Trepidation

...

Ανυπομονώ να δω αυτό το βλέμμα ξανά. Με προκαλούν τα μυστήρια και όλο νόημα βλέμματα, που κρύβουν ολόκληρες ιστορίες μέσα τους, ανείπωτες σκέψεις και σου λένε τα πάντα με χειμαρρώδη τρόπο. Δίχως αμφιβολίες. Και συνοδεύονται από ένα πονηρό μειδίαμα που δεν μπορείς να συγκρατήσεις. Τα βλέμματα που ό,τι κι αν κουβεντιάζεις, εκείνα αναφέρονται σε ένα άλλο θέμα, σε δεύτερο, τρίτο, … επίπεδο. Τα βλέμματα που σου θυμίζουν άλλες στιγμές και εικόνες που τα είδες. Τα βλέμματα που λιώνουν και κάμπτουν κάθε αντίσταση. Τα βλέμματα που ξεπερνούν κάθε όριο και κάθε λογική. Τα απεγνωσμένα βλέμματα, τα ντροπαλά, τα γεμάτα ζεστασιά, οι ανοιχτές προσκλήσεις, τα πληγωμένα, τα δακρυσμένα, τα αναβλύζοντα ικανοποίηση, τα κουρασμένα. Εκείνα που χαμογελάς και λάμπουν!

Κάποια άλλη στιγμή, νωρίτερα ή αργότερα ίσως ήταν καλύτερα. Αλλά ποτέ δε θα μάθουμε. Όπως ποτέ δε θα μάθουμε τις πταίει. Το μόνο που έχουμε είναι το τώρα. Και τα μόνα που ίσως να αποκτήσουμε, είναι όσα προσπαθήσουμε, είτε τα επιθυμούμε, είτε όχι.

Ξέρεις, μερικές φορές παρερμηνεύουμε τι πάει να πει προσπάθεια. Θεωρούμε ότι προσπαθούμε κάτι που θέλουμε ή πρέπει μόνο με τις πράξεις μας και όταν αποτελεί στόχο μας. Στην ουσία προσπαθούμε πράγματα συνεχώς. Προσπαθείς την αποτυχία ή την δυστυχία σου με την απραξία ή το φόβο. Προσπαθείς την απώλεια ευκαιριών ή νέων εμπειριών με την οριοθέτηση καταστάσεων, που πηγάζει από την πεποίθηση ότι η λογική ή η άποψή σου είναι δεδομένος και καθολικός νόμος ή περιορισμός. Προσπαθείς το κακό επακόλουθο που θες να αποφύγεις με το να μην προσπαθείς (επαρκώς) το επιθυμητό επακόλουθο.

Ανυπομονώ, λοιπόν. Θα είναι άραγε το ίδιο; Τι απογοητευτικό να μην είναι. Τι επίπονο, όμως, να είναι. Ξέρεις, μερικές φορές τέτοια βλέμματα σου θυμίζουν τι έχασες. Το χρόνο σου, στιγμές, αναμνήσεις, όνειρα, άλλα βλέμματα. Κάτι θα έχασες, όσο δε το αντίκριζες αυτό το βλέμμα. Πάντα κάτι χάνεις. Φαντάσου να χάσεις και το βλέμμα το ίδιο, μαζί με τα άλλα! Σαν σταγόνες πυκνής βροχής σε αυτοσχέδια λιμνούλα, που την τρυπούν ως την καρδιά και την διαταράσσουν. Έτσι νιώθεις κάθε τέτοιο βλέμμα.

Κάτι άλλο που μου αρέσει σε αυτό το βλέμμα είναι ότι με έχει εμπνεύσει όσο τίποτα. Κι όσο πιο βασανιστικά μου φέρεται τόσο πιο πολύ με γεμίζει. Η χαρά του έρωτα δεν είναι όσα ζεις με τον άλλον, αλλά λόγω του άλλου και μέσα από εκείνον. Το αντικείμενο το πόθου, είναι αυτό ακριβώς. Ένα αντικείμενο, όχι το υποκείμενο. Όλο το νταβαντούρι το κάνεις μόνος σου, εσύ δρας. Το αντικείμενο τρώει κάτι σκάγια στο τέλος. Είναι ένα μέσο για να ζήσεις, να νιώσεις και να εκφράσεις όσα εσύ θες. Θα μπορούσε να μην είναι καν αυτό!

Ο έρωτας σε γεμίζει ερωτήσεις, από εκείνες που δε μπορείς να απαντήσεις. Γεννά αμφισβητήσεις, απορίες, ανάγκη για αλλαγή. Γι’ αυτό ο έρωτας είναι επικίνδυνος. Είναι η επιπλέον ενέργεια που σε ξυπνάει. Κι ό,τι σε ξυπνάει σε προκαλεί να πάψεις να διατηρείς ότι ξέρεις. Οι άνθρωποι αγαπούν το βόλεμα, την μη αλλαγή και τον εφησυχασμό. Ο έρωτας σε κάνει να συγκρούεσαι με αυτό που είσαι και αυτό που κρίνεις λογικό ή πρέπον ή ωφέλιμο.

Κάθε έρωτας είναι επικίνδυνος. Όχι γιατί μπορεί να πληγωθείς (που μπορεί). Ούτε γιατί μπορεί να χάσεις το χρόνο σου (που μπορεί). Ούτε γιατί οι άλλοι δεν έχουν την αξία που τους δίνεις. Κάθε έρωτας είναι επικίνδυνος, γιατί κάθε φορά μέσα και μετά από αυτόν πρέπει να βρίσκεις τον εαυτό σου. Ξανά και ξανά. Κάθε φορά είσαι κάτι διαφορετικό. Πρέπει να ορίσεις ποιος είσαι και τι θες, πια. Νομίζεις δεν είναι κόπος αυτό; Νομίζεις δε κινδυνεύεις να τα κάνεις όλα λάθος; Νομίζεις δε μπορεί να χάσεις εσένα; Ποιος βγαίνει αλώβητος από μία λαίλαπα; Φαντάσου, λοιπόν, να μην την καλοζήσεις κιόλας όπως της αξίζει. Τσάμπα κάψιμο! (Ευτυχώς όχι!)

Υγ. 1 Ευχαριστώ :)

Υγ. 2 Γενικά μιλώντας, πάντα.