Limitations

Κάποια μέρα καθισμένος ο ωραίος Νάρκισσος κοντά σε μια πηγή είδε το πρόσωπό του στα νερά της πηγής. Στη θέα αυτή λέγεται πως τόσο πολύ θέλχτηκε, που θέλησε βυθίζοντας το βραχίονα του στο νερό να τη συλλάβει. Επειδή όμως παρά τις προσπάθειές του δεν το κατόρθωνε παρέμεινε στη θέση αυτή αυτοθαυμαζόμενος μέχρι που υπέστη μαρασμό και πέθανε.

Αυτά σύμφωνα με την Wikipedia για τον Νάρκισσο.  Όλοι έχουμε έναν νάρκισσο, λίγο ή πολύ, μέσα μας. Κάποιοι τον αποβάλλουν όσο μεγαλώνουν και τρώνε τα μούτρα τους κι άλλοι λιγότερο τυχεροί έχουν γύρω τους ανθρώπους που επικροτούν αυτή την μοναδικότητα και την σπουδαιότητά τους. Είναι δύσκολο να το εντοπίσεις και ακόμα πιο δύσκολο να το αποβάλεις. Πως να αλλάξεις την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου χωρίς να χάσεις την αγάπη, την πίστη και την εκτίμηση σε αυτόν; Επιπρόσθετα, πως να αφήσεις πίσω κάτι που αποδίδει σε όσα είναι σημαντικά για σένα;

Χθες, λοιπόν, καθώς περπατούσα (όλα τα σημαντικά τα σκέφτομαι όταν περπατάω, χαζεύω έξω από το τρένο ή κάνω μπάνιο!) συνειδητοποίησα ότι τα πράγματα που με ενοχλούν στον εαυτό μου, συνδέονται (σείστηκε η γης, λέμε!). Δυστυχώς, δεν είχα πολλούς ανθρώπους που να μου ασκούν κριτική. Είμαι από τους καταφερτζήδες που συνήθως την βγάζουν λάδι, έχουν κάτι να πουν ή κάπως να ξεγλιστρήσουν ή κάποιον να τους έχει αδυναμία ή να τους εκτιμά λίγο παραπάνω (δε λέω ότι δε μου αξίζει, απλώς με βοηθάει λιγότερο από την σκληρή προσπάθεια). Ή έχω ανθρώπους που με νοιάζονται αρκετά, ώστε να μη με στεναχωρούν ή που μου συγχωρούν τα πάντα. Δεν το εκμεταλλεύομαι, ειλικρινά τοποθετούμαι (κάτι είναι και αυτό) και απλώς συμβαίνει. Κι όσοι μου ασκούν κριτική στη ζωή μου με αγαπούν τόσο, που αυτή η κριτική δε μου στοιχίζει τίποτα, δεν υπάρχουν συνέπειες από ότι κάνω λάθος. Κάποτε φυσικά υπάρχουν αλλά σε τομείς, ανθρώπους και με τρόπο που δε με νοιάζει, για να ασχοληθώ παραπάνω. Συνήθως, πάλι βρίσκω μία δίοδο μετά.

Δε ξέρω αν κάνω λάθος, αλλά θεωρώ ότι έχω ναρκισσιστικές τάσεις (έμφαση στο τάσεις), που ως τώρα δεν είναι τραγικές γιατί δεν ήθελα να τις χρησιμοποιήσω στοχευμένα και γιατί οι όποιες υπάρχουσες ικανότητές μου ήταν σε θέση να δικαιολογήσουν καταστάσεις. Πιθανότατα σε αυτό να ευθύνεται ο τρόπος που μεγάλωσα, το πως συνήθισα να μου φέρονται και το πόσο καλή είμαι στο να συνεχίζω να δημιουργώ παρόμοια περιβάλλοντα στη ζωή μου, που να συνεχίζουν αυτό το προστατευτικό μοτίβο αποδοχής και θαυμασμού. Γι’ αυτό είμαι απόλυτη, ντροπαλή, ευαίσθητη, με μεγάλη αυτοπεποίθηση, παρορμητική, εσωτερικά επικριτική και με αιώνια επιβλητικούς στόχους λες και είναι αυτονόητο (και πολλά άλλα καλά ή κακά που συνδέονται με αυτό το στοιχείο).

Σαν ένα παιδάκι, που είναι μικρό, γλυκό και χαριτωμένο και του κάνουμε τα χατίρια, το συγχωρούμε και μας εντυπωσιάζει τι μπορεί να κάνει. Ταυτόχρονα για αυτό είμαι τόσο (εσωτερικά) αγχώδης και δε μ' αρέσει να μοιράζομαι ή να μιλάω για τα προβλήματά μου, όσα με στεναχωρούν και κρατάω αποστάσεις. Προστατεύω την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα (και κατ επέκταση εγώ για μένα) για να συνεχίσουν να ανήκουν στο κλαμπ όσων μου επιτρέπουν να είμαι αυτός ο μικρός άκακος νάρκισσος. Η δυσκολία στο να το ανακαλύψω αυτό, ελλοχεύει στο ότι νοιάζομαι για τους άλλους, είμαι δοτική, έχω λογική και δέχομαι τις άλλες απόψεις όταν έχουν επιχειρήματα. Δεν είμαι άκαρδη ή μεγαλομανής για να με μισεί το σύμπαν, ώστε να πω «κάτσε ρε συ, κάτι δεν πάει καλά εδώ» (που και παλι μπορείς να πιστεύεις ότι φταίνε οι άλλοι).

Αυτές οι τάσεις, λοιπόν, με οδηγούν σε λάθος επιλογές ανθρώπων, λάθη που κάνω άθελά μου και χωρίς να καταλαβαίνω ότι είναι λάθη, στερούν ελευθερία και με περιορίζουν, ενισχύοντας παράλληλα τον φόβο της αποτυχίας. Με αποτρέπουν από το να δείχνω πάντα τι νιώθω ή τι θέλω, λες και πρέπει να κρατάω μία παγερή και άνετη στάση με βάση το πρωτόκολλο. Οι άλλοι πρέπει να παρέχουν τις συνθήκες και την ασφάλεια, ενώ η δική μου στάση μπορεί να είναι για εκείνους εξίσου τρομακτική ή επικίνδυνη. Βέβαια δίνω άλλα, πολλά, ίσως τα περισσότερα, αλλά δε συνεισφέρω σε όλα και μετά νιώθω άσχημα. Λες και περιμένει κανείς να μην αποτύχω (το περιμένω εγώ, θα μου πεις) ή να μην πάει κάτι τραγικά στραβά και μετά πως το σώζουμε, λες και δεν έχει συμβεί ποτέ!

(Πόση ειλικρίνεια πέφτει σήμερα!) Σε αυτή την κατεύθυνση, προσπαθώ να βελτιώσω την αντίληψή μου για τα πράγματα και αυτό που είμαι. Προφανώς, κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο και επειδή αμφιβάλλω αν μπορώ να το κάνω εκ των έσω, άρχισα από την συμπεριφορά μου, ελπίζοντας ότι η σκέψη και η πράξη θα επιφέρουν αλλαγή. Έχω οργανώσει (περπατώντας όλα αυτά! μεγάλη διαδρομή) μία σειρά από ενέργειες που δε θα έκανα αλλιώς, προκειμένου να γίνω πιο ταπεινή, εμφανώς τρωτή και δεκτική. Γενικότερα, στόχο έχω να κάνω ή να ξε-κάνω πράγματα που ήταν no-brainers ως τώρα, μέχρι να δω τι από αυτά μπορεί να μείνει στην νέα εποχή και θα ήταν καλύτερο να μείνει πίσω. Το έχω ξανακάνει με άλλα πράγματα που ήθελα να αλλάξω σε μένα. Με αναγκάζω να κάνω αυτό που κρίνω ότι θα έπρεπε να κάνω, μέχρι να καταστεί επιθυμία.

Πω πω τώρα που το ξαναδιαβάζω, σκατάνθρωπος ακούγομαι χαχαχα, όχι δεν είμαι! (καλά μπορεί και να ‘μαι, αλλά ξέρω και χειρότερους! -θα σας τους γνώριζα, αλλά δε νομίζω ότι θέλετε-) Επίσης, το επιβεβαιώνει και η μαμά μου ότι είμαι αξιαγάπητη χαχαχα (29 κατασκευαστές και τα λοιπά)! Ελπίζω να γίνω καλύτερος άνθρωπος :). Τέλος, είναι φοβερό πως όλη μου τη ζωή θυμάμαι κάτι να με απασχολεί σχετικά με τον χαρακτήρα, τη συμπεριφορά ή τη στάση μου. Έχω αλλάξει τόσα πράγματα και θέλω να βελτιώσω άλλα τόσα, που ώρες ώρες απογοητεύομαι. Πότε θα τα κάνω όλα αυτά; Γιατί τόσα πράγματα θέλουν αλλαγή; Και γιατί όταν φτιάχνεις κάτι, χαλάς κάτι άλλο και πρέπει να πας πίσω να κάνεις calibration. Κάποτε νόμιζα ότι όταν θα γινόμουν "μεγάλη" δε θα τα έκανα αυτά πια! Χαχαχα τι μικρή κι ανόητη.

Υγ. 1 Και δε με κακομάθανε καν, που και να το έκαναν δηλαδή... 

Υγ. 2 Επιπλέον, όσοι με ξέρετε προσωπικά, δε θέλω σχόλια του τύπου "μα δεν είσαι έτσι" και τα λοιπά. Θα το καταλάβω μόνη αν τελικά δεν είμαι. (κατά το "μόνη μου, μόνη μου" που λένε τα 2-χρονα). Άσε που θα νομίζω ότι το λέτε, χωρίς να το πιστεύετε :P  (εμπιστοσύνη εεεε!).

Υγ. 3 Δεν σκοπεύω να ξεφορτωθώ πλήρως αυτές τις τάσεις, καθώς σε κάποιους τομείς είναι τρομερά χρήσιμες, δίνουν ένα drive και σε ένα βαθμό ταιριάζουν με αυτό που είμαι. Απλώς, θα τις εχω υπόψην, σε καταστολή, γενικώς, και ενεργές μόνο στο αποδοτικό ή χαριτωμένο κομμάτι τους. Δε μπορώ και δε θέλω να γίνω άλλος άνθρωπος. Στοχεύω στο να 'μαι καλύτερος, όμως. (Πως τα λέω ώρες ώρες!)