Αποδοχή: η ουσία των συναισθημάτων

Γεια σας αναγνωστάκια μου καλά τι κάνετε? Ελπίζω όλα να πηγαίνουν απλώς τέλεια! Πρώτον να πω καλή αρχή σε όλους, σχολές, σχολεία και οτιδήποτε άλλο ξεκινάτε να ναι καλύτερο απ' ότι νομίζεται και να σας βγει σε πολύ καλό. Επίσης, να εκφράσω ακόμα μία φορά την απεραντοσύνη της ευτυχίας με τον ερχομό του χειμώνα, (αν και λένε ότι θα ξαναφτιάξει ο καιρός... ¨:(  ).

Σημερινό μας θέμα είναι ΦΥΣΙΚΑ ο έρωτας και η τάση των ανθρώπων, μόλις κατακτήσουν τον άλλον να προσπαθούν μετά μανίας να τον αλλάξουν.

Καλώς ή κακώς ζούμε σε μία κοινωνία που υπάρχουν αγαθά και υπηρεσίες για κάθε γούστο και κάθε επιθυμία μας μπορεί πολύ εύκολα να ικανοποιηθεί (αρκεί να έχεις το "μέσο"). Συνεπώς, καθίσταται πολύ δύσκολη η απλή και ανιδιοτελής αποδοχή ενός άλλου ατόμου, πόσο μάλλον η αποδοχή της προσωπικότητας, της ελευθερίας και των δικαιωμάτων του. Χωρίς να προσπαθούμε να τον αλλάξουμε, να του επιβληθούμε ή να τον φέρουμε εκεί που θέλουμε.

Ακόμα και αν πολλοί κι πολλές ισχυρίζονται το αντίθετο,  όταν κάποιος δεν κάνει αυτό που θέλουμε ή με τον τρόπο που το φανταστήκαμε μας ενοχλεί και όχι μόνο μας ενοχλεί ενδεχομένως, να κάνουμε και μικρές εκδικητικές κινήσεις ή αν τσακωθούμε κιόλας ή έστω το κρατάμε στα μείον.

Αυτή η συμπεριφορά πέρα από πολύ συχνή, είναι ουσιαστικά, υπεροπτική, δείχνει έπαρση και αντίκειται πλήρως στην ιδιότητα της αγάπης ή έστω της συντροφικότητας. Η ζωή, εφόσον δεν είσαι ερημίτης, είναι ένα σύνολο συμβάσεων, μικρές κατακτήσεις και μικρές υποχωρήσεις που στόχο έχουν το να ζούμε αρμονικά μεν, ευτυχισμένα δε. Όταν η πλάστιγγα γέρνει υπέρμετρα στην μία ή την άλλη πλευρά ή είμαστε στραβάνθρωποι ή δεν εκτιμάμε την ευκαιρία του να ζούμε και γινόμαστε αυτό που θέλουν οι άλλοι.

Στον έρωτα, στην φιλία στην οικογένεια, στην εργασία και σε κάθε κοινωνικό κύκλο που εμπλεκόμαστε πρέπει να ξέρουμε να αποδεχόμαστε. Αποδοχή σημαίνει σεβασμός, εκτίμηση, παραχώρηση ελευθεριών και εμπιστοσύνη. Μα πάνω απ όλα αποδοχή σημαίνει αγαπώ τον άλλον για αυτό που είναι, όπως είναι όσο "too good to be true" μοιάζει στους άλλους.

Όπως έχω αναφέρει και σε άλλα άρθρα δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι, απλώς διαφορετικοί από εμάς. Κάθε άνθρωπος είναι απολύτως μοναδικός και σύμφωνα με το "well being" που αποτελεί προσωπικό status quo, θέλω να πιστεύω ότι καθένας μας σύμφωνα με τον περιβάλλον, την προσωπικότητά του, τις εμπειρίες και τις ευκαιρίες που είχε είναι η καλύτερη δυνατή έκδοσή του εαυτού του. Αν εξαιρέσουμε την δειλία, που σαν χαρακτηριστικό δεν το ανέχομαι στους ανθρώπους, με την έννοια ότι δεν πολεμάει κανείς για όσα θέλει και επιθυμεί ακόμα και αν είναι ακατόρθωτα, νιώθω κάθε χαρακτηριστικό κάποιου χρειαζούμενο. άλλωστε κανείς δεν είναι τέλειος. Συνεπώς, δεν μπορεί και κανείς να βάζει τον εαυτό του στο απυρόβλητο και να έχει απαιτήσεις από τους άλλους.

Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι επαγγελματικό συμβόλαιο που ο καθένας προσπαθεί να επιτύχει ευνοϊκούς όρους και στοχεύει στο μεγιστοποιήσει το κέρδος του. Ίσα ίσα, πρέπει να υπάρχει ταπεινότητα, ειλικρίνεια, αποδοχή και χώρος στην διαφορετικότητα, το λάθος και την αδυναμία. Η αποδοχή και η έλλειψη επικριτικής στάσης αποτελεί στο κλειδί κάθε σχέσης ειδικά ερωτικής.

Είναι εντελώς διαφορετικό να κρίνεις και διαφορετικό να κατα-κρίνεις. Εξαιρούνται όσοι θεωρούνται αυθεντίες ή τρομερά έμπειροι οπότε ας δρουν κατά το δοκούν (και άμα έχουν αποτελέσματα, φωνάξτε με!). 

Εν κατακλείδι η αποδοχή είναι το πάντρεμα της λογικής με το συναίσθημα.  

Σ' αγάπω, όχι επειδή δεν ξέρω τι μου γίνεται, ούτε γιατί δεν βλέπω μπροστά μου. Αντιθέτως, ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ τι και ποιος είσαι, όχι μόνο δεν σε σνομπάρω, αλλά σε θέλω ακριβώς γι αυτό και έτσι όπως είσαι. Αλλιώς δεν έχει νόημα.  

Χώρια που οι άνθρωποι ξέρουμε πολύ καλά τι θέλουμε και ξέρουμε που και πως να το βρούμε. Και θέλω να πιστεύω ότι το "εκεί" που είμαστε είναι πάντα και αυτό που θέλουμε και όχι κάτι βολικό...

Καληνύχτα αγνωστάκια!