Ο Έρωτας είναι κάρβουνο

Έχετε, φίλοι μου, παρατηρήσει ένα κάρβουνο;;; Προσωπικά ΑΠΕΙΡΕΣ φορές, αγαπώ την φωτιά, σε όλα της τα στάδια! Είναι στιγμές που καίει και είναι τόσο κόκκινο, που μονάχα που το κοιτάς, νιώθεις στα βάθη της ψυχής σου τόσο μικρός, τόσο ανήμπορος. Αυτή η εικόνα, απλά σε αιχμαλωτίζει! Είσαι δέσμιος αυτής της γοητείας, που γνωρίζεις ότι είναι επικίνδυνη. Σε μαγεύει αυτή η δύναμη, αυτό το πάθος, αυτή η θέρμη που εκλύεται και είσαι πεπεισμένος ότι κάτι πολύ ωραίο γίνεται μπροστά στα μάτια σου.

Υπάρχουν και στιγμές, που αυτό το βαθύ κόκκινο σκοτεινιάζει, και πιάνει λίγη στάχτη πάνω του, αλλά εσύ το βλέπεις και το ξέρεις ότι αυτό συμβαίνει μόνο φαινομενικά. . . Με τον παραμικρό ρεύμα αέρα, το βλέπεις να αγριεύει πάλι. Να επιδεικνύει την δύναμη και την ομορφιά του. Και στις δύο προηγούμενες στιγμές, οτιδήποτε το ακουμπήσει καίγεται, άμεσα ή αργά, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Από μόνο του το κάρβουνό μας δημιουργεί, νέα κάρβουνα, έτσι και το ίδιο αντέχει πιο πολύ και εσένα σε καθηλώνει περισσότερο, με την ζέστη του, την φυσικά την λάμψη του.

Αναπόφευκτα, όμως ακόμα και το πιο μεγάλο κάρβουνο, το πιο φωτεινό, το πιο καυτό, το νικάει ο χρόνος, ο πάγος και το σκοτάδι. Όλα τα κάρβουνα στάχτη καταλήγουν. Και τότε όλα έχουν χαθεί και όλα είναι ίδια. Και το μονότονο γκρι, παίρνει την εκδίκησή του από την περήφανη φωτιά. Τελικά, αν και είναι άσχημο είναι το μόνο που επιβιώνει.

Παράλληλα, ο έρωτας είναι μία φωτιά, ένα κάρβουνο.  Αν το αγγίξεις σε καίει, αν το γνωρίσεις σε μαγεύει, αν το πλησιάσεις το θέλεις για πάντα. Ενώ στον πλανήτη μπορεί να υπάρχουν αμέτρητα κάρβουνα ή έρωτες, το καθένα είναι εξίσου μοναδικό. Όλα και καθένα ξεχωριστά σου κόβουν την ανάσα. Ακόμα και όταν ο έρωτας μοιάζει να κοιμάται, είναι εκεί, το νιώθεις με μία μικρή πρόκληση. Τον βλέπεις με μία δυσκολία να φουντώνει, να αγριεύει και να καίει τα πάντα.

 

Είναι μία εμπειρία, αναγκαία, αξέχαστη, μοιραία, αναπόφευκτη. Και κάπου εδώ υπάρχει και το γκρίζο. Που όχι, δεν είναι τα προβλήματα. Τα προβλήματα είναι το αεράκι που αναζωπυρώνει τον έρωτα. Αν και σπάνια μπορεί να τον σβήνουν.  Ο αληθινός έρωτας δεν το βάζει κάτω σιγοκαίει όσο αντέχει και ένα δευτερόλεπτο ακόμα.

Για να επιστρέψω όμως, το γκρι είναι η αδιαφορία, η απόσταση, η μονοτονία, η αλλοτρίωση. Αυτό νικάει πάντα. Μακροπρόθεσμα θα δεις, ότι ακόμα και στον πιο μεγάλο έρωτα, ότι και να λες, όσο και να λες όχι αυτό είναι διαφορετικό, το γκρι θα νικήσει, σε περιμένει υπομονετικό στην γωνία. Κι όταν εσύ κουραστείς ή περάσει ο καιρός, θα έρθει και θα σου αποδείξει ότι όσο άβολο κι αν είναι αυτό είναι το δυνατό κι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Φυσικά μία φωτιά είναι όμορφη, αλλά το πρόβλημα είναι ότι όσο σε ζεσταίνει, τόσο κρυώνεις όταν απομείνει μόνο η στάχτη. Αλλά έτσι είναι, κάθε τι, ειδικά ο έρωτας έχει ένα τίμημα και τα όμορφα είναι και απατηλά.