Ο έρωτας στον καιρό των χαμένων ιπποτών…
Το παίζω και «καλά» σοβαρή με τα προηγούμενα…Σήμερα, λέω, να αλλάξουμε τελείως γραμμή πλεύσης…μη μου τρομάξετε…τόση αντικειμενικότητα, ψυχρότητα με κοινωνικά θέματα δεν την άντεξα, κάτι το καλοκαίρι θέλετε, κάτι οι μελισσούλες που κάνουν το χορό της αγάπης (και εμείς περιμένουμε την σειρά μας…), απόψε νιώθω έναν αέρα λησμονιάς και νοσταλγίας!!!
Ας ξεκινήσουμε , λοιπόν…
Τι έλεγα πριν για τις μελισσούλες…;! Α! Ναι, κάνουν τον χορό της αγάπης, καλά μπορεί να τον έχουν κάνει ήδη, δηλαδή, αλλά εγώ τώρα επηρεάστηκα…
Ψάχνω που λέτε ένα ελληνικό τραγούδι με θέμα κάποιον ιππότη, αγαπητοί αναγνώστες μου αλλά τίποτα! Ένα βρήκα και αυτό ερωτικό δεν το λες…Θα μου πείτε μα καλά που κολλάει το τραγούδι, ο ιππότης και οι μέλισσες (!!)…Κολλάνε, κολλάνε και πιο πολύ κολλάω εγώ…
Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Μικρή δεν μου άρεσαν τα παραμύθια, τα κλασσικά, σταχτοπούτες (ή σταχτομπούτες…ποτέ μου δεν κατάλαβα), κοκκινοσκουφίτες και τα λοιπά. Εμένα μου άρεσε η βασίλισσα του χιονιού και κάτι τέλεια παραμυθάκια που σκαρφίζονταν ο πατέρας μου με διάφορα ζώα. Συμπέρασμα…Δεν μου άρεσαν αυτά τα ευτυχή «τέλη» (δεν εννοώ κυκλοφορίας καλέ…αυτά μόνο ευτυχή δεν μπορεί να ‘ναι!) με τους γάμους και τα ρέστα! Βέβαια δεν σας κρύβω ότι σαν μικρό κορίτσι είχα φορέσει ότι τιάρα και φουρό κυκλοφορούσε, αλλά για πρίγκιπα δεν είχα καμία λόξα.
Ψάχνω που λέτε ένα ελληνικό τραγούδι με θέμα κάποιον ιππότη, αγαπητοί αναγνώστες μου αλλά τίποτα! Ένα βρήκα και αυτό ερωτικό δεν το λες…Θα μου πείτε μα καλά που κολλάει το τραγούδι, ο ιππότης και οι μέλισσες (!!)…Κολλάνε, κολλάνε και πιο πολύ κολλάω εγώ…
Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Μικρή δεν μου άρεσαν τα παραμύθια, τα κλασσικά, σταχτοπούτες (ή σταχτομπούτες…ποτέ μου δεν κατάλαβα), κοκκινοσκουφίτες και τα λοιπά. Εμένα μου άρεσε η βασίλισσα του χιονιού και κάτι τέλεια παραμυθάκια που σκαρφίζονταν ο πατέρας μου με διάφορα ζώα. Συμπέρασμα…Δεν μου άρεσαν αυτά τα ευτυχή «τέλη» (δεν εννοώ κυκλοφορίας καλέ…αυτά μόνο ευτυχή δεν μπορεί να ‘ναι!) με τους γάμους και τα ρέστα! Βέβαια δεν σας κρύβω ότι σαν μικρό κορίτσι είχα φορέσει ότι τιάρα και φουρό κυκλοφορούσε, αλλά για πρίγκιπα δεν είχα καμία λόξα.
Παρ΄όλο τον παιχνιδιάρικο και ναζιάρικο χαρακτήρα μου τα πολύ ερωτικό-μελό δεν μου άρεσαν. Και την αγάπη την εξέφραζα με μέτρο και σύνεση, μόνο όταν κάποιος με είχε ανάγκη.
Έλα, όμως, που στη ζωή ότι κοροϊδεύεις (με τη θετική έννοια, δηλαδή σε ξενίζει και δεν θεωρείς ότι εσύ θα το έκανες ποτέ…)το λούζεσαι…Και αυτό ισχύει για όλα, το έχω παρατηρήσει τόσο, που κάποια στιγμή φοβάμαι ότι θα σταματήσω να σχολιάζω!
Έλα, όμως, που στη ζωή ότι κοροϊδεύεις (με τη θετική έννοια, δηλαδή σε ξενίζει και δεν θεωρείς ότι εσύ θα το έκανες ποτέ…)το λούζεσαι…Και αυτό ισχύει για όλα, το έχω παρατηρήσει τόσο, που κάποια στιγμή φοβάμαι ότι θα σταματήσω να σχολιάζω!
Τέλος, πάντων μη σας τα πολυλογώ και σας ζαλίζω και εσάς…
Παρατήρησα, λοιπόν, εγώ η υπεράνω, η κάνω ότι θέλω τα συναισθήματα μου, η πάντα κοιτάω μπροστά ότι και να γίνεται, η τίποτα δεν είναι πιο δυνατό απ’ το μυαλό μας και πόσα άλλα να πετάω από το παράθυρο όλες τις θεωρίες και τα μεγάλα λόγια εν μία νυκτί ! Θα μου πεις, γιατί ρε κοπελιά; Περίμενε σου λέω…
Μπορεί πάντα κρυφά ή έστω ασυνείδητα να ήθελα να έρθει κάποιος να μου τα καταρρίψει όλα αυτά. Απλώς, να μη ήθελα να πιστέψω για να μην απογοητευτώ, να μη ρισκάρω, λέγοντας πως δεν με ενδιαφέρει το κέρδος. Γενικά, ζούμε σε ένα κόσμο με πολλές απαιτήσεις και δεν συμβιβαζόμαστε στην ήττα και τον πόνο (βλ. άρθρο για τον Αθλητικό Βίο(-α…)).Και με τούτα και με κείνα είχα πάρει τις αποφάσεις μου σε ερωτικά ζητήματα να είμαι σωστή και να ακολουθώ το «πρέπον», να φεύγω και ας θέλω να μείνω αν αυτό είναι το καλύτερο, ή μάλλον αυτό με το μικρότερο κόστος. Προσωπικά, το έβλεπα μεγάλη «μαγκιά», θυσία, πυγμή, δύναμη, αλλά στην ουσία, ήταν έλλειψη ξεγνοιασιάς, ανασφάλεια και φυσικά ανωριμότητα.
Πάντα σταθερός τύπος με κολλήματα (δεν θα τα χαρακτήριζα έρωτες, βαριά κουβέντα…) από την μία καλό από την άλλη όχι τόσο, αλλά αυτά δεν αλλάζουν εύκολα και στην τελική γιατί να το αλλάξεις…
Ήρθε, όμως, η στιγμή που ένα τέτοιο «κόλλημα» (αυτό ελπίζω να μη μείνει απλώς κόλλημα αλλά να γίνει αυτό που δεν κατάφερε η προηγούμενη παρένθεση!) σου ξυπνάει όλο το πείσμα σου και λες μέσα σου «εεε όχι!!! Αυτό τουλάχιστον θα το προσπαθήσω…». Και το προσπαθείς όχι μόνο γιατί το θες εσύ αλλά γιατί διαισθάνεσαι ότι κάτι αντίστοιχο σκέφτεται και ο άλλος. Η ζωή πάλι δεν κάνει πάντα τα ίδια σχέδια με σένα… Αποδεκτό, χαλιέσαι, αλλά συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, και κάτι ο εγωισμός κάτι οι ασχολίες σου ξέρεις ότι είναι θέμα χρόνου να μη το σκέφτεσαι. Άσχετα αν ήθελες να πράγματα να ‘ναι αλλιώς προσαρμόζεσαι και πάνω που το παίρνεις τελειωτικά απόφαση (ΤΕΛΕΙΩΤΙΚΑ…γιατί απόφαση το παίρνεις καμιά 10ρια φορές και βάλε…) ότι, εντάξει, είναι απλώς κάτι που δεν γίνεται…Η ζωή στη σκάει και πάλι (χωρατατζού η άτιμη…έχε χάρη που με συμφέρει η εξέλιξη!)… ΜΠΟΥΜ…Πάμε από την αρχή και όλα αρχίζουν να δουλεύουν ρολόι ή έτσι δείχνουν τουλάχιστον.
Και εδώ αγαπητοί αναγνώστες ξεκινάει το πάρτυ (της ζωής μας…!). Αυτή τη φάση διανύω τώρα…Η ζωή, φυσικά, δεν με έχει αφήσει ήρεμη από κάθε εμπόδιο, αλλά πια δεν έχουν τόση σημασία θαρρώ...! Τώρα εσείς φαντάζεστε χουλιγουντινό love story με του λόγου μου και τον ιππότη (εδώ κολλάει και ο ιππότης!) αλλά... καμία σχέση…Όλα είναι απολύτως ρευστά, σε μη πρακτικές βάσεις και γενικά κάπως αντισυμβατικά! (όχι που οι επιλογές μου θα άλλαζαν από την μία μέρα στην άλλη!)
Σαν ατομάκι που ζω στην κοσμάρα μου (αν δεν τιμήσουμε το μπλογκ μας θα πέσει να μας πλακώσει…), όμως, δεν επηρεάζομαι από τίποτα από αυτά ούτε καν απ’ ότι αυτή την στιγμή εκτίθομαι, ή το ότι μπορεί να γίνομαι γραφική, υπερβολική , αποπνικτική (εύχομαι να μην ενοχλούν και άλλους αυτά…) και ότι άλλο… Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι (άσχετο! αλλά αγαπάμε Μοσχολιού...) και άνθρωποι ευθείς και αυθόρμητοι και είναι τόσο ωραίος ο τρόπος τους που σε παρασύρουν και σένα. Έτσι είναι και ο ιπποτάκος (δεν το πιστεύει αλλά είναι, ακούστε και μένα!) ! Και έρχομαι να πω ότι πιστεύω ότι πάντα υπάρχουν άνθρωποι στην πορεία μας που θα μας βγάλουν στην επιφάνεια έναν άλλον εαυτό πιο εκδηλωτικό, πιο ανοιχτό, θα μας έχουν καταπολεμήσει, χωρίς να το ξέρουν, τα προσωπικά μας «φαντάσματα» και θα έχουν ρίξει τόσο πολύ τις άμυνες μας, που θα τρομάξουμε! Είτε σε φιλικό είτε σε ερωτικό επίπεδο, όπου το έχει ανάγκη ο καθένας. Για τέτοιους ανθρώπους, εν τέλει, δεν στεναχωριέσαι ότι και αν γίνει, σου χάρισαν την ψυχική σου ελευθερία και αυτό είναι ανεκτίμητο!
Ουσιαστικά, φαίνονται πολύ άκυρα και ξεκάρφωτα όπως τα λέω, αλλά τέτοιες ιστορίες δεν έχουν ονόματα, γιατί δεν έχουν και όρια… Μα πιστεύω ακράδαντα ότι κάτι τέτοιο έχει τύχει σε πολλούς, και αν όχι το εύχομαι!
Αύριο το πιθανότερο ο λογικός εαυτός μου να ευχόταν να μην το είχα δημοσιεύσει αλλά η νύχτα μου αρέσει πιο πολύ και την εμπιστεύομαι, ας ξεφύγω κι εγώ μια φορά!
Μπορεί πάντα κρυφά ή έστω ασυνείδητα να ήθελα να έρθει κάποιος να μου τα καταρρίψει όλα αυτά. Απλώς, να μη ήθελα να πιστέψω για να μην απογοητευτώ, να μη ρισκάρω, λέγοντας πως δεν με ενδιαφέρει το κέρδος. Γενικά, ζούμε σε ένα κόσμο με πολλές απαιτήσεις και δεν συμβιβαζόμαστε στην ήττα και τον πόνο (βλ. άρθρο για τον Αθλητικό Βίο(-α…)).Και με τούτα και με κείνα είχα πάρει τις αποφάσεις μου σε ερωτικά ζητήματα να είμαι σωστή και να ακολουθώ το «πρέπον», να φεύγω και ας θέλω να μείνω αν αυτό είναι το καλύτερο, ή μάλλον αυτό με το μικρότερο κόστος. Προσωπικά, το έβλεπα μεγάλη «μαγκιά», θυσία, πυγμή, δύναμη, αλλά στην ουσία, ήταν έλλειψη ξεγνοιασιάς, ανασφάλεια και φυσικά ανωριμότητα.
Πάντα σταθερός τύπος με κολλήματα (δεν θα τα χαρακτήριζα έρωτες, βαριά κουβέντα…) από την μία καλό από την άλλη όχι τόσο, αλλά αυτά δεν αλλάζουν εύκολα και στην τελική γιατί να το αλλάξεις…
Ήρθε, όμως, η στιγμή που ένα τέτοιο «κόλλημα» (αυτό ελπίζω να μη μείνει απλώς κόλλημα αλλά να γίνει αυτό που δεν κατάφερε η προηγούμενη παρένθεση!) σου ξυπνάει όλο το πείσμα σου και λες μέσα σου «εεε όχι!!! Αυτό τουλάχιστον θα το προσπαθήσω…». Και το προσπαθείς όχι μόνο γιατί το θες εσύ αλλά γιατί διαισθάνεσαι ότι κάτι αντίστοιχο σκέφτεται και ο άλλος. Η ζωή πάλι δεν κάνει πάντα τα ίδια σχέδια με σένα… Αποδεκτό, χαλιέσαι, αλλά συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, και κάτι ο εγωισμός κάτι οι ασχολίες σου ξέρεις ότι είναι θέμα χρόνου να μη το σκέφτεσαι. Άσχετα αν ήθελες να πράγματα να ‘ναι αλλιώς προσαρμόζεσαι και πάνω που το παίρνεις τελειωτικά απόφαση (ΤΕΛΕΙΩΤΙΚΑ…γιατί απόφαση το παίρνεις καμιά 10ρια φορές και βάλε…) ότι, εντάξει, είναι απλώς κάτι που δεν γίνεται…Η ζωή στη σκάει και πάλι (χωρατατζού η άτιμη…έχε χάρη που με συμφέρει η εξέλιξη!)… ΜΠΟΥΜ…Πάμε από την αρχή και όλα αρχίζουν να δουλεύουν ρολόι ή έτσι δείχνουν τουλάχιστον.
Και εδώ αγαπητοί αναγνώστες ξεκινάει το πάρτυ (της ζωής μας…!). Αυτή τη φάση διανύω τώρα…Η ζωή, φυσικά, δεν με έχει αφήσει ήρεμη από κάθε εμπόδιο, αλλά πια δεν έχουν τόση σημασία θαρρώ...! Τώρα εσείς φαντάζεστε χουλιγουντινό love story με του λόγου μου και τον ιππότη (εδώ κολλάει και ο ιππότης!) αλλά... καμία σχέση…Όλα είναι απολύτως ρευστά, σε μη πρακτικές βάσεις και γενικά κάπως αντισυμβατικά! (όχι που οι επιλογές μου θα άλλαζαν από την μία μέρα στην άλλη!)
Σαν ατομάκι που ζω στην κοσμάρα μου (αν δεν τιμήσουμε το μπλογκ μας θα πέσει να μας πλακώσει…), όμως, δεν επηρεάζομαι από τίποτα από αυτά ούτε καν απ’ ότι αυτή την στιγμή εκτίθομαι, ή το ότι μπορεί να γίνομαι γραφική, υπερβολική , αποπνικτική (εύχομαι να μην ενοχλούν και άλλους αυτά…) και ότι άλλο… Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι (άσχετο! αλλά αγαπάμε Μοσχολιού...) και άνθρωποι ευθείς και αυθόρμητοι και είναι τόσο ωραίος ο τρόπος τους που σε παρασύρουν και σένα. Έτσι είναι και ο ιπποτάκος (δεν το πιστεύει αλλά είναι, ακούστε και μένα!) ! Και έρχομαι να πω ότι πιστεύω ότι πάντα υπάρχουν άνθρωποι στην πορεία μας που θα μας βγάλουν στην επιφάνεια έναν άλλον εαυτό πιο εκδηλωτικό, πιο ανοιχτό, θα μας έχουν καταπολεμήσει, χωρίς να το ξέρουν, τα προσωπικά μας «φαντάσματα» και θα έχουν ρίξει τόσο πολύ τις άμυνες μας, που θα τρομάξουμε! Είτε σε φιλικό είτε σε ερωτικό επίπεδο, όπου το έχει ανάγκη ο καθένας. Για τέτοιους ανθρώπους, εν τέλει, δεν στεναχωριέσαι ότι και αν γίνει, σου χάρισαν την ψυχική σου ελευθερία και αυτό είναι ανεκτίμητο!
Ουσιαστικά, φαίνονται πολύ άκυρα και ξεκάρφωτα όπως τα λέω, αλλά τέτοιες ιστορίες δεν έχουν ονόματα, γιατί δεν έχουν και όρια… Μα πιστεύω ακράδαντα ότι κάτι τέτοιο έχει τύχει σε πολλούς, και αν όχι το εύχομαι!
Αύριο το πιθανότερο ο λογικός εαυτός μου να ευχόταν να μην το είχα δημοσιεύσει αλλά η νύχτα μου αρέσει πιο πολύ και την εμπιστεύομαι, ας ξεφύγω κι εγώ μια φορά!
Κλείνοντας, (μα καλά από ένα τραγούδι ξεκίνησα και έγραψα πάλι…) θέλω να σας αποκαλύψω ότι το σημερινό κειμενάκι ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ (ε τι;! τζάμπα τα γράφω τόση ώρα…)!Επίσης, ήθελα να συνδυάσω το «καλώς σας βρήκα» με κάτι για να με γνωρίσετε καλύτερα (καλά έχουμε αναγνωριστικά για το μέλλον…ου!!!) και δεν θα μπορούσε αυτό το κάτι να ‘ναι άλλο από αυτό που γυρνάει συνεχώς στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό…Όσο για το τραγούδι με τον ιππότη για να σας φύγει η απορία, έγραψα ένα δικό μου…χα! Δεν γινόταν αλλιώς! Μας εύχομαι καλή συνέχεια και ευχαριστώ για την προσοχή σας (και εννοείται πως ευχαριστώ την μαμά μου, τον μπαμπά μου τους φίλους μου έναν ένα ιδιαιτέρως που με αγαπούν και τα λοιπά και τα λοιπά…χαχαχα…πάντα ήθελα να το πω αυτό)!!!
Θα τα ξαναπούμε σύντομα (απειλή!)…
Υ.Γ. Πολλά χαιρετίσματα σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό και φυσικά αγωνιστικούς χαιρετισμούς στην Κύπρο…
oti pio trifero exw diavasei...uparxoun ki autes oi gunaikes loipon...malista! mpravo sou!
ΑπάντησηΔιαγραφήnikos
:) :) υπάρχουν! να σαι καλά!!! αλλά νομίζω κάθε φορά που ενας άνθρωπος ερωτεύεται, βρίσκει κάποιον κάποια μοναδικό-η!!!! έρωτας .. το μεγαλύτερο ναρκωτικο!!!!
Διαγραφή