If

...

Αν η ζωή μου ήταν ήχος, θα ήθελα να είναι κάτι λυρικό, ανάλαφρα γλυκό, νοσταλγικό και με μία δόση sparkling ευτυχίας. Κάτι τέτοιο. 

Αν η ζωή μου ήταν στιγμή θα ήταν ένα χιονισμένο απόβραδο, παραμονή Χριστουγέννων δίπλα στο τζάκι, με ωραία μουσική. 

Αν ήμουνα ρούχο θα ήθελα να είμαι ένα βαθυκόκκινο, μίνι, μάλλινο, αεράτο φόρεμα.

Αν ήμουνα ποτό θα ήθελα να είμαι ένα γλυκό λικέρ. 

Αν δεν ήμουν άνθρωπος θα ήθελα να είμαι κάτι που θα ζούσε μία στιγμή μονάχα, θα αιωρείτο ανάλαφρα και μάταια, πάνω από θάλλασες, βουνά και κάμπους, κάτω από τον καυτό ήλιο, μία μέρα με πολύ αέρα.

Αν ήμουνα μέρος, θα ήθελα να είμαι ένα μικρό γραφικό, πλακόστρωτο χωριουδάκι, με μία μικρή λίμνη και ένα καταπράσινο δάσος με έλατα, κάπου στις Άλπεις. Με ανθρώπους καλοπροαίρετους, φιλικούς και πάντα χαμογελαστούς που κάνουν φουρνιστό ψωμί σε παραδοσιακούς φούρνους.

Αν ήμουνα φαγητό θα ήμουν μία πικάντικη και γευστική σούπα.

Αν δεν είχα ψυχή θα ήθελα να είμαι άρωμα.

Αν δεν ήμουνα εδώ, θα ήθελα να είμαι κάπου αλλού.
Κι αν η ζωή δεν ήταν δική μου, θα ήθελα να ήσουν τουλάχιστον εσύ. (...έτσι τέλεια τα λέω και η αυταρέσκειά μου χτυπάει κόκκινο μετά.)

Υγ. Νόμιζα ότι το σημερινό τραγούδι (βλ. NV) το παίζουν όλες οι καφετέριες της Ελλάδας. It turns out, το παίζουν όλες οι καφετέριες, τελεία. Το apartheid της χιπστεριάς.