Feel the fire

Πριν από λίγο καιρό, καθώς έγραφα κάτι (που βαριόμουν να κάνω) και καθόμουν αναπαυτικά σε έναν καναπέ, υποφέροντας από τη ζέστη, ντυμένη πρόχειρα, ατένιζα το ηλιοβασίλεμα για αρκετή ώρα.

Σκεφτόμουν, λοιπόν, ότι καλύτερα να απολαύσω αυτή την πανέμορφη στιγμή, γιατί δε ξέρω αν και πότε θα την ξαναζήσω. Θυμάμαι κάτι ευκάλυπτους (ειρωνεία) και το πως φαινόντουσαν γκρι καφέ όπως έπεφτε ο ήλιος πάνω τους. Μέσα στην πληρότητά μία απλοϊκής και ανέμελης στιγμής, λοιπόν, σκέφτηκα τα τελευταία χρόνια της ζωής μου. (Δείχνοντας αφηρημένα χαμένη στο διάστημα όπως πάντα.)

Διαπίστωσα ότι όσα είχα πει ότι ήθελα ή θαύμαζα σε άλλους τα είχα πετύχει, σχεδόν όλα, με τον τρόπο που επιθυμούσα. Είχαν μείνει κάποια, που σκέφτηκα ότι ποτέ δε θα γίνουν, αλλά ήμουνα εντάξει με αυτό. Ήμουν ήδη έτοιμη για να ζήσω το όνειρο, με χώριζαν μερικά βήματα και μερικές ώρες από αυτό. 

Χθες καθώς έμαθα κάποια πολύ καλά νέα και αφού κατάφερα (με μπόλικη καλή τύχη) να βρω όσα ήθελα σε διάφορους τομείς, διαπίστωσα ότι κυριολεκτικά ότι σκέφτηκα και πόθησα το είχα-το έχω. Υπάρχει στα αλήθεια η στιγμή που τα έχεις όλα. ΟΛΑ, όμως. Με τρομοκρατεί αυτό, δε ξέρω πότε και τι θα χάσω, αλλά είμαι σίγουρη ότι κάποτε θα νοσταλγώ τα τελευταία 5 χρόνια και ειδικά τον τελευταίο καιρό. 

Ζουν όσοι αγαπώ, είμαι υγιής, έχω μία δουλειά που με ενθουσιάζει, ένα σπίτι που λατρεύω να περνάω χρόνο μέσα του και με εκφράζει, ζω μόνη με τον τρόπο που μου αρέσει, χωρίς πολλές σκοτούρες, ανακαλύπτω συνεχώς νέα μέρη και ανθρώπους σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον, οι σπουδές μου είναι στην τελική τους ευθεία (για το παρόν στάδιο, γιατί ποιος ξέρει τι γίνεται από τον επόμενο Σεπτέμβριο), ασχολούμαι με την ακαδημαϊκή έρευνα που αγαπώ, γράφω δίχως αύριο,  βοηθάω ανθρώπους που έχουν ανάγκη, ασκούμαι τακτικά, προσέχω τι τρώω, διαβάζω όσο μπορώ, απολαμβάνω όλη μέρα τη μουσική που θέλω, βρίσκομαι κοντά σε υπέροχους ανθρώπους, που μου φέρονται εξαιρετικά, μένω δίπλα σε πάρκο για να κάνω τους περιπάτους μου και διαλογισμό και το μέλλον μου αχνοφαίνεται φανταχτερά άγνωστο και ανοιχτό, ενώ εγώ παραμένω νέα και γεμάτη ζωή. 

Φοβάμαι για το τι μπορεί να στραβώσει. Ή το τι λείπει, που θα εμφανιστεί με κακές προθέσεις και τα κάνει όλα τα να φαίνονται αχάριστα δεδομένα.

Δε ξέρω πόσο μπορεί να διαρκέσει μία τέτοια φάση ζωής και με τι τίμημα έρχεται, αλλά σου λέω ότι 100% το αξίζει. Αυτό ακριβώς ήθελα πάντα, αυτή την ελευθερία, την άνεση και την τύχη. Τις ευκαιρίες για να τις αρπάξω πεινασμένα δίχως αύριο. 

Ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά είναι διττός. Πρώτον, για να θυμάμαι ότι όντως έγινε, όντως υπήρξε αυτή η φάση ζωής και είμαι παραπάνω από ευγνώμων και έτοιμη για την ξεπληρώσω. Δεύτερον, για όποιον περνάει δύσκολα ή θέλει να πετύχει κάτι στη ζωή του και πιστεύει ότι κάποιος δε μπορεί να τα έχει όλα. Ε, λοιπόν, μπορεί. Ίσως όχι για πάντα. Μάλλον, σίγουρα όχι για πάντα. 

Όταν τυχαίνει να πετύχεις το μικρό παράθυρο μεταξύ ανταμοιβής και τιμήμος ζήσε το ως το τέλος. Ζήσε το σαν να ζεις μία μέρα εφηβικής ζωής, ενώ είσαι στα 30 σου. Ζήσε το σαν βραδινό περίπατο που καταλήγει να ατενίζεις την αυγή, ενώ το δροσερό αεράκι σε ανατριχιάζει. Γενικά, ζήσε! (όσο προλαβαίνεις)

Υγ. 1 Δε ξέρω γιατί αισθάνομαι ένοχη που αισθάνομαι τόσο πλήρης και ικανοποιημένη. Μία μικρή ανόητη στον αιώνα τον άπαντα. Ταυτόχρονα φοβάμαι μήπως γίνω αχάριστη. Ελπίζω να μην είμαι. Κι ελπίζω να συνεχίζω να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Μακάρι!

Υγ. 2 Αντιθέτως με το τραγούδι. Ιt did happened. Και στα δικά σας αναγνωστάκια. Ότι ποθείτε βαθιά και με πάθος εύχομαι να γίνει πραγματικότητα.

Υγ. 3 Άντε και καλή μας Άνοιξη :D

Υγ. 4 Η ευτυχία βρίσκεται μέσα μας. Μη περιμένεις να την βρεις κάπου, σε κάποιον, μετά από κάτι. Δεν έχει καν σημασία η στάση των άλλων. Σαν τον έρωτα. Τον απολαμβάνεις όταν τον νιώθεις εσύ, όχι όταν τον νιώθει ο άλλος.