Φθόνος

Αναγνωστάκια ?!!? Μαντέψτε... Επέστρεψα στα πάτρια Αθηναϊκά εδάφη!!! Ναι κι όμως είναι γεγονός οι διακοπές μου πριν από λίγες ωρίτσες έλαβαν τέλος (μετά από πολλές αναβολές!) και κυρίως καταναγκαστικά (καλά εντάξει η αλήθεια είναι ότι θέλω νέες περιπέτειες, οπότε χαίρομαι που γύρισα!). Ένα έχω να πω λοιπόν, ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ (επιτέλους!!!) ....yiiiihaaa

Και μετά το παραλήρημα, ας κάνουμε μία εισαγωγή της προκοπής στο σημερινό υπό εξέταση ζήτημα.  Η ανθρώπινη ψυχή βρίθει συναισθημάτων, άλλα εκ των οποίων θετικά και άλλα αρνητικά. Και επειδή μ' αρέσει να είμαι σφαιρική και επειδή πολύ ροζ σύννεφο μας έχει σκεπάσει, ας μιλήσουμε για κάτι όχι τόσο θετικό... Φθόνος! Ο φθόνος (ακαδημαϊκά και σύμφωνα με τον κ. Τριανταφυλλίδη) είναι το αρνητικό συναίσθημα της λύπης, της στενοχώριας και της δυσαρέσκειας που αισθάνεται κάποιος για την ευτυχία, την επιτυχία ή την υπεροχή των άλλων· (πρβ. ζήλια, κακεντρέχεια).

Απλώς δε θα μπορούσα να το θέσω αρτιότερα! Ο φθόνος λοιπόν, αποτελεί μία εξειδικευμένη και πιο έντονη μορφή ζήλιας, με πάντα αρνητική σημασία. Η απλή ζήλια δεν είναι απαραίτητα ισχυρή, ούτε πάντα με κακή πρόθεση και μάλιστα είναι περιπτώσεις που λειτουργεί θετικά και ως κίνητρο για πρόοδο. Μερικές φορές η ζήλια δείχνει και θαυμασμό ή εξαρτημένη αγάπη (για να μην ξεχνάμε την ερωτική διάθεσή μας!).

Αντίθετα, ο φθόνος αποτελεί ένα σκοτεινό και μύχιο συναίσθημα, πάντα με αρνητική πρόθεση και πάντα με αρνητική σημασία. Και είναι εξαιρετικά συχνό φαινόμενο, ο φθόνος να οδηγεί και σε κακόβουλες ή κομπλεξικές πράξεις με στόχο να βλάψουν ή να σπιλώσουν το αντικείμενο του φθόνου. Με έναν παραλληλισμό θα λέγαμε ότι η ζήλια δείχνει χαμηλή αυτοεκτίμηση, μα ο φθόνος μίσος και εκδικητικότητα. 

Ο φθόνος λοιπόν, φανερώνει κακεντρέχεια, μισαλλοδοξία και εμπάθεια. Το ζήτημα είναι πότε κάποιος φθονεί και τί; Όσο αφορά στη ζήλια  μπορεί ο καθένας να την νιώσει για το οτιδήποτε, για λίγο ή και για πολύ. Δεν έχει να κάνει τόσο με τον χαρακτήρα σου, αλλά με την ψυχολογία της στιγμής και την περίσταση  (εξαιρείται η ψυχογενής ζήλια που είναι χρόνια και μετριάζεται με ψυχανάλυση).

Ο φθόνος , απεναντίας, είναι ευθέως ανάλογος, με τον χαρακτήρα κάποιου. Αυτός που φθονεί την επιτυχία σου, φθονεί και την κοπέλα του και τους πρώην της κοπέλας του ... και γενικά θα ζει σε μία σφαίρα έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους πάντες και ένα αίσθημα κατωτερότητας σε σχέση με τα πάντα. Αυτός που φθονεί, με δύο λόγια θα έλεγε κάποιος, πως είναι μικρόψυχος, μικροπρεπής και έχει έμφυτη κατινιά!

Δυστυχώς, τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν περισσότεροι απ όσοι φανταζόμαστε και συνήθως έχουν πρόσωπο προβάτου και ψυχισμό ύαινας.  Παρ' όλα αυτά το θλιβερό της υπόθεσης δεν είναι το ότι σε απογοητεύουν με την τόσο ανόητη και ανούσια στάση τους, μα ότι έχουν έναν τόσο μίζερο και διαστρεβλωμένο εσωτερικό κόσμο.

Λυπάμαι τα άτομα αυτά για όλο τον αρνητισμό που έχουν μέσα τους και που δεν μπορούν ποτέ να ησυχάσουν. Τους προτείνω ταπεινά, λοιπόν, να μην υποτιμούν τον εαυτό τους και να μην βγάζουν κακίες και αντιπάθειες. Η κατάρα είναι γαϊδάρα και γυρνάει στον αφέντη της λένε, και ισχύει ότι οτιδήποτε άσχημο πηγάζει από μέσα σου σε σένα καταλήγει. Ακόμα, και αν έχουν δίκιο που νιώθουν μειονεκτικά γιατί όντως υστερούν κάπου, τότε αντί να φθονούν και να μισούν τους άλλους που είναι καλύτεροι, ας κοιτάζουν να βελτιωθούν, να πάρουν παραδείγματα και μαθήματα που θα τους βοηθήσουν να αποκτήσουν ταυτότητα. Ουδείς τέλειος, αλλά αν θέλεις πραγματικά να πετύχεις (μα δεν τα καταφέρνεις), κανείς σε σου φταίει παρά το ξερό σου το κεφάλι.

Όσοι είναι πραγματικά καλοί σε κάτι δεν είναι φανφαρόνες, η ιστορία μιλάει καλύτερα από κάθε ρήτορα. Και η ιστορία είναι αυταπόδεικτη, δεν απαιτούνται πειστήρια που πιο πολύ παραπληροφορούν παρά αναδεικνύουν την αλήθεια. Το μεγαλείο της ψυχής κάποιου φαίνεται στην γενναιοδωρία, στην υπομονή του και στην αποστασιοποιημένη στάση που κρατά από μικρότητες (και μικροπρεπείς αντίστοιχα).

Προσωπικά, θαυμάζω, μαγεύομαι και με συνεπαίρνει το ωραίο. Κάθε τι ωραίο! Ξέρω να επαινώ, να εμψυχώνω και να κάνω κριτική με σύνεση, μόνο όταν το κρίνω σημαντικό και μόνο σε όσους αξίζει τον κόπο. Χωρίς ποτέ να βάζω το έργο πάνω από τον άνθρωπο και χωρίς να ξεχνώ τις αρχές και την παιδεία μου. Θεωρώ χρέος μου την λεπτότητα, την ευγένεια και το θάρρος της γνώμης, γιατί έτσι στηρίζω τους άλλους, εφαρμόζω τα πιστεύω μου και φυσικά γίνομαι πιο ολοκληρωμένος (ίσως και καλύτερος) άνθρωπος. Όπως λένε, αν δεν μπορείς να κάνει μία καλή πράξη τότε μην κάνεις τίποτα καλύτερα!

Τελικά τους φίλους δε τους καταλαβαίνεις μόνο στα δύσκολα, όπως λένε (άλλο κείμενο αυτό....έρχεται!!!) αλλά και στις επιτυχίες. Η επιτυχία όταν την αξίζεις ενοχλεί, τι να κάνουμε! Έτσι είναι η ζωή. . . Σαν το αγγούρι, άλλοι το τρώνε και δροσίζονται, άλλοι το τρώνε και ζορίζονται! Δικό τους πρόβλημα!

Φιλάκια πολλά στα φανατικά αναγνωστάκια!!! Κι ας μην ξεχνάμε πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι, με ότι συνεπάγεται αυτό... (btw πολλές παροιμίες είπα σήμερα...το καυσαέριο φταίει!)

Υγ. (1) Χωρίς πτώμα δεν υπάρχει φόνος και χωρίς αποδείξεις δεν έχεις δίκη!
Υγ. (2) Το μόνο ανώτερο της ανωτερότητας είναι η αδιαφορία (όπως έχω ξαναπεί!).