Burnt

...

Δύο αναμμένα κεριά, δύο καρέκλες, δύο μαξιλάρια, αλλά ένα φεγγάρι, μία λέξη, ένας ρυθμικός ήχος. Το χέρι του ήταν ένα μισό φεγγαράκι, σαν αυτό που έβλεπε από το παράθυρό της κάθε βράδυ. Μια μικρή, ζεστή αγκαλιά, που κάνει τον κύκλο της με χάρη και νωχελικότητα. Με ένα μοναδικό τρόπο καθιστά άχρηστα όλα τα αστέρια και τα λαμπερά φώτα. Τόση ξιπασιά. Σκέψου, όμως, ότι αυτό ποτέ δεν είναι ελεύθερο. Εκεί καταδικασμένο να κάνει τους ίδιους κύκλους τόσα χρόνια, μέσα σε μία απεραντοσύνη δύναμης και ομορφιάς.

Αυτό το φεγγαρένιο χέρι ήταν που την έβαζε σε μπελάδες, αυτό της σκούπιζε τα δάκρυα, αυτό την έκανε να νιώθει ασφαλής, αυτό της θύμιζε τι είχαν. Μπορείς να καταλάβεις πολλά από τα χέρια ενός ανθρώπου. Ειδικά από το πόσο σφιχτά και προσεκτικά σε κρατάνε. Σαν τις αγκαλιές ένα πράγμα, που τις καταλαβαίνεις από την διάρκεια και την απελπισμένη εγγύτητα.

Αυτό που διαφοροποιεί την ένταση του πάθους, από εκείνη του έρωτα, είναι αυτή ακριβώς η απελπισία. Η βαθιά ανάγκη που απογυμνώνεται από την περηφάνια της και μένει εκεί αδύναμη και παραδομένη, ακόμα και μπροστά σε αδηφάγα και αναίσθητα βλέμματα.

Κάθε έρωτας είναι μία μικρή ευχή, να αποφευχθεί το αυτονόητα λογικό και να επιτευχθεί κάτι ουτοπικά ιδανικό και άφταστο. Εκεί γεννιέται η απελπισία. Σα να βλέπεις κάτι να πεθαίνει και να σπαράζεις που δε μπορείς μόνος σου να το σώσεις. Λες και θα έπρεπε ή θα άξιζε να σωθεί. Αλλά είπαμε, ευχή είναι και στις ευχές, όπως στα όνειρα και στις φαντασιώσεις, ο ρεαλισμός δεν διαδραματίζει και σπουδαίο ρόλο.

Υγ. 1 Την επόμενη φορά. Ή την μεθεπόμενη. Ή στην άλλη μετά από αυτή. 

Υγ. 2 "All summer long" ... είμαι μαζόχα τελικά! Ποτέ δε περίμενα ότι θα μου έλειπε τόσο το καλοκαίρι. Jesus! Μάλλον φταίει που ο παρών (και παράφρων) χειμώνας δεν έχει Χριστούγεννα (καιρό είχα να τα αναφέρω!-ούτε καν, κάθε μέρα μιλάω για αυτά-).
Υγ. 3 Τίτλος βγαλμένος από τη ζωή!