Gardiners Creek

Τα πράγματα είναι απλά.

Σε τέτοιες περιπτώσεις σκέφτεσαι τι είναι πιο σημαντικό για σένα. Η επίτευξη αυτού που θες ή ο άνθρωπος; (Σχεδόν όλα μας τα προβλήματα εμπεριέχουν ανθρώπους.) Αν πιο σημαντικός είναι ο άνθρωπος, αποδέχεσαι την όποια κατάσταση και υπομονετικά δίνεις απλόχερη ελευθερία, αποδεχόμενος κάθε απόφαση ή πράξη, κάνοντας σαφή την ανιδιοτέλεια της πλευράς σου. Αν πιο σημαντικός είναι ο προσωπικός σου στόχος (και έπεται ο άνθρωπος) κάνεις οτιδήποτε χρειαστεί για να τον πετύχεις, μέχρι να τον πετύχεις. Αδυσώπητα και άκαρδα. Κι αν πρέπει να θυσιαστεί η ελευθερία ή ευτυχία του ανθρώπου, ας είναι. Αυτό κάνουν πολλοί άνθρωποι. Στον βωμό της αγάπης εκβιάζουν τις επιθυμίες τους. (Ένα το κρατούμενο.) 

Επιπλέον, βοηθάει να αντιμετωπίζεις κάθε άνθρωπο, σαν έναν απλό, μικρό και φοβισμένο άνθρωπο, όπως οι περισσότεροι. Χωρίς τίτλους και ταμπέλες με βάση το πως τους βλέπεις ή πως σχετίζονται με εσένα. Δεν είναι ο θείος, η πρώην, ο αγαπημένος. Είναι ο Γιώργος, η Μαρία, ο Γιάννης. Η κατανομή ρόλων, προσδίδει μία βιβλική και υπεράνθρωπη δύναμη, εξουσία, επιρροή και ικανότητα, που παρασάγγας απέχει από την πραγματικότητα. Όχι, ότι δεν υπάρχουν φορές που όντως ένα άτομο μπορεί να είναι τρομακτικά καλύτερο σε όλα. Απλά αυτό είναι πιο σπάνιο από τους ρόλους που αποδίδονται. Οπότε, ας φυλάγεται αυτή η προσέγγιση για όταν όντως υπάρχει λόγος.

Είναι κάτι που το έχω παρατηρήσει πολλές φορές. Οι άνθρωποι αποκτούν άποψη και συναισθήματα για ανθρώπους που δεν ξέρουν, με βάση όσα εκείνοι φοβούνται και προβάλουν σε μία κατάσταση. Το πιο αστείο είναι ότι σπαταλάνε τόσο χρόνο και φαιά ουσία (που την στερούν από την εν γένει ευτυχία τους) για κάποιον, που είναι εξαιρετικά πιθανόν να μην δίνει δεκάρα (αναχρονιστική έκφραση). (Δύο τα κρατούμενα.)

Ένας από τους λόγους που βρίσκω χρήσιμο το να είμαι ενίοτε παρορμητική και εκρηκτική με τις πράξεις μου, είναι ότι αυτό που επιτρέπει να ασκώ εξουσία, καθοδηγώντας τα πράγματα ευνοϊκότερα για τους στόχους μου. Οι έντονες πράξεις αναδομούν το τοπίο, μικραίνουν τα περιθώρια και σε οδηγούν σε σταυροδρόμια. Μου αρέσουν οι στιγμές που πρέπει να λάβω μία απόφαση. Τις προτιμώ από τις άχαρες αναμονές με φαινομενική ηρεμία. Σε τέτοιες στιγμές σημαίνει ότι έχω τουλάχιστον δύο εναλλακτικές, το δικαίωμα της επιλογής και την ελευθερία να το εξασκήσω. Δεν είναι μόνο η υπόσχεση της περιπέτειας. Είναι η ευκαιρία για εξέλιξη και αυτονομία. Τα σταυροδρόμια οδηγούν σε ευκαιρίες και οι ευκαιρίες είναι που μ' αρέσει να αρπάζω. (Τρία τα κρατούμενα.)

Δεν θα είχα πρόβλημα να συμβουλέψω ή να βοηθήσω τον αντίπαλό μου. Η συμβουλή μου θα ήταν να κυνηγήσει όσο πιο ακραία επιθυμεί το στόχο του. Ειδικά, αν έχω να χάσω λιγότερα από εκείνον. Ή καλύτερα, αν δεν έχω τίποτα να χάσω. Είτε νικήσει είτε χάσει, α) έχω γλιτώσει φθορά αγώνα β) λόγω της εντατικής διεκδίκησης ή θα χάσει παταγωδώς (διευκολύνοντας απίστευτα το δρόμο και το έργο μου) ή θα κερδίσει σχετικά άμεσα και τελεσίδικα (δίνοντας μου ξεκάθαρες αιτίες να κυνηγήσω κάτι άλλο, με τις δυνάμεις που εξοικονόμησα). Σε κάθε περίπτωση, μόνος του θα πιέσει την κατάσταση, φτάνοντάς την στα όριά της. Η έκρηξη θα οδηγήσει σε μία νεά, πιο ξεκάθαρη και σύντομα (αναγκαστικά) πιο σταθερή πραγματικότητα. Με τα γεγονότα που θα επιφέρει, θα μου γλιτώσει τον χρόνο αναμονής για τυχόν σκέψεις και αμφιβολίες τρίτων μερών. (Τέσσερα τα κρατούμενα.)

Αποτελεί εύκολη μάχη η αντιπαράθεση με κάποιον που έχει επενδύσει πολλά σε κάτι. Έχει πολλά να χάσει και είτε έχει κουραστεί (/έχει κουράσει) είτε ετοιμάζεται λυσσαλέα για ένα κόλπο grande. Όλα, όμως, θα γίνουν γρήγορα και τελεσίδικα. Συνεπώς, του αφήνεις υπομονετικά το προβάδισμα, όπου επενδύοντας περισσότερα και καταβάλλοντας μεγαλύτερο κόπο, θα καθαρίσει το τοπίο για σένα, ώστε να δεις αν και πως θα προβείς στην απόκτηση αυτού που θες, αν τελικά το θες. (Μπόνους συμπερασματική επεξήγηση.)

Υγ. 1 Πάντα κλαίω με αυτό το τραγούδι. Κλαίω από νοσταλγική ευτυχία και ανάλαφρη πληρότητα.  Με κάνει να βλέπω με τρομακτική ειλικρίνεια τα μικρά και ανόητα όνειρά μου (τονίζω, όνειρα, όχι στόχους). Επόμενος στόχος ζωής, να γίνω πιο ταπεινός άνθρωπος και να μάθω να συγχωρώ (έναντι του να παύω να ενδιαφέρομαι). Σιγά σιγά.

Υγ. 2 Αν και σχετικά με το κρατούμενο 4, είμαι της άποψη Υγ. Κάποτε, όμως, δε το αποφεύγεις.

Υγ. 3 Όσοι ψάχνετε σειρά, δείτε το blacklist (και δε κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια κατάσταση).

Υγ. 4 Μερικές φορές αισθάνομαι ότι έχω περίεργη σχέση με τις επιθυμίες μου. Όπως όταν ήμουνα μικρή και έσκαγα να πείσω τους δικούς μου να με αφήσουν να κάνω κάτι (μία ακόμα ανοησία πιθανότατα) και τελικά όταν άκουγα το "ναι", δεν έκανα τίποτα και δεν πήγαινα πουθενά. Μερικές φορές, όταν κυνηγάω κάτι πολύ, με συναρπάζει πιότερο το κυνήγι του παρά το ίδιο το έπαθλο, με αποτέλεσμα να το απορρίπτω βαριεστημένα με το που διαπιστώσω ότι το πιο ενδιαφέρον που είχε να προσφέρει ήταν αυτό το κυνήγι. Άσχημο πράγμα η ανικανότητα κάλυψης προσδοκιών. (Άντε πέντε τα κρατούμενα, γιατί δεν πουλάω σήμερα, χαρίζω!) Και μετά καταλήγω να συμμετέχω σε καταστάσεις που (πασιφανέστατα) μόνο σωματικά είμαι παρούσα.

Υγ. 5 Το λες και εγωιστικό αυτό που όλα πρέπει να γίνονται αργά όταν θέλω, και γρήγορα όταν το αποφασίζω. Χμμμ. Τέλος πάντων. Πόσα πρέπει να βελτιώσω ακόμα! Αλήθεια, το παθαίνουν κι άλλοι αυτό που συνεχώς θεωρούν ότι πρέπει να φτιάξουν τόσα πράγματα στον εαυτό τους, που δε ξέρουν αν θα τα καταφέρουν; (Σίγουρα το παθαίνουν κι άλλοι, είπαμε δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου -για κάποιους, ίσως και να είμαστε-.) [χαχαχα 3 σύμβολα στη σειρά χαχαχα] Βέβαια, από την άλλη είναι εγωιστικό να έχεις άποψη και να προσπαθείς να υλοποιήσεις τις επιθυμίες σου; Εγωιστικό θα ήταν να θες μόνο και πρώτα αυτό. (Εντάξει, το δικαιολόγησα κι αυτό, για να κοιμηθώ και ήσυχη.)

Υγ. 6 Άλλη μισή ανάρτηση, μόνο με τα Υγ. Τς τς τς. Πρώτη φορά μου συμβαίνει (not). Επίσης, γιατί τον τελευταίο όλα μου τα γραπτά είναι εντελώς ασυνάρτητα με σκόρπιες σκέψεις που απλά γράφω μαζεμένα; (Ρητορικό ερώτημα.)