Sequence

Η νοσταλγία είναι από τα αγαπημένα μου στοιχεία στη ζωή. Μ αρέσει να σκέφτομαι όλες μικρές και χαρούμενες στιγμές και να αισθάνομαι αυτό το γλυκό σφίξιμο και την μελαγχολία που δε τα έχεις. Ασχέτως με το παρόν, το παρελθόν πάντα έχει μία σαγήνη στα μάτια μου. Και στα μάτια όλων των φοβητσιάρηδων ή έστω ευαίσθητων και ρομαντικών θαρρώ.

Το μόνο κακό με το παρελθόν είναι ότι δε μπορείς να το βρεις πουθενά. Για αυτό δεν ωφελεί να ζηλεύεις και το παρελθόν των άλλων ή το ότι δεν ήσουν μέρος του. Όποιος θέλει κάτι που έχει ζήσει ή κάτι σαν αυτό, ποτέ δε θα το βρει σε εσένα. Ούτε και σε κανέναν άλλον. Ούτε καν στους ανθρώπους με τους οποίους το έζησε.

Το παρελθόν είναι κάτι που έχει γίνει και έχει τελειώσει. Όσο νωρίτερα συμφιλιωθείς με αυτή την πραγματικότητα τόσο λιγότερο θα κυνηγάς ματαιότητες. Το παρελθόν σου δίνει την ασφάλεια του τελεσμένου. Εκείνου που ξέρεις πως θα εξελιχθεί και ξέρεις σε ποια σημεία του να κοιτάξεις για να βρεις το όμορφο (και ποια να αποφύγεις, γιατί δεν ήταν τόσο καλά). Και τίποτα δε σε πιέζει να προχωρήσεις από αυτά τα σημεία, σε αντίθεση με το παρόν, που συνεχώς φεύγει σαν κόκκοι άμμου από την μισάνοιχτη χούφτα σου.

Τον τελευταίο καιρό λαμβάνω συχνά την ερώτηση, τι μου λείπει και τα συναφή. Γενικά θα έλεγα δε μου λείπει σχεδόν τίποτα. Και όσα μου λείπουν δε μου λείπουν ιδιαίτερα (εκτός από τη γιαγιά μου). Τέσσερα πράγματα είναι που λησμονώ. Η οικογένεια μου, το εξοχικό μου που λειτουργεί ως ησυχαστήριο (σαν μεγάλη κουβέρτα που χώνομαι από κάτω νωχελικά για να κρυφτώ μέχρι νεοτέρας), το κέντρο της Αθήνας και το αγαπημένο μου μαλακτικό ρούχων (που δεν υπάρχει ΠΟΥΘΕΝΑ εδώ, μιλάμε για αγώνα, όχι αστεία). Προφανώς, δε δένομαι το ίδιο εύκολα με ανθρώπους, όσο με μέρη και αισθήσεις. (good for me, I guess) Μερικές φορές νιώθω λίγο γαϊδούρα για αυτό. Αλλά μετά σκέφτομαι, ότι όταν δένομαι με ανθρώπους το κάνω με αφοσίωση και ακεραιότητα, οπότε δε νομίζω ότι κάνω κάτι λάθος, απλώς δε μου βγαίνει εύκολα. Ίσως να πιστεύω στη δύναμη της επαφής με την ευρύτερη έννοια (ή ίσως είμαι σκληρή και αδιάφορη για μερικούς).

Στη ζωή μου θέλω να κουβαλάω όλη τη ζωή μαζί μου. Θέλω να τα καθαριστικά μου να θυμίζουν την μυρωδιά αυτών της μαμάς μου, για να νιώθω ότι είναι Χριστούγεννα και ετοιμάζομαι για τις γιορτές. Θέλω να είμαι στη φύση και να μυρίζω τη φωτιά, για να νιώθω ότι βρίσκομαι σπίτι μου. Δε χρειάζομαι καθόλου χρόνο για να προσαρμοστώ σε κάτι νέο, όσο ξέρω ότι φέρνω τα δικά μου στοιχεία σε αυτό. Πως άλλοι έχουν φωτογραφίες παντού στο χώρο τους (πράγμα που απεχθάνομαι); Ε κάπως έτσι, εγώ θέλω τις μυρωδιές και μικρές λεπτομέρειες (όπως ένα μενταγιόν για παράδειγμα). Οι αναμνήσεις που αναβιώνουν είναι η δική μου τελετουργία δέησης σε μία ζωή που πέρασε αλλά συνεχίζει να υπάρχει στο μυαλό μου. Ο ορισμός της ζεστασιάς.

Η ψευδαίσθηση της οικειότητας σε κάτι νέο, ικανοποιεί ταυτόχρονα την ανάγκη μου για αλλαγή και την ευαίσθητη φύση μου, που νιώθει ότι σκορπάει κομματάκια πίσω της κάθε φορά αφήνει κάτι για κάτι άλλο. Την ίδια στιγμή που το παιδί μέσα μου κυλάει και χοροπηδάει από χαρά για όλο το άγνωστο που έχει μπροστά του. Αναγνωρίζω ότι δε μπορούμε να κάνουμε τα πάντα ταυτόχρονα (άσχετα αν δεν το λαμβάνω υπόψιν μου συνήθως). Αλλά σα μια μικρή καλομαθημένη πεισματάρα, αυτό επιδιώκω.

Όπως είχα πει σε ένα παλαιότερο κείμενο είμαι ο κοντορεβιθούλης της καρδιάς (και όχι μόνο).  Ό,τι και να κάνω αισθάνομαι ότι αφήνω κομματάκια μου παντού, που συνεχίσουν να ζουν. Ταυτόχρονα ανακαλύπτω πόσα ήθελα ή θέλω να κάνω και πόσα πράγματα υπάρχουν που μοιάζουν τόσο συναρπαστικά και δύσκολα. Όταν ζω κάτι που μου αρέσει, πενθώ προκαταβολικά για όταν δε θα το έχω και ξέρω ότι θα μου λείπει. (Η προσωποποίηση του προπέτη και φαντασιόπληκτου σεναριογράφου, εν τω μεταξύ. Ακόμα και εκεί, θέλω να είμαι προετοιμασμένη, οργανωμένη και ένα βήμα μπροστά.) Ας πούμε πολλές φορές σκέφτομαι, ότι σε λίγο καιρό κάποια πράγματα στη ζωή μου θα ναι αλλιώς και θα μου λείπει το τώρα, όπως μου λείπει το πριν και το πιο πριν και όλα τα πριν και μετά του κόσμου. 

Δεν θα το πρότεινα ως τρομερά αποδοτικό τρόπο ζωής, αλλά είναι σίγουρα μία ατελείωτη εμπειρία συναισθημάτων. Υποθέτω δε θα μπορούσα να ζω αλλιώς.

Είναι όπως με την πρώτη μέρα των διακοπών ή μία μέρα που ξέρεις ότι περιμένεις πολύ και τελικά έρχεται και είσαι λίγο πριν ζήσεις αυτό που θες. Σκέφτεσαι ας το θυμάμαι καλά αυτό και ας το απολαύσω σε λίγες ώρες/μέρες θα εύχομαι να ξαναγυρνούσα εδώ και να το ζούσα πάλι. Νομίζω αυτό συμβαίνει σε όλους μας (αν όχι, μη μου το πείτε).

Είναι απίστευτο πως μπορώ να λέω εντελώς σκόρπιες σκέψεις και άσχετα θέματα και πάλι να γράφω ένα κατεβατό. Jesus! Τα τρένα φταίνε. Τουλάχιστον οι διπλανοί μου δε μπορούν να καταβάλουν τι ασυναρτησίες γράφω και δε γίνομαι ρόμπα!

Συνοψίζοντας, λοιπόν, (τα 85 άσχετα θέματα) να απολαμβάνετε το παρόν. Όταν είναι άσχημο σημαίνει ότι είστε στη φάση που δημιουργείτε ένα καλύτερο μέλλον. Όταν είναι όμορφο σημαίνει ότι πρέπει να το αποθηκεύσετε καλά στο μυαλό σας γιατί τίποτα δεν θα κρατήσει για πολύ. (Οι νοερές φωτογραφίες από στιγμές δε πεθαίνουν ποτέ.*)

Υγ. 1 Αν πεις εσύ πρώτος, αυτά που οι άλλοι σκέφτονται ή σου καταλογίζουν, τότε αυτοί μένουν να μην έχουν τίποτα να πουν. Ποιος μπορεί να αρνηθεί την σκληρότητα όταν πρώτα την στρέφεις επάνω σου και καταφέρνεις ακόμα και τότε να στέκεσαι πάνω από αυτή; Παρρησία και ωριμότητα. (Στρατηγικά πλεονεκτήματα σε πολλές περιπτώσεις.)  Εκτιμώ την ειλικρίνεια που σου παγώνει το αίμα, ακόμα και όταν είναι εις βάρος μου (που πρακτικά ποτέ δεν είναι). Είναι εύκολο να εκτιμάς κάποιον που σε σέβεται. Το κακό είναι ότι οι άνθρωποι (με εξαίρεση τους ιδεαλιστές) δεν κάνουν τα πράγματα, όπως είναι το ορθό να γίνονται (άνευ επιτήρησης), αλλά όπως τους βολεύει (όσο τους αφήνεις τα περιθώρια). Αλλά τότε δε μιλάμε καν για υψηλά ιδανικά. Μάλλον για μερικά δανεικά, που όπως ήρθαν, έτσι θα φύγουν.

Υγ. 2 Πόσο παίζει να σε παρακινεί το τραγούδι για γυμναστική;

Υγ. 3 Και έλεγα, δε θα έχω σήμερα ΥΓ...;

*Το έβαλα σε παρένθεση, αλλά το έκανα bold. Ο ορισμός του αναποφάσιστου. Και θέλω να με δεις, και δε θέλω να φανεί ότι εκτίθομαι, παρόλο το κάνω, αλλά όχι φανερά, αλλά εσκεμέννα, αλλά κρύβωντάς το. ΧΑΧΑΧΑ Και εγώ τώρα είμαι ενήλικας ας πούμε. Τς τς τς. Τουλάχιστον με διασκεδάζω. Η φάση είναι ότι δεν αποτελεί και κανένα τρομερό νόημα. Θα μπορούσα να το έχω απλώς εκτός παρένθεσης και χωρίς bold και να έχει την ίδια βαρύτητα με τώρα, χωρίς το καραγκιοζιλίκη.