Supremacy

Το κακό με τους έρωτες είναι ότι τους πέρνουμε σοβαρά. Το καλό με κάποιους είναι ότι υπάρχουν για να μας κάνουν αυτό που πάντα θέλαμε. 

Δεν είναι εύκολο να είσαι ο εαυτός σου. Συνήθως, δεν ξέρεις καν ποιος είναι ο εαυτός σου. Εικάζεις, φαντάζεσαι, ρητορεύεις και ελπίζεις να είσαι μία αποκομμένη από την πραγματικότητα εικόνα. Ίσως να μη σε νοιάζει καν το να μην έχεις προσωπικότητα. Μέχρι να δοκιμάσεις όσα είσαι, που στην ουσία θες να είσαι, δεν έχεις την παραμικρή ιδέα αν κάνουν για σένα, αν τα αντέχεις πραγματικά και αν είσαι σε θέση να τα χειριστείς. Μετά τις επιβεβαιώσεις και τις ματαιώσεις πρέπει να μαζέψεις τα κομματάκια και να συνθέσεις μία ρεαλιστική εικόνα του εαυτού σου, με την οποία θα πορεύεσαι και θα κρίνεις. Και όλο αυτό γίνεται συνεχώς.

Ο έρωτας αποτελεί (ή πρέπει ή θέλω να αποτελεί) μία τομή στη ζωή μας. Μία στιγμή που ξεπερνάς για λίγο τα σωματικά σου όρια, τις λογικές αντιστάσεις, τους ρεαλιστικούς περιορισμούς και τις πεζές προϋποθέσεις για να κυνηγήσεις με θέρμη και παιδική αφέλεια κάτι υπερβατό. Στον έρωτα γίνεσαι για λίγο θεός και σκλάβος των επιθυμιών σου. Έρμαιο ενός άλλου ψυχισμού και μίας μακρινής και πρωτοφανούς ευτυχίας. Η ένταση είναι η καρδιά ενός έρωτα. Και είναι ταυτόχρονα μάταιο και αναπόφευκτο να τον παίρνουμε στα σοβαρά.

Όπως τα παιδιά πιστεύουν ότι κάποτε θα καταφέρουν να πετάξουν αν πηδήξουν από τον καναπέ (ακόμα και έχουν ήδη πέσει 9237 φορές), έτσι και οι ερωτευμένοι ελπίζουν στην καλή τους ζαριά στο νέο και τόσο διαφορετικό κύκλο. Αλίμονο κι αν ήταν αλλιώς. Η ζωή θα ήταν πολύ βαρετή. Δείτε όσους δεν πιστεύουν στη μαγεία του έρωτα και δεν αφήνονται πότε πότε στα χέρια του. Τι μουρτζουφλιά και γήρας. Τς τς τς.

Η άλλη μεριά του έρωτα είναι ότι σε κάνει να νιώθεις για λίγο άτρωτος, θεός, παντοδύναμος. Σου δίνει το χώρο και τη δύναμη να μετακινήσεις βουνά, σε ξεβολεύει όσο (σχεδόν) τίποτα, τρομακτικά εύκολα. Ακόμα και με το τέλος ενός έρωτα διδάσκεσαι πάρα πολλά, για σένα, τις επιθυμίες σου, τον πραγματικό σου χαρακτήρα, την συμπεριφορά σου, τα λάθη σου, τα σημεία υπεροχής σου. Οι περασμένες εμπειρίες είναι πολύτιμοι οδηγοί για να γίνεις καλύτερος και σοφότερος. Θα μου πεις σε βάρος άλλων, αλλά αυτή είναι η ζωή, όλοι έχουμε υπάρξει πρόβες τζενεράλε για πρεμιέρες άλλων (μάλλον).

Ένας από τους λόγους που δεν αντέχω τον έρωτα είναι γιατί πάντα τον βιώνω τόσο δυνατά και έντονα και δραματικά και υπερβολικά και απύθμενα. Χαχαχαχα ευτυχώς που μου συμβαίνει σπάνια και σχετικά δύσκολα. Αλλιώς ή δεν θα ήταν τόσο όμορφος ή θα είχα αποσυρθεί από τα εγκόσμια. Είναι όμορφο να αισθάνεσαι σαν καυτή κατσαρόλα με βραστό νερό που ξεχειλίζει (ναι, ήταν η πιο ερωτική εικόνα που σκέφτηκα, εντάξει;!). Αποτελεί ευλογία κάθε χιλιοστό της ύπαρξής σου να συντονίζεται στην απόλαυση μίας στιγμής, στην ένταση ενός βλέμματος. Τότε που εύχεσαι αυτή η στιγμή να κρατήσει ώρες και που ξέρεις ότι σε μερικά λεπτά θα ναι μακρινό παρελθόν για πάντα.

Αυτή είναι η τόλμη του ερωτευμένου, να αντικρύζει άφοβα το φθαρτό και πεπερασμένο μίας μαγικά ευτυχισμένης στιγμής, δίχως να σταματά να την ρουφά αχόρταγα σκεπτόμενος: «απόλαυσέ το τώρα που μπορείς, αύριο θα έχει χαθεί». Τέτοιες στιγμές είναι που κανείς δε μπορεί να στις αρνηθεί, να τις υποκριθεί ή να τις ανακαλέσει ως δείγματα ελλαττωματικής συμπεριφοράς. Κανείς δεν μπορεί και να τις αναπαράγει, όμως. Σιγά μην υπήρχαν ψήγματα «δεδομενισμού» στον έρωτα. 

Ο έρωτας, λοιπόν, σε οδηγεί σε τρέλες της στιγμής ή της ζωής. Αυτή η πίστη σε κάτι ανώτερο και ευρύτερο εσού σου θυμίζει ότι δεν είσαι ένα μίζερο μυρμήγκι, γεννημένο για να ικανοποιεί και να ακολουθεί. Θες να ικανοποιείσαι και να δημιουργείς, να προσπαθείς και να πολεμάς. Γι αυτό και οι ερωτευμένοι είναι πάντα πιο ερωτεύσιμοι, γιατί δεν είναι απλοί άνθρωποι. Είναι τουρμπο-ντίζελ έτοιμοι να αλωνίσουν. Για άλλους ο έρωτας είναι μία ψευδαίσθηση δύναμης, για άλλους μία αφορμή και για άλλους η τελευταία ευκαιρία να ξεκολλήσουν από μία θανατερή ανυπαρξία. 

Σε κάθε περίπτωση είναι το μάταια όμορφο λάθος που επιβάλλεται να κάνουμε. :) (Να με φέρετε ενώπιων των ευθυνών μου, όταν θα αρχίσω να τα γυρνάω πάλι.)

Υγ. 1 Γατούλης θείας, μόλις 3 μηνών. Λατρεύω πόζα και σοβαρό προσωπάκι. Μιλάμε για ΤΟ ύφος. Γοητευτικό αντράκι. 

Υγ. 2 Κεριά, θέα έναστρη και φωταγωγημένη πόλη, μποτιλιάρισμα στον Μ1 (πόσο μ' αρέσει να τους χαζεύω), γλυκιά ζέστη και εύπλαστα δέρματα. Α, και Miles Davis, φυσικά. Στιγμές είναι η ζωή. Cheers :)  (Και παρόλο τον τίτλο δεν έβαλα για τραγουδάκι αυτό, γιατί θα ήταν πολύ προβλέψιμο και άσχετο με την παρούσα φάση.)

Υγ. 3 Ναι, μωρέ, το ξέρω, μπαααα!