Grabbing

Σταμάτα να περιμένεις τη ζωή, η ζωή δε περιμένει κανέναν. Δύο από τα πράγματα που λατρεύω στην ολιγόχρονη ενήλικη ζωή μου είναι η λήψη αποφάσεων και η διαδικασία αυτογνωσίας.

Όταν μιλάω για λήψη αποφάσεων, δεν αναφέρομαι μόνο στην ελευθερία πραγματοποίησης αυτών, αλλά για τις ευθύνες διαχείρισης των αποτελεσμάτων αυτών. Είναι τρομακτικό και συναρπαστικό να ξέρεις ότι τα καλά και τα κακά τα έκανες εσύ. Μ αρέσει αυτή η αίσθηση της μη προστασίας. Όλα είναι δυνατά όσο έχεις το θάρρος να κάνεις ό,τι ποθείς. Προφανώς, πολλές φορές κάνεις λάθη και τα πληρώνεις. Αλλά όσα πιο πολλά λάθη κάνεις, τόσο λιγότερο σε τρομάζουν και τόσο περισσότερα μαθαίνεις. Όσο πιο φθαρμένη η πανοπλία σου, τόσο πιο άτρωτος είσαι.

Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου πολύ φοβιτσιάρη. Και σε ένα βαθμό σίγουρα είμαι, το ξέρω εκ των έσω, όχι, όμως, όσο θεωρούσα. Αυτό που έκρινα συνήθως ως φόβο ήταν η απραξία ή παθητικότητα έναντι καταστάσεων που λογικά έκρινα ότι έπρεπε να έχω άλλη στάση. Η αιτία, τελικά, δεν είναι ο φόβος. Είναι η μη επιθυμία. Το ότι κάτι φαίνεται λογικό, δε σημαίνει ότι αυτό αρκεί για να φουντώσει ή να εξασθενίσει μία επιθυμία σου και να εξασφαλίσει την παρακίνησή σου για δράση.

Όπως με τη γυμναστική. Για πολλά χρόνια στη ζωή μου ήταν κάτι που μισούσα. Ήξερα ότι είναι ωφέλιμο, αλλά ποτέ δεν είχα αρκετή επιθυμία να το πράττω συστηματικά. Και γενικότερα, όπως με πολλά πράγματα που η επιθυμία μου είναι ισχυρότερη από την λογική. Άλλοι έχουν το συναίσθημα πάνω από την λογική, εγώ βάζω (ενίοτε) τα πάθη (έξαλλο κορίτσι χαχαχα).

Έτσι, κατάλαβα ότι πολλά πράγματα που δεν κάνω, ακόμα και αν τα φοβάμαι, δεν τα κάνω γιατί , τελικά, δεν τα θέλω. Απλώς κρίνω ότι πρέπει να τα θέλω (για να είμαι σωστή, για να γίνω ο άνθρωπος που θέλω κοκ). Αντίστοιχα, υπάρχουν και άλλα πράγματα που φοβάμαι, με πονάνε, με κάνουν και αμφιβάλλω, αλλά μία χαρά τα κάνω τελικά. Σαν όλα τα μικρά ανθρωπάκια του πλανήτη, θέλω κι εγώ το μεγαλύτερο όφελος με το μικρότερο εφικτό κόστος, ως αντάλλαγμα.

Από την άλλη μεριά, όσες φορές έκανα πράγματα που «δεν πρέπει», που ήταν αμφιλεγόμενα ή πολύ έντονα, δε θα έλεγα ότι το μετάνιωσα. Απολαμβάνω την διαδικασία διεκδίκησης ότι και αν κυνηγάω. Μεγαλώνοντας παρατηρώ ότι αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό μου και στο πως με βλέπουν οι άλλοι. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να φοβούνται τα προβλήματα, τις διαφωνίες, τις κόντρες, τις αντιπαραθέσεις. Αντιθέτως, είναι θεμιτό να επιδιώκουν την αντίθεση και τον διάλογο επ’ αυτής, έναντι της σιωπής ή του κουτσομπολιού. Όταν κάτι δεν πάει καλά πρέπει να το κοιτάς κατάματα και να είσαι έτοιμος να λερώσεις τα χέρια σου. Αλλιώς δεν υπάρχει εξέλιξη και ελευθερία. Πως οι άνθρωποι αντέχουν να ζουν σε ναρκοπέδια πραγμάτων που πρέπει και δεν πρέπει να ειπωθούν;

Η άλλη όψη αυτού του νομίσματος είναι ότι (και λόγω τύχης) έχω μάθει να παίρνω αυτό που θέλω, με αποτέλεσμα να αφοσιώνομαι υπερβολικά πολύ στις επιθυμίες μου. Η ατίθαση φύση μου προάγει μία νεανική αυθάδεια και αφέλεια που υπαγορεύει ότι αν προσπαθήσω κάτι πολύ, θα το κάνω. Δυστυχώς πιάνει. Το θέμα είναι τι αξία θα έχει όταν πια το κάνω. Και υπάρχει λόγος να σπαταλάς ζωή προσπαθώντας κάτι που δε τραβάει, ενώ η ζωή κυλάει;

Έχω ολόκληρη συλλογή από «επιτεύγματα» πείσματος. Κάποια όντως τα χάρηκα, κάποια τα πέταξα τη στιγμή που τα απέκτησα, σα παιδάκι που βαρέθηκε το παιχνίδι του, μόλις δει κάτι καινούριο. Φυσικά, είναι πολύ εύκολο να εξιδανικεύσεις κάτι που δεν έχεις και να το κάνεις να μοιάζει σαν ιερός πόλεμος, που εσύ είσαι ο οραματιστής πολέμαρχος με τα αγαθά κίνητρα. Τα πράγματα δεν περιστρέφονται ποτέ γύρω μας, όμως. Συνεπώς, είναι πολύ πιο εύκολο να κάνεις πίσω και να αλλάξεις πορεία. Πρακτικά μόνο εσύ θα το καταλάβεις. Άρα, δεν υπάρχει φόβος, ούτε λόγος άγχους για την πιθανή κριτική.

Η ενηλικίωση προσφέρει πολύ περισσότερες ευκαιρίες για να τεστάρεις τον εαυτό σου και να τον μάθεις καλύτερα. Επίσης, αυτό είναι κάτι που απολαμβάνω πάρα πολύ. Εκτιμώ αυτό το άγνωστο που εκτός από γύρω μου υπάρχει και μέσα μου. Κάποιες φορές βοηθάει να με βλέπω μέσα από τα μάτια των άλλων ή να δω πως εκείνοι αντιλαμβάνονται τις πράξεις μου. Είναι απίστευτα αστείο πόση διαφορά υπάρχει σε όλα αυτά. Κι ποια είναι η πραγματικότητα;

Κάτι άλλο που πρόσεξα, ότι κάνω και κάνουν και άλλοι άνθρωποι πολύ εύκολα, είναι να δίνω αξία και σημασία σε πράγματα που δεν έχουν. Συχνά μεγαλοποιούμε πράγματα γιατί για εμάς έχουν κάποιο νόημα ή μας ενοχλούν ή μας κάνουν να νιώθουμε άβολα, ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να τα αγνοούμε όπως κάνουμε με τόσα άλλα.

Η εναπόθεση βαρύτητας σε καταστάσεις και ανθρώπους που δεν την έχουν δημιουργήσει μόνοι τους είναι κάτι απολύτως περιττό και λάθος. Δεν υπάρχει λόγος να περιπλέκουμε τα πράγματα, ειδικά όταν αυτά απαιτούν χρόνο και αφοσίωση. Κατά συνέπεια, όταν κάτι δεν είναι σημαντικό, είναι πολύ κρίσιμο να μην το ξεχνάμε, ότι δεν είναι σημαντικό, όσο και αν θέλουμε να το κάνουμε. 

Υγ. Μην πας εναντίον των άλλων. Άσε (ή κάνε) εκείνους να έρθουν εναντίον εσού, δίνοντάς σου όλες τις αιτίες να κάνεις μία επίθεση που δε θα θίξει το αγαθό των σκοπών σου και την εικόνα σου, αλλά ούτε θα υστερεί σε σφοδρότητα. Δε χρειάζεται να σπαταλάς χρόνο να νίκησεις τους άλλους, όταν μπορείς να τους χρησιμοποιήσεις κατά το δοκούν για να νικήσεις γενικώς. Το να υπερισχύεις έναντι ανθρώπων είναι πολύ λίγο όταν μπορείς να υπερισχύεις απέναντι σε όλα τα εμπόδια προς την επίτευξη των στόχων σου. Όπως έχω πει και σε άλλο κείμενο: "Η κατάκτηση είναι αποκλειστική επιλογή του κατακτητή και μοίρα του εκάστοτε αποδέκτη.". Όσο, λοιπόν το ξεκινάς εσύ, εσύ θα έχεις το πλεονέκτημα, άσχετα με το ποιος φαίνεται να κάνει την πρώτη κίνηση. Βροχερές καλημέρες!