Supposed to

...

Γιατί πρέπει να ‘ναι έτσι; Ο ορισμός της ασφάλειας είναι να είσαι τυλιγμένος σε μία ζεστή κουβέρτα, χαζεύοντας τη βροχή και το κρύο, με καλή μουσική, με ένα ζεστό ρόφημα, βυθισμένος σε σκέψεις, κείμενα, αναμνήσεις.  Οι μισές αναμνήσεις, τουλάχιστον αυτές που νοσταλγώ, είναι τέτοιες στιγμές, ηρεμίας και περισυλλογής. Είτε διαρκούν στιγμές, είτε διαρκούν ώρες ολόκληρες. Με παρέα ή χωρίς.

Νομίζω στις αναμνήσεις μου είμαι όπως και στα ρούχα που μου αρέσουν. Με ελκύει και με γεμίζει κάτι συγκεκριμένο, το οποίο έχω σε άπειρες εκδόσεις. Και εδώ που τα λέμε δεν είμαι έτσι μόνο με τα ρούχα και τις αναμνήσεις. Δυστυχώς. Τελικά, ίσως, να είμαι πιο σταθερή και αφοσιωμένη απ’ όσο νομίζω. Βαρετό μου ακούγεται. Και πιθανότατα έτσι εξηγείται (εναλλακτικά) και η παρορμητική – αντιδραστική μου φύση.

Γιατί πρέπει να ‘ναι έτσι, λοιπόν; Υποθέτω γιατί έτσι θέλω (και ο καθένας μας αντίστοιχα), κατά βάθος, για κάποιο λόγο, που ακόμα σκιαγραφώ. Μακάρι να ήταν εμφανείς οι αιτίες που δρούμε και φερόμαστε όπως φερόμαστε στον εαυτό μας. Ειδικά αν είσαι σχετικά έξυπνος και καταφερτζής είναι τόσο εύκολο να ντύσεις στο μυαλό σου ό,τι πράττεις με ένα σωρό λογικοφανείς λόγους ή ακόμα και να αποφεύγεις μία μικρή αλήθεια, όσο μπορείς να την κρύβεις.

Το κακό με το να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου είναι ό,τι δε μπορείς να το μοιραστείς με κανέναν. Αφενός, γιατί χάνεις αξιοπιστία και αφετέρου γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο κάποιος να σε καταλάβει αν δεν έχει πατήσει σε αυτά τα βήματα, πόσο μάλλον να δείξει κατανόηση, αφού του θυμίζεις κάτι που κάνει (και όπως κι εσύ) δε θέλει να σκέφτεται. Και στην τελική, είναι πάντα προτιμότερο τα αρνητικά συναισθήματα ή σκέψεις να μην τα μοιράζεσαι. Την μιζέρια και την γκρίνια δεν την εκτίμησε ποτέ κανείς, ούτε τις βαρύγδουπες αλήθειες, εδώ που τα λέμε.

Επιπλέον, αν είσαι, πάλι, σχετικά έξυπνος και καταφερτζής θα βρεις τρόπους να παρατείνεις τα περιθώρια ανοχής για καθυστέρηση αντιμετώπισης πραγμάτων. Με την δικαιολογία πάντα, ότι στο μέλλον θα είσαι πιο έτοιμος, πιο δυνατός, πιο ικανός, οι συνθήκες καλύτερες, οι πλανήτες σε καλύτερο ζώδιο και τα λοιπά. Αποτελεί πραγματικό πειρασμό να παρατείνεις όσα σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής και δε σε φέρνουν σε αντιπαράθεση με τις αδυναμίες σου.

Είναι σαν την γονεϊκή αγάπη, την οικογενειακή ατμόσφαιρα, την σχολική/φοιτητική ζωή. Πάρα πολλοί άνθρωποι θέλουν να τα παρατείνουν όσο μπορούν γιατί έτσι έχουν ορίσει τον εαυτό τους, έτσι νιώθουν καλά. Εμού συμπεριλαμβανομένου. Θέλω να κάνω πολλά και διάφορα (ενδεχομένως ακραία), αλλά χωρίς δεσμεύσεις από μέρους μου. Θέλω να ξέρω ότι πάντα θα επιστρέφω αν, όταν και όπως το θέλω σε όσα ξέρω ότι με κάνουν χαρούμενη και με προστατεύουν. (Ο ορισμός της ωριμότητας!) Και πιθανότατα όσο μπορώ να εξασκώ αυτή την ανεύθυνη και νεανική ελευθερία θα το κάνω. Συνάμα θα κάνω ό,τι μπορώ για να την παρατείνω. Χάνοντας φυσικά ικανότητες από μάχες σε άλλες πίστες ζωής, που μελλοντικά ίσως είναι πιο αξιοποιήσιμες απ’ όσο θεωρώ τώρα. Δεν πρόκειται για έλλειψη ανεξαρτησίας. Πρόκειται για απληστία. Το λεγόμενο δίπορτο.

Γενικότερα, ο υπέρτατος στόχος του ατόμου είναι να κάνει ό,τι θέλει, όπως το θέλει, δίχως συνέπειες, καθώς όλοι τον αγαπάνε και τον αποδέχονται. Είτε το παραδεχόμαστε, είτε όχι, κι εμείς αυτό θέλουμε. Απλώς ο καθένας μας έχει διαφορετικές μεθόδους κατάκτησης αυτού του στόχου. Κάποιοι, κάπου, κάποτε το πετυχαίνουν. Άλλοι σχεδιάζουν προσεκτικά τον μικρόκοσμο και το περιβάλλον τους, που έστω εκεί, να μπορούν να το πετυχαίνουν, δίχως απειλές. 

Καιρό τώρα, ψάχνω το επόμενο καταφύγειο που θα χωθώ από κάτω του. Είναι δύσκολο να το ορίσω, ή μάλλον να το σχεδιάσω, οριμένο το έχω, πλέον. Ξέρω τι θέλω, αλλά το άπλετο των επιλεγών με ξεσηκώνει λίγο παραπάνω. Ας ελπίσουμε ότι θα λάβω ορθές αποφάσεις, που θα μου επιτρέψουν να μην είμαι μονομερής, αλλά ταυτόχρονα θα δύνανται να προσφέρουν υψηλές αποδόσεις. (Και μία και δίνω παραγγελειές, ας γράψουμε κι ένα μάγειρα και ένα μασέρ, πες πες κάποτε θα τους αποκτήσω!) Βέβαια, πριν το καταφύγειο, θέλω να παίζω λίγο ακόμα, καθώς αισθάνομαι ότι δεν θα έχω αυτή την χαλαρότητα ξανά. Πρέπει να προλάβω να χώσω όσα γίνεται στο διάστημα πριν ξανααποκτήσω σημαντικές δεσμεύσεις ζωής. Με λίγη τύχη, ίσως...

Για τον μικρό υποκριτή που έχουμε μέσα μας όλοι, για να μας σώσει από τον αληθινό μας εαυτό. Αυτόν που θέλει δύναμη για να διαχειρίζεσαι. Αυτόν που τελικά αν εμείς μπορούσαμε να δούμε καθαρά, θα είχαμε αποδεχτεί και δεν θα τον ψάχναμε. Έχει, όμως, ενδιαφέρον αυτό το κυνήγι φαντασμάτων.

Υγ. Πόσο ζηλεύω το φθινόπωρο. Μπορεί να φταίει και ο πυρετός δε ξέρω! :P Επίσης, κάνεις blog, γλιτώνεις την ψυχανάλυση, όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα. (Υπέροχος ήχος και σήμερα, να το τσεκάρετε οπωσδήποτε!!!)