Tomorrow will be too late

Some of us do more than dream

Οι σοφοί άνθρωποι, λένε, ότι μόνο οι ανόητοι βιάζονται. Κι εγώ προσπαθώ (το τονίζω) πάντα, τόσο σκληρά να μη βιάζομαι. Αλλά, να, συμβαίνει μόνο του! (Με βεβαιότητα, όμως, σας λέω ότι είμαι ανόητη χαχαχα) Νομίζω αυτά που θέλω προηγούνται εμού, για αυτό πάντα ζω στο μέλλον, στο μετά, στο επόμενο. Προσπαθώ να ζω τη στιγμή, όταν ξέρω ότι αυτό που ζω το ήθελα καιρό. Κι ας μπαίνουν στο μυαλό μου οι ιδέες και τα σχέδια για το μετά (ενταντίον ή υπέρ του).

Η ευτυχία είναι στιγμές και πολλές φορές το καταλαβαίνεις ότι αυτό που ζεις είναι μοναδικό ή ακριβώς όπως το φανταζόσουν και το επιθυμούσες πάντα. Δε λέω ότι κάθε στιγμή έχω όλα όσα θα ήθελα. Αλλά σίγουρα κάποιες στιγμές είχα περισσότερα και από όσα άντεχα να χαρώ. Τις θυμάμαι όλες, μία - μία. Το απολάμβανα και το απολαμβάνω όταν συμβαίνει, γνωρίζοντας ότι δε θα κρατήσει πολύ και πρέπει να το ρουφήξω όσο πιο πολύ μπορώ. Ίσως - μπορεί, όχι μόνο απλώς να τελειώσει σύντομα πριν χορτάσω, αλλά να μην επαναληφθεί και ποτέ (το ίδιο ή κάτι παρόμοιο). Ίσως και τίποτα απ όλα αυτά, αλλά με ξέρετε εμένα, πάντα υπερβολική και οργανωμένη :P.

Το πιο έξυπνο πράγμα που έχω κάνει ως ενήλικη είναι να μην νοιάζομαι για το μέλλον. Το σκέφτομαι, προετοιμάζω τις στρατηγικές μου για αυτό (αλίμονο) αλλά δε το δεσμεύω. Αφήνω χώρο και χρόνο να ζήσω την στιγμή και να επιλέξω ελεύθερα όταν έρθει η ώρα. Η αβεβαιότητα είναι η επιλογή που πηγάζει από το ότι κάτι δε σου είναι αρκετό, προς το παρόν έστω και δεδομένων των πεπραγμένων. Γι αυτό όταν επιλέγω κάτι να το πάω βήμα - βήμα, είναι γιατί ξέρω ότι η πιθανή μου δέσμευση σε αυτό θα έχει μικρές αποδόσεις σε σχέση με αυτά που αξίζω/θέλω/δίνω κλπ. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να ακυρώνω ότι πίστευα ή να δρω παρορμητικά (με ευχαριστεί ενίοτε). Ο στόχος είναι να χωρέσω όσα πιο πολλά επιθυμητά, αξιόλογα και βοηθητικά στην εξέλιξή μου γεγονότα μπορώ, σε μία τόσο δα μικρούλα ζωή.

Το όμορφο είναι ότι μου έδωσαν τα εφόδια να πιστέψω ότι μπορώ να το κάνω και ότι μου αξίζει. Το καλύτερο είναι ότι δεν έχω να λογοδοτήσω σε κανέναν. Ή μάλλον έχω να λογοδοτήσω στην αγάπη που έχω μέσα μου, για όσους θέλω να κάνω ευτυχισμένους (εμού συμπεριλαμβανομένου). Γλυκά και χαλαρά δεσμά, λοιπόν. Εκτιμώ αυτή την ελευθερία, όσο την έχω.

Το τρομερά ανόητο με τους ανθρώπους που τείνουν να βολεύονται ή να δειλιάζουν στη ζωή τους (δεν μιλάω για τους διστακτικούς αλλά λογικούς ή τους ρεαλιστές, αλλά για τους χέστες που δεν θέλουν την πιθανή ευθύνη της αποτυχίας, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει βέβαιη αποτυχία με φαινομενική ευθύνη άλλου) είναι το γεγονός, ότι θεωρούν ότι όντως βολεύονται. Η ζωή δεν είναι καθόλου σταθερή και τίποτα απολύτως δεν είναι δεδομένο. Αυτό που νομίζεις ότι θα χάσεις αν κυνηγήσεις το άγνωστο, δεν σου ανήκει καν και συνεχίζεις να κινδυνεύεις να το χάσεις και να ζεις στο άγνωστο. Τι υπεροψία και μεγαλομανία να νομίζεις ότι υπάρχει, ένα εγγυημένο και αυτονόητο μονοπάτι ζωής! Το μέλλον, ότι κι αν κάνεις άγνωστο παραμένει. Απλόυστατα, κάποιες φορές έχεις συμβάλει στο να γίνει λιγότερο άγνωστο και το θετικό ή αρνητικό του πρόσημο αξίζει περισσότερο για κάτι που λατρεύεις και πάλεψες. Και για όσους θεωρούν ανθρώπους ή καταστάσεις δεδομένους, σταθερούς και τα λοιπά δεν έχουν ιδέα τι θα πει ζωή. Όλα είναι στην άκρη το δακτύλων μας αρκεί να το θελήσουμε και όλα μπορούν να αλλάξουν τόσο ακραία και απότομα.

Αυτό που κάποιος θεωρεί σιγουριά και ασφάλεια δεν είναι ούτε σιγουριά ούτε ασφάλεια. Είναι μία πλαστή πραγματικότητα που θεωρεί σταθερή στη προσπάθειά του να δικαιολογήσει την αδυναμία του για δράση και μάχη. Δημιουργείς ένα δίλλημα που δεν υπάρχει, για να έχεις την ευκαιρία να αποφύγεις τον κόπο και το ρίσκο του να γίνεις πραγματικά ο εαυτός σου. Οι ευθυνόφοβοι είναι χειρότεροι κι από τους ανεύθυνους, από αυτή τη σκοπιά. Εκτός από ανώριμο είναι και κρίμα. Οι ζωές που καταντάνε να έχουν οι άνθρωποι που ζούνε έτσι, είναι κρίμα, αλλά τους αξίζουν. Ειδικά, όταν τις υπερασπίζονται, κιόλας. Βέβαια είναι σκληρό να πεις έχω πετάξει Χ χρόνια από το παράθυρο γιατί είμαι παπάρας και χέστης και άφησα τη ζωή να περνάει και τώρα που έχω ακόμα λιγότερη από τότε, έχω και λιγότερα κουράγια και περισσότερα λάθη (fucked up). Βέβαια υπάρχουν κι εκείνοι που ξέρουν ή πιστεύουν ότι δε  μπορούν ή δεν αξίζουν κάτι παραπάνω, ακόμα και αν θα το ήθελαν.  Ε αυτοί, κάτι θα ξέρουν. Δεν έχει νόημα να τους αμφισβητούμε! Ασήμαντοι υπάρχουν παντού. Συμβάλλουν στο να αναδεικνύονται οι σημαντοί.

Πλέον, δε με φοβίζει καμία απόφαση και νομίζω αργά και σταθερά αρχίζω να μην μέμφομαι τόσο τη δέσμευση. Όχι, ότι την επιδιώκω, αλλά ξέρω ότι δεν υπάρχει. Δεσμεύω μόνο το παρόν και ίσως λίγο από το μέλλον. Το μακρινό μου μέλλον δε με άγχωνε ποτέ, ακριβώς γιατί ξέρω, ότι αν θελήσω όλα μπορούν να αλλάξουν (όχι απαραίτητα προς το καλύτερο). Αφενός τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, αφετέρου είναι εξαιρετικά πιθανό αυτό που θα ήθελες τώρα να κρατήσει για πάντα ή μοιάζει να θέλει να κρατήσει σχεδόν για πάντα, αύριο να το έχεις απομυθοποιήσει άνετα και για πληθώρα αιτιών.

Επιπλέον, έχω προσέξει ότι τα πράγματα που φοβάμαι, αποφεύγω και με ενοχλούν (όχι όλα) είναι αυτά ακριβώς που θέλω βαθιά και απόλυτα κρυφά μέσα μου, αλλά με τρομάζει το πόσο σημαντικά είναι ή μπορεί να αναχθούν για μένα. Κι αν κάτι πάει στραβά; Κι αν δεν είναι όπως νομίζω; Κι αν τα αποκτήσω και χαθούν, πως θα το χειριστώ; Ωριμότητα και λογική 5χρονου αγοριού, σε κοπανάω γιατί μ’ αρέσεις χαχαχα. (round of applause) Συνεπώς, τα αποφεύγω, τα αντιπαθώ και τα θεωρώ κατάπτυστα. Το θέμα που με απασχολεί πλέον είναι, μήπως αυτό τελικά επηρεάζει αρνητικά το τι μπορώ να απολαύσω ή να ζήσω; Και εφόσον τα αποφεύγω και δε μαθαίνω να τα διαχειρίζομαι, πως θα τα αποκτήσω, κι αν τα αποκτήσω πως θα ξέρω να μην τα κάνω σκατά; Είναι σημαντικά για μένα, ώστε αν τα αποκτήσω ή συμβούν να ανακαλύψω νέα επίπεδα ζωής; Και αν τελικά ούτε μ' αρέσουν ούτε έχω λόγους να τα φοβάμαι, πώς θα το μάθω ότι είναι μία φούσκα άνευ ρεαλιστικής βάσης; 

Αυτό δε μου συμβαίνει σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Σε κάποιους είμαι εντελώς άνετη και ανοιχτή κι αποδίδει. Σε άλλους υπάρχει απόδοση, αλλά στο back end πολύς νταλκάς βρε παιδί μου. Κι όταν δεν υπάρχει νταλκάς, δεν υπάρχει ενδιαφέρον από την μεριά μου. Πολύ σκέψη και πολύ οργάνωση, που τα θεωρώ βαρετά κι εγώ η ίδια. Τόσο βαρετά που δεν βρίσκω κίνητρο να ασχολούμαι περαιτέρω με αυτούς τους τομείς. Στην αρχή θεωρούσα ότι, απλώς, μεγαλώνοντας και βιώνοντας διάφορα είναι όντως πιο δύσκολο να επενδύεις εκεί. Αλλά σιγά δεν είμαι και 21387 ετών με εμπειρία τιτάνων.  Ενδεχομένως, δε πρέπει να μένουμε εγκλωβισμένοι σε αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε ή θέλουμε, αλλά δοκιμάζοντας να κρίνουμε τελικά τι είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε και τι μας ευχαριστεί πιο πολύ. Ειδικά άνθρωποι σαν εμένα, που με νοιάζει πιο πολύ η ελευθερία μου και οι έντονες, βαθιές, απόλυτες και σπάνιες εμπειρίες, οφείλουν διπλά να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους. (Λες και χρειάζομαι εξτρά κρίσεις ειλικρίνειας, η μόνιμη ας πούμε δεν είναι αρκετή λολ.) Τι κάθομαι και παραδέχομαι όμως, σήμερα. 

Άρα, ας υποθέσουμε ότι θα προσπαθώ να σκέφτομαι όσα δε θέλω γιατί δε τα θέλω και δε θα είμαι τόσο απόλυτη με όσα αποφεύγω και φοβάμαι. Το αντίθετο, είναι μία βολική κατάσταση που λειτουργεί εναντίον μου. Και κάθε φόβος ή αμφιβολία είναι καλύτερο να αντιμετωπίζεται παρά να ζει εις βάρος σου. Και επίσης θα μαλακώσω σαν άνθρωπος και δεν θα δείχνω κατανόηση μόνο στις καλές μου, αλλά και όταν κάτι κινητοποιεί τους μηχανισμούς αυτοάμυνάς μου και θέλω να κάνω καταστροφές. Ε; (Ναι, καλά…)  Και μετά θα πάω στο Θιβέτ ως επίτιμη :P Τόσο μάταιες προσδοκίες ούτε όσοι ξεκινάνε δίαιτα από Δευτέρα (κάποια Δευτέρα της αιωνιότητας).

Υγ. 1 Για φαντάσου τι ένιωθε "You touch my hand and I'm a king"! Τίτλος από Elvis, τραγούδι από Elvis...πανικός σήμερα ^_^

Υγ. 2 Επίσης δείτε αριστερή (για εμάς) βλεφαρίδα στο thumbnail  του σημερινού κομματιού. JE-fucking-SUS.  :O Flaps αεροπλάνου είναι, όχι αστεία.

Υγ. 3 Υπομονή, έρχεται κι αυτό. For the good times.

Υγ. 4 Να μην εφησυχάζεστε! Η ζωή είναι απρόβλεπτη και όλο και μικρότερη για τον καθένα μας. (έτσι δίνω χαρά, κουράγιο και κίνητρα στα αναγνωστόπουλα :P)