world

Καλησπέρα φίλοι μου!!

Σήμερα, είναι μία υπέροχη μέρα... Βροχερή, με κρύο, ότι πρέπει να κάθεσαι σπίτι σου να απολαμβάνεις μία ζεστή σοκολάτα με μερικά αρωματικά κεριά και ένα καλό βιβλίο ή χαλαρή μουσικούλα. Να χαζεύεις την βροχή που πέφτει τυλισμένος με μία ζεστή κουβέρτα και το μυαλό να ταξιδεύει. Η νωχελικότητα στο μεγαλείο της, αλλά αξίζει τον κόπο! Και αργότερα όταν αρχίσει να σκοτεινιάζει, να κάνεις μία απολαυστική βόλτα στο κοντινό πάρκο της περιοχής σου, να μυρίσεις την βρεγμένη γη και να χαζέψεις την θέα.

Η ευτυχία βρίσκεται σε απλές στιγμές, που ζεις με ηρεμία και ψυχική γαλήνη. Δεν λέω πολύ ωραίο το «τρέξιμο» και η βαβούρα, αλλά τι το κάνεις. Χωρίς στιγμές ανάπαυλας είναι ένα τίποτα. Βασικά και τα δύο τα θεωρώ απαραίτητα. Η ύπαρξη του ενός καθιστά την ύπαρξη του άλλου αναγκαία. Καθώς όταν έχεις το ένα, επιζητάς το άλλο. Έτσι έχεις πάντα κάτι να ονειρεύεσαι και να επιθυμείς. Αν υπήρχε μόνο η γαλήνη ή μόνο η «κίνηση» η ζωή θα ήταν πολύ φλατ και βαρετή.

Γενικότερα ζούμε σε ένα κόσμο γεμάτο αντιθέσεις με βασικό άξονα το καλό και το κακό. Αλλά όλα είναι εξίσου απαραίτητα. Κατ αρχάς μέσα από την πόλωση καταστάσεων (χαρά- λύπη, όμορφιά- ασχήμια) ανακαλύπτουμε τον κόσμο, οριοθετούμε τον εαυτό μας και κυρίως αυτοπροσδιορίζονται οι έννοιες. Με άλλα λόγια, πως ξέρεις κάτι αν είναι σωστό, αν δεν μπορείς να το αντιπαραβάλεις με κάτι λάθος;!

Θα μου πεις, ναι αλλά πρέπει να υπάρχουν και πράγματα που είναι δυσάρεστα; Γιατί να μην είναι όλα τέλεια; ... Μα είναι όλα τέλεια. Και κυρίως ... ισορροπημένα. Τα πάντα γύρω μας κρύβουν μέσα τους μία μικρή τελειότητα. Υπάρχουν και  λειτουργούν  με πληθώρα μηχανισμών, αλληλένδετων με όλα τα περιβαλλοντα στοιχεία. Από το τζάμι και την κούπα του καφέ, μέχρι ένα αυτοκίνητο και την Ακρόπολη όλα μεταξύ τους συνυπάρχουν, αντικαθίστανται και συγκρούονται  με αρμονικό και δημιουργικό τρόπο. Αν αυτό δεν είναι τελειότητα τότε τι;

Αφήστε δε, που μέσω των αντιθέσεων επιτυγχάνεται και η δικαιοσύνη. Τα πάντα κρίνονται μέσα από την πορεία τους στην συλλογικότητα των υπάρξεων και ανάλογα με το αποτέλεσμα διαγράφεται το μέλλον τους. Λιγάκι μπερδεμένο όπως το θέτω, αλλά αυτός είναι ο μηχανισμός της εξέλιξης. Καθώς  η εξέλιξη, όχι μόνο των ειδών, της φύσης, αλλά ακόμα και των προσωπικών εμπειριών ενός ανθρώπου είναι μία διαδικασία αυτόνομη. Είναι σαν αυτό που λέει ο λαός, η ζωή προχωράει χωρίς να σε ρωτήσει. Στην ουσία με ή άνευ συγκατάθεσης η εξέλιξης μας επιτυγχάνεται πολυεπίπεδα. Η διαφορά του ανθρώπινου είδους σε σχέση με άλλα είναι ότι έχει σχετική ικανότητα μη αποδοχής των εξελίξων σε συμβατό χρόνο. Δηλαδή, για μικρά διαστήματα χρόνου, έχει την δυνατότητα να αρνηθεί την εξέλιξη, αλλά σε γενικό πλάνο την ενσωματώνει. Για αυτό ευθύνεται η δύναμη της συλλογικότητας και ο παράγοντας χρόνος.

Συνδυάζοντας τα προηγούμενα, μπορούμε να πούμε, ότι η εξέλιξη στην ζωή μας (όπως και στο περιβάλλον) είναι μορφή κρίσης και δικαιοσύνης, άρα η μορφή της έχει άμεση συνάρτηση με τις πράξεις μας και την (θετική ή μη) αλληλεπόδραση με ό,τι μας περιτριγυρίζει. Οπότε αν your life sucks εσύ έχεις κάνει κοτσάνα... Αλλά με την τώρα συμπεριφορά σου ίσως η εξέλιξη να γίνει αυτή που θες. Γιατί πέρα από την δύναμη της συλλογικότητας, θεωρώ ότι η δύναμη του ανθρώπινου μυαλού και της παραγώμενης θέλησης είναι απερίοστα (τουλάχιστον σε σχέση με τις άλλες ανθρώπινες ικανότητες!).

Συμπέρασμα, no matter what, μέσα στην εξαθλίωση και ότι άλλο άσχημο μπορεί να βλέπει κάποιος, να θυμάστε ότι η ζωή είναι πραγματικά όμορφη. Ο κόσμος που ζούμε είναι τέλειος και ισορροποημένος. Αν δεν το πιστεύετε , δεν το βλέπετε και νιώθετε οτι η εξέλιξη του (που όπως έιπαμε είναι μορφή δικαιοσύνης) είναι απογοητευτική, αυτό συμβαίνει λόγω των απογοητευτικών και κακών αλληλεπιδράσεων των μελών. Δηλαδή,ο κόσμος έτσι και αλλιώς είναι τέλειος, αν δεν μας αρέσει (είναι άλλο "καπέλο" και) έχει να κάνει με τις κακές επιλογές και κινήσεις που έχουμε κάνει σαν άνθρωποι (άμεσα ή έμμεσα).

Αλλά αυτό προφανώς και αλλάζει. Αν οι πράξεις μας και η συμπεριφορά μας γίνει η κατάλληλη, τότε θα προσεγγύσουμε τον επιθυμιτό αποτέλεσμα. Και η δύναμη της συλλογικότητας θα μας ανταμείψει με εξελίξεις, σαν αυτές που ονειρευόμαστε. Είτε σε προσωπικό έιτε σε κοινωνικό επίπεδο.

Δεν φταίει πάντα η ζωή, ίσως είναι το στραβό σου το κεφάλι! Καλό απόγευμα αναγνωστάκια!!! 

Κυνηγήστε τους πόθους σας!!!