Blues Never Die

Ας αρχίσω με κάτι τελείως άσχετο. Σας έχει τύχει ποτέ να γνωρίσετε κάποιον, ο οποίος να είναι σαν δίδυμος αδελφός κάποιου άλλου ανθρώπου που γνωρίζετε, ήδη; 

Εξωτερική εμφάνιση, φωνή (!), πρόσωπο, σώμα, στάση, ύφος, συμπεριφορά, άγγιγμα, τρόπος έκφρασης, οικογενειακό προφίλ, παρόμοιες σπουδές, ερωτικό παρελθόν, να αποπνέουν τον ίδιο αέρα, με όμοια ιδιοσυγκρασία μέχρι και ίδιο ζώδιο δηλαδή (ντροπής πράγματα).  Μιλάμε για τέτοια ομοιότητα που νόμιζα ότι κάποιος μου κάνει πλάκα. Σκηνή: ακούω πρώτα φωνή και σκέφτομαι «Α! Ο τάδε :)! Wtf, τι δουλειά έχει εδώ; Ο.ο», σηκώνω κεφάλι κοιτάω «Μα πως επιτρέπεται να έχει φράτζα και από πότε διδάσκει;! Και γιατί δε με χαιρέτησε;»  :Ο και μετά λέει άλλο όνομα και κοιτάω αποσβολωμένη (κάγκελο κοινώς). Ευτυχώς έχουν άλλα δάχτυλα χεριών και άλλο έτος γέννηση, αλλιώς θα ήταν δίδυμοι και μεταξύ τους. Creepy as fuck! Σε όλο το μάθημα δε το χωρούσε ο νους μου πόσο ίδιοι είναι. (Παίζει να με πέρασε και για χαζή εν πρώτοις.)

Κι όχι τίποτα άλλο, πόσοι τέτοιοι κυκλοφορούν δηλαδή με πιθανότητες να τους γνωρίσω κιόλας; Να ξέρω! Φαντάσου να γνωρίζονταν κάποια στιγμή. Αν και λογικά δε θα νιώσουν ότι μοιάζουν λόγω εγωισμού (όλοι το ίδιο θα κάναμε κι οι συγκεκριμένοι σίγουρα). Και μετά σου λέει είμαστε μοναδικοί και κάθε εμπειρία είναι ξεχωριστή και κουραφέξαλα. Να ξέρετε, αν όλα τα άλλα αποτύχουν μη σκάτε, κάπου εκεί έξω υπάρχουν πολλά αντίτυπα αυτών που θέλετε (διασήμων, δεσμευμένων, γηραιότερων, νεότερων, γκέι, πρώην και λοιπά). Τι στο καλό; Κάτι θα πετύχετε.

Παρακάμπτοντας, αυτή την παρένθεση αστικού σουρεαλισμού (ή έστω το ζούμε στα στενά και τριπάρουμε, ένα πράγμα) ας μπούμε νωχελικά στο θέμα μας.  Σπάνια στέκομαι να σκεφτώ τι υπάρχει πίσω μου. Πρόσφατα, όμως, σκεφτόμουν, ότι πριν από ένα χρόνο ακριβώς τέτοια εποχή, η ζωή μου ήταν τελείως διαφορετική. Άλλες προοπτικές, άλλα σχέδια, άλλες επιθυμίες. Μέσα σε ένα χρόνο άλλαξαν άρδην όλα, πολλαπλά, με τρόπο που ούτε είχα αρχίζει να σχεδιάζω πριν ένα χρόνο. Ό,τι θέλησα στο διάστημα αυτό έγινε σαν να υπαγορεύεται η ζωή από τις προσδοκίες μου.

Δεν λέω ότι κατόρθωσα κάτι. Jesus ο Κόντες! Αλλά θυμάμαι ξεκάθαρα τι και ποιους ήθελα. Μέσα σε αυτόν τον χρόνο δημιουργήθηκαν οι ευκαιρίες να κάνω μαζεμένα τα περισσότερα απ όσα θέλησα σε όλη μου τη ζωή. (Τόσα τικ σε λίστα ούτε ο Αλαντίν!) Όχι δα πως είχα ποτέ παράπονο για την εκπλήρωση των επιθυμιών μου. Η ζωή έχει σταθεί πολύ μαλακή σε αυτό το θέμα. Μα κοιτώντας πίσω, όλα μοιάζουν τόσο προγραμματισμένα να χωρέσουν και να γίνουν με συγκεκριμένη σειρά και τρόπο για να βρεθούμε στο σήμερα. Τίποτα από αυτά δεν έμοιαζαν ρεαλιστικοί στόχοι (κάποια δεν ήταν καν στόχοι ή τουλάχιστον όχι δικοί μου) πόσο μάλλον τόσο άμεσα υλοποιήσιμοι.

Ένα χρόνο, πολλά χιλιόμετρα, κάμποσες χώρες (πια), πολλές γνωριμίες, αποχωρισμούς, ξεκινήματα και τελειώματα μετά, έχω να πω ότι όλα μας τα όνειρα είναι στην άκρη των δαχτύλων μας. Κάποιες φορές το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να αφήνεσαι στις νέες προκλήσεις που παρουσιάζονται. Η άγνοια κινδύνου και η ελαφρότητα είναι οι πιο καλοί οδηγοί για να μην διστάσεις να επιλέξεις όσα σε φοβίζουν και σε ξεβολεύουν. Δε μπορώ να πως ότι οι εμπειρίες σε αφήνουν αλώβητο. Κι όπως έχω πει την αξία της νίκης την κρίνεις στο τέλος του πολέμου, βλέποντας τι έχασες για όσα κέρδισες. Μα από την άλλη είναι μόνο εύκολο να πάψεις να επεκτείνεσαι όταν νιώσεις ότι ισορρόπησες κάπου.

Κάθε μεγάλο βήμα σε κάνει να ανακαλύπτεις πλευρές σου που δεν ήξερες, που έκρυβες που δεν ήθελες να αντιμετωπίσεις. Και είναι τρομακτικό και επίπονο και μη παραγωγικό και ό,τι άλλο θες. Αλλά είναι και ο μόνος δρόμος για την ωριμότητα, την ταπεινότητα και την σοφία. Επίσης, κάθε μεγάλο βήμα απαιτεί θυσίες που δεν είχες υπολογίσει ή δεν έμοιαζαν θυσίες κάποτε. Άνθρωποι, στιγμές, συναισθήματα, μη αναπαρατάξιμες αναμνήσεις.

Οι αλλαγές είναι ενοχλητικές, διότι καθιστούν τα δεδομένα ζητούμενα και τους στόχους περιορισμούς, στην παράλληλη αντίληψη ότι όλα μπορεί (στην καλύτερη) να είναι μάταια και (στην χειρότερη) λανθασμένα. Έχοντας την ευθύνη της ευλογίας να ζω ό,τι ζήτησα, πρέπει να δηλώσω με το χέρι στην καρδιά ότι οι περιπέτειες και η μη δέσμευση είναι ο τρόπος που καλώς ήθελα να ζω. Ακόμα και αν κάποτε αλλάξω γούστα,  επιβάλλεται να γίνει κατόπιν της απόκτησης σχετικής εμπειρίας και έχοντας χορτάσει και μάθει. Μόνο έτσι θα μπορούσα ποτέ να είμαι ήρεμη. Στο άγνωστο που απλώνεται και πάλι μπροστά μου, λοιπόν, έχω να πω ότι όλα είναι παροδικά. Δε θα μπορούσα ποτέ να είμαι πιο ευγνώμων για όσες όμορφες στιγμές έζησα στους τελευταίους 12 μήνες και ελπίζω να είμαι πάντα έτσι τυχερή.  

Η εμπάθεια μπορεί να είναι μόνο προσωποποιημένη. Όταν γνωρίζεις κάποιον είναι πολύ δύσκολο να μην τον καταλάβεις και να μην τον δικαιολογήσεις. Να μην δεις ένα κομμάτι σου ή ένα κομμάτι κάποιου που αγαπάς μέσα του. Γι' αυτό πολιτικοί, αφεντικά, απόμακρες φιγούρες εξουσίας και αρχής δεν είναι εφικτό σε μεγάλη κλίμακα να έχουν εμπάθεια με μέλη ομάδων μακριά της αντίληψής τους, ακόμα και αν ένα πρόβλημα είναι γνωστό ή κατανοητό. Και δίχως εμπάθεια η αντίδραση είναι επίπονα και απάνθρωπα τεχνοκρατική και αφ' υψηλού. Ως εκ τούτου, επαγγελματίες φιλάνθρωποι δεν υπάρχουν. Αλλά από την άλλοι οι ενεργοί εθελοντές και οι καλλίθυτοι συνάνθρωποι είναι τόσο απαραίτητοι κοινωνικά. Η ευαισθησία πρέπει να καλλιέργείται με την έκθεση στην ωμή πραγματικότητα. (Άσχετο, αλλά είπα να το αναφέρω μία και το σκέφτηκα.)

Καλά κούλουμα σε όσους κάνετε :D

Υγ. 1 Ω ναι και ναι. :)
Υγ. 2 Πολύ ωραία διασκευή αν και ελλοχεύει μία καταθλιψούλα (οπότε αν είστε σε κακό mood, μακριά).

Υγ. 3 Πλησιάζουμε το μισό εκατομμύριο  προβολές (wow). Τι καλά :)