Μετανιώνω;

Καλησπέρα φίλοι μου! Μετά το κείμενο για το πότε πρέπει να λέμε συγγνώμη και πότε πρέπει να συγχωρούμε, θέλω να ταράξω τον ύπνο σας με την θέση μου απέναντι στο χιλιο-ειπωμένο: "καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες" και την διαδεδομένη φιλοσοφία "δεν μετανιώνω για τίποτα".

Γενικά είμαι των άκρων, οπότε μία απόφαση είτε θα κάνω 100 χρόνια να την πάρω και να την υλοποιήσω είτε μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου θα έχω τελειώσει ΚΙΟΛΑΣ! Συνεπώς δεν μπορώ να πω ότι όλες μου οι κινήσεις είναι καλά υπολογισμένες με ακρίβεια χιλιοστού. Παρ όλα αυτά σε όλες είμαι εξίσου ένθερμη υποστηρίκτρια, παθιασμένη και πεισμωμένη να τις καταφέρω. Συνήθως κάνω προσπάθεια να κρατώ τις ισορροπίες, όπου χρειάζεται προσοχή να την δείχνω και όπου όχι να αφήνω ελεύθερο το ένστικτό μου. Αλλά όπως είναι φυσικό λάθη γίνονται. Λάθη που έχουν αρνητικό αντίκτυπο πιο πολύ σε μένα ή πιο πολύ στους άλλους.

Και εδώ αναγνώστες μου, τίθεται το ερώτημα αν μετανιώνω ποτέ για τις πράξεις μου. Εξαρτάται! Για πράγματα που βγήκαν μέσα από την καρδιά μου απλά, φυσικά, ορμητικά και ειλικρινή δεν μετανιώνω, γιατί στις ίδιες συνθήκες το ίδιο θα ξαναέκανα. Επίσης δεν μετανιώνω για όσα πριν τα πραγματοποιήσω έχω σκεφτεί πολύ προσεκτικά και πραγματικά είχα θεωρήσει ότι ήταν η καλύτερη λύση. Στις ανωτέρω περιπτώσεις είτε το μυαλό μου είτε η καρδιά μου ήταν πεπεισμένα 100% για την κίνησή τους, συνεπώς δεν έχω να τους καταλογίσω τίποτα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αντλήσω εμπειρία.

Αλλά υπάρχουν και άλλες φορές που μετανιώνω. Μετανιώνω για ότι άσχημο έχω προκαλέσει θελημένα ή άθελα μου σε ανθρώπους που αγαπώ ή και σε άσχετους. Μετανιώνω για κάποια σοβαρά και εντελώς ανώριμα και απερίσκεπτα λάθη. Μετανιώνω για τις φορές που έκανα κάτι από καθαρό πείσμα και όχι από λογική ή συναίσθημα. Μετανιώνω, τέλος και πιο πολύ, για όσα έβλεπα να έρχονται και δεν τα απέφυγα.

Δεν καταλαβαίνω πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που λένε: "εγώ ποτέ δεν μετανιώνω". Προτιμούν να κοιμούνται εύκολα και ήσυχα το βράδυ από το να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι? Από το να αντιμετωπίσουν τον αληθινό τους εαυτό? Επιθυμούν να ζουν σε μία ψευδαίσθηση ότι πάντα έκαναν ότι μπορούσαν αλλά η άτιμη ζωή τα έφερε αλλιώς?

Διαφωνώ φίλοι μου, με τον τρόμο και την ντροπή που πιάνει τους ανθρώπους να παραδεχτούν ότι μετάνιωσαν. Δεν εννοώ φυσικά κάθε τι που δεν κάνεις σωστό να λες ότι μετάνιωσες. Ίσα ίσα, τα λάθη έχουν λόγω ύπαρξης. Σε βοηθούν να γίνεις καλύτερος μέσα από την εμπειρία. Και αν αγαπάς τον εαυτό σου (ΠΡΕΠΕΙ να το κάνεις) θα τον αγαπάς όπως είναι, μαζί με τα στραβά του. Αλλιώς θα είσαι μόνιμα απογοητευμένος και δυστυχής, χωρίς να εκτιμάς το δώρο της ζωής (άρα ΚΑΙ αχάριστος!). Δεν γίνεται, όμως, πίσω από την αποδοχή να βάζουμε την αλαζονεία. Γιατί είναι αλαζονικό να μην μετανιώνεις ποτέ και για τίποτα. Μάνι μάνι μόνο οι συγγνώμες που έχεις πει, αντιπροσωπεύουν πράξεις που ΑΝ είχες την δύναμη θα τις έπαιρνες πίσω.

Πέρα από αυτό, κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Και σκέψου την ζωή σου. Φαντάσου να είχες ένα μαγικό ραβδί και γύρναγες το χρόνο πίσω αν θα διάβαζες περισσότερο στο σχολείο ή αν θα είχες πιάσει εκείνη τη βολική δουλειά ή αν θα κράταγες εκείνο τον άξιο φίλο ή αν θα χώριζες εκείνη την καλή κοπέλα ή αν θα γινόσουν πιο καλός με τους γονείς σου. . . Είσαι σίγουρος??? Δεν λέω, μπορεί να είσαι ευτυχισμένος από την τώρα ζωή σου. Και μάλιστα, η ίδια να περιλαμβάνει καταστάσεις που δεν θα άλλαζες με τίποτα. Ακόμα, όμως, κι αν ότι αγαπάς πιο πολύ τώρα,  είναι προϊόν συγκυριών μετά από λάθη, ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ οτι δεν θα διαφοροποιούσες κάποιες καταστάσεις (χωρίς βέβαια να χάσεις τα κεκτημένα). . . . Δεν νομίζω φίλε μου! Αν πεις όχι ή είσαι και πολύ γαμάτος ή πολύ αγνώμων!  

Συχνά οι πιο πολλοί άνθρωποι λένε ότι δεν μετανιώνουν γιατί φοβούνται να παραδεχτούν πρώτα απ όλα στον ίδιο τους τον εαυτό ότι έσφαλαν, ότι δεν κατάφεραν να σταθούν αντάξιοι των περιστάσεων, ότι είναι αδύναμοι και μη τέλειοι και τα έκαναν σκατά βρε αδερφέ. Και κυρίως δεν μπορούν να αντέξουν στην ιδέα ότι αυτά που έκαναν μπορεί να μην διορθώνονται και θα πρέπει να ζουν με την πικρία και το βάρος. Προσποιούνται ότι δεν τους νοιάζει και πείθουν τους εαυτούς τους ότι καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα γιατί τελικά "η φάση δεν άξιζε και τόσο μεγάλε...δε γαμιέται!". . .Και όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. . .μεγάλε. . .!

Στην ουσία δεν αγαπούν τον εαυτό τους και είναι εντελώς ανώριμοι. Όταν αγαπάς τον εαυτό σου έχεις αυτογνωσία και είσαι περήφανος για ότι είσαι. Ακόμα και για τις βλακείες. Ωριμότητα είναι α) να βλέπεις τα λάθη β) να είσαι σε θέση να τα παραδεχτείς και γ)να τα έχεις ως αντι-παραδείγματα. Απλά είναι πολύ βολικό όσο μεγαλώνεις και τα λάθη συσσωρεύονται να έχεις την πεποίθηση ότι κάνεις το σωστό. Ενώ , κατ εμέ, κάνεις αυτό που πιστεύεις και μόνο πριν πεθάνεις θα ξέρεις αν όντως ήταν σωστό ή όχι. Αλλά θεωρητικά όσο περνάει ο καιρός πρέπει να μαθαίνεις πράγματα για την ζωή και για σένα. Αναθεωρείς, λοιπόν, την στάση σου και φυσικά ασκείς αυτοκριτική.  

Όσο για αυτό που λένε καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες. . .Πλάκα κάνεις?! Θεωρώ απείρως καλύτερο να μετανιώσεις για κάτι που δεν έκανες. Είναι πολύ πιο εύκολο να αποδεχτείς κάτι όταν δεν έχει φορτίο αναμνήσεων παρά όταν συνοδεύεται με ένα κομμάτι σου. Δεν λέω να μην ρισκάρεις ποτέ! Αλλά το "δεν θέλω να έχω απωθημένα" δεν είναι ενδεδειγμένη στάση ζωής, όχι γιατί το λέω εγώ, αλλά γιατί πάει πακέτο με το "τώρα πρέπει να μάθω να ζω με τις πληγές" (και κάποιες δεν αξίζουν...!!!).

Και για να είμαι πιο σαφής . . . Όταν έχουμε κάποιο πρακτικό ζήτημα σκεφτόμαστε! Όταν έχουμε κάποιο ερωτικό νιώθουμε! Αν κάνουμε το ανάποδο κάτι πάει στραβά! Αφενός δεν έχουμε αρκετές πληροφορίες για να οργανώσουμε σκέψη (άρα δεν είναι ώρα για αποφάσεις) και αφετέρου δεν έχουμε αρκετά συναισθήματα (οπότε αποχωρούμε). Αλλιώς θα κάνουμε ατοπήματα. Όχι εξ αιτίας λάθος σκέψης ή επειδή νιώσαμε κάτι που δεν ήταν αρκετό, αλλά επειδή ότι κάναμε ήταν ελλιπές.

Συμπερασματικά, όλοι μετανιώνουμε. Απλά κάποιοι δεν το λένε και δεν προσπαθούν να το διορθώσουν. Αν τα έχουν καλά με την συνείδησή τους οκ! Αξίζει να μετανιώσεις 1) για όλα τα άσχημα που προκάλεσες, 2) για όσα δεν σκέφτηκες προσεκτικά ή δεν ένιωσες βαθιά και 3) όσα ήξερες ότι θα είναι λάθος και συνέχισες (μ2λ2κι2)! Αλλά δεν πειράζει πάντα μπορείς να ξεχάσεις τα πάντα και να κοιτάξεις μπροστά! Διαγράφεις σημεία για να γράψεις ιστορία. . . 

Καλό ξημέρωμα φίλοι μου!!! Και καλό μας καλοκαίρι  :)