Συχνά, συμβαίνει να μεταφράζουμε τις καταστάσεις κατά πως μας συμφέρει και όχι όπως πραγματικά είναι. Βέβαια, προφανώς, κανείς μας δεν είναι απόλυτα αντικειμενικός. Στην ουσία, η πραγματική αλήθεια είναι κάτι ουτοπικό. Απλά δεν υπάρχει, εφ' όσον κανείς δεν είναι σε θέση να την αντιληφθεί.Δηλαδή, όσο δεν υπάρχει ένα ον με μηδενική οπτική γωνία, με απόλυτη γνώση και συναίσθηση , σωστή κρίση και μη συναισθηματική εμπλοκή, πραγματική αλήθεια δεν μπορεί να οριστεί. Παρ' όλα αυτά, η σχετική αντικειμενικότητα ή έστω η προσπάθεια του ατόμου να κρίνει με γνώμονα όχι μόνο τον εαυτό του είναι κάτι παραπάνω από βασικό.
Για παράδειγμα, κάποιος έχει απέναντί σου ακατανόητη συμπεριφορά ή συμπεριφορά που σε ξαφνιάζει. Κι εσύ φίλε μου, καλείσαι να κάτσεις να αναλύσεις και να κατανοήσεις αυτό το γεγονός. Γιατί συμβαίνει, από που πηγάζει και τι πρέπει ή μπορείς να κάνεις απέναντι σε αυτό. Εδώ υπάρχουν δύο δρόμοι.
Ο πρώτος, συνειδητά ή ασυνείδητα να προαποφασίσεις ότι θα καταδικάσεις το άλλο πρόσωπο. Δηλαδή, να πάρεις τον εύκολο δρόμο που υπαγορεύει το πόσο δίκιο έχεις και πόσο αδικήθηκες και πόσο άδικη-κακούργα-λάθος είναι η κατάσταση-κοινωνία ή το άτομο που έχεις μπροστά σου. Κάθεσαι και καλά να το αναλύσεις και όλως τυχαίως όλα είναι υπέρ σου. . .Χμμμ πολύ άγιος δεν έγινες ξαφνικά;! Είσαι σίγουρος ότι μέσα σου είσαι οκ;;; ο.Ο
Ο άλλος δρόμος είναι να γίνεις κριτής του εαυτού σου και μετά να αναλύσεις ή να προσδιορίσεις την θέση του άλλου, να σκεφτείς τον χαρακτήρα του, άλλες αντιδράσεις του στο παρελθόν, τον ιδιαίτερο τρόπο του και ως εκ τούτων να μελετήσεις τις πράξεις του και να βγάλεις συμπέρασμα. Γενικά, με άλλα λόγια, να κατανοήσεις τι συμβαίνει μέσα και έξω από αυτόν όσο μπορείς και να λάβεις όλες τις παραμέτρους υπ όψην σου κι έπειτα να πεις αν έχει δίκιο ή άδικο κλπ. Σαν διαδικασία είναι χρονοβόρα και δεν αξίζει πάντα τον κόπο. Ίσως μερικές φορές "καταλάβεις" και να δώσεις ελαφρυντικά σε ανθρώπους που δεν χρειάζεται, αλλά σκέψου ότι αν κάποτε επιβάλλεται να το κάνεις και εσύ δεν το κάνεις. . . :/
Άρα, καλύτερα, αυτός να γίνει ο γενικός τρόπος που κρίνεις και βγάζεις συμπεράσματα. Δεν γίνεται να βασίζεσαι πάντα μόνο στο τι θα ήθελες, τι νομίζεις ή σε παλιές εμπειρίες. Κάθε άνθρωπος είναι αλλιώς και κάθε περίσταση εντελώς διαφορετική. Και μόνο έτσι μπορείς να βγάλεις αξιόπιστα συμπεράσματα. Ειδάλλως απλά τους βάζεις όλους και όλα στο ίδιο καζάνι ελαφρά τη καρδία, όπως σε συμφέρει.
Αυτή την τρομερή συμπεριφορά, του "μα έχω δίκιο, όλοι είναι λάθος, είμαι τόσο μόνος και δυστυχής, κανείς δεν με αγάπησε εμένα κλπ" είναι παραπάνω από εγωιστική, είναι εγωκεντρική. Δηλαδή, ποιος νομίζεις ότι είσαι που μπορείς να έχεις όλα τα ελαφρυντικά και τις δικαιολογίες του κόσμου και οι υπόλοιποι όχι. Εννοείται δεν είσαι ο μοναδικός που έχει προβλήματα (εσωτερικά ή εξωτερικά, ατομικά ή όχι), ούτε φυσικά ο μοναδικός που έκανε θυσίες (αν υποθέσουμε με καλή διάθεση, ότι κάποιος τόσο εγωκεντρικός μπορεί να κάνει θυσίες. . . ) και προσπάθειες. μην κοιτάς την πάρτη σου μόνο και μην έχεις πάντα την δική σου οπτική. Μπες και λίγο στα παπούτσια του άλλου που λένε, αντικειμενικά! Με το να το παίζεις θύμα, δεν πείθεις κανέναν, εκτός του εαυτού βέβαια!
Εν τέλει σκέφτηκες ποτέ, αγαπητέ μου φίλε αν εσύ μπορείς να μπεις στη θέση του άλλου, μιας και οι πιο πολλοί αυτό επικαλούνται, ότι δεν σας συμμεριζόμαστε, ότι δεν μπαίνουμε για λίγο στην φάση που περνάει ο άλλος. Δεν έχεις ιδέα, λοιπόν, πόσο κουραστικό είναι να πρέπει κάποιος να βρίσκει συνέχεια δικαιολογίες για τους άλλους. Να λέει "έλα δε βαριέσαι, υπάρχει λόγος, δεν φταίει κλπ". Ειδικά όταν εκείνοι δεν έχουν όχι μόνο κατανόηση, αλλά και συναισθηματική οξυδέρκεια!
'Οπως λέει και ο Μαζωνάκης, "εμένα πες μου ποιος, ποιος θα με καταλάβει και τα δικά μου θέλω υπ όψην θα τα λάβει. . . ". Αν λοιπόν, δεν υιοθετήσουμε όλοι μας μία πιο ανοιχτόμυαλη θεώρηση των πραγμάτων και μία κριτική στάση απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, κανείς δεν θα σταθεί απέναντί μας δίκαιος. Η κατανόηση είναι αμφίδρομη διαδικασία, καλώς ή κακώς. Εναλλακτικά, τα "θύματα" θα νιώθουν όλο και πιο αδικημένα και μόνα, και οι "δίκαιοι" θα πούνε μία μέρα των ημερών ΤΕΛΟΣ (δεν δίνω ελαφρυντικά ξανά ποτέ σε κανέναν και όποιον πάρει χάρος και τέρμα ευκαιρίες, κατανόηση, καλοσύνη κλπ. . . )! Άλλωστε, όπως λένε, όποιος αξίζει αν τον συγχωρέσεις, δεν θα σε πληγώσει! Ή τέλος πάντων δεν θα σε φέρει σε δύσκολη θέση, για να κολλάει και με το θέμα μας!
Συμπέρασμα: όσοι νιώθουν πολύ αδικημένοι και υπερβολικά πληγωμένοι και εγώ δεν ξέρω τί άλλο. . . Ας σκεφτούν μήπως είναι απλώς εγωκεντρικοί, συμφεροντολόγοι ή και υποκριτές απέναντι στον εαυτό τους πάνω απ όλα και μετά και με τους γύρω τους!
Στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε!?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ένα σχολιάκι θα μας έκανε καλύτερους! Και αν δεν σας κάνει κόπο βάλτε και ένα ονοματάκι ή κάποιο ψευδώνυμο! Μου αρέσει να ξέρω σε ποιους απευθύνομαι και δίνει ένα πιο προσωπικό τόνο! :) :) :)