Ένα παραμύθι αλλιώτικα από τα άλλα

Για όλα αυτά που ζητάς,

για πολλά που πονάς,

για το τίποτε μιας ευτυχίας,

και γυρνάς σαν τρελός,

του καθρέφτη εαυτός,

θύμα-θύτης κακής συγκυρίας . . .

Μία μικρή ιστορία . . ίσως η δική μου, ίσως η δική σου, ίσως φανταστική!

Έχουμε ένα κορίτσι, ας την πούμε Νεφέλη, (όχι αυτή με το χρυσό κουρέλι! άλλη άσχετη!). Κι έχουμε κι ένα αγόρι ας  τον πούμε Απόλλωνα (μήπως δεν είναι τόσο αντρικό?!).  

Η Νεφέλη ήταν ένα απλό κορίτσι, όχι ιδιαίτερα όμορφη, με ευχάριστο χαρακτήρα, μέτρια οικονομική κλάση, βασικές σπουδές. Ο Απόλλωνας από την άλλη ήταν αρκετά όμορφος (αυτό έδειχναν οι κατακτήσεις του δηλαδή), εκκεντρικός, έξυπνος, με κάποια οικονομική άνεση, λάτρεις των ακαδημαϊκών ζητημάτων.  Παρ όλα αυτά εκείνη ήταν έξυπνη κι εκείνος πιο απλοϊκός απ ότι έδειχνε. Είχαν μάθει αλλιώς, είχαν ζήσει με άλλους στόχους, ακόμα έχουν άλλους στόχους δηλαδή, αλλά η ζωή έχει ένα μοναδικό τρόπο να περιπλέκει ζωές και κοσμοθεωρίες!

Ερωτεύονται, λοιπόν, ή έτσι νομίζουν. Ίσως τελικά να μην ερωτεύτηκαν, ίσως απλά ήταν νέοι για να καταλάβουν ή δειλοί για να παραδεχτούν.

Εκείνη εντυπωσιάστηκε, σκέφτηκε ότι είναι πραγματικά ξεχωριστός. Άλλωστε απ όποια μεριά κι αν το δεις, ήταν μια επιτυχία που τον είχε κατακτήσει. Από την ικανοποίηση την δική της, ως τον θαυμασμό του κύκλου της κι από την τσέπη της (μελλοντικά, αν συνέχιζαν καλά) μέχρι την συναισθηματική της κάλυψη όλα ήταν παραπάνω απ όσα περίμενε κι όσα θα ήθελε.

Εκείνος, έχοντας μάθει απλά να κερδίζει ότι έβαζε στόχο, δεν ξαφνιάστηκε. Κι αψηφώντας τις παρατηρήσεις και την απορία των δικών του για την επιλογή του ήταν χαρούμενος. Είχε ότι ήθελε και μάλιστα σε μία, φαινομενικά, τόσο καλή και γλυκιά κοπέλα. Δεν τον ένοιαζε το χάσμα που υπήρχε μεταξύ τους σε όλα, ούτε η ενδεχόμενη ζήλια της. Δεν τα έβλεπε καν αυτά, θεωρούσε ότι αφού εκείνος ήταν ικανοποιημένος γιατί να υπάρχει πρόβλημα. Ούτε βέβαια έβλεπε την πιθανή εκμετάλλευσή του σε πολλά θέματα.

Από την μεριά του ο καθένας είναι ένα πλεονέκτημα και ένα μειονέκτημα. Εκείνη την πονηριά και το αγγελικό πρόσωπο και εκείνος την ικανότητα να κερδίζει (κάπως μαγικά ότι επιθυμούσε, είχε κάτι λαμπερό!) και την άγνοια κινδύνου.

Η αλήθεια είναι ότι η Νεφέλη, δεν ήθελε να του την φέρει, δεν το είχε σκεφτεί αρχικά τουλάχιστον. Αργότερα συνειδητοποίησε ότι κοντά στο βασιλικό μπορεί να ποτιστεί και η γλάστρα, γιατί λοιπόν, να μην εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι απέκτησε κάτι που όσο κι αν το ονειρευόταν δεν το περίμενε,και να βολευτεί ποικιλοτρόπως!

Και εδώ αρχίζει το δράμα. . . Ο Απόλλωνας δεν  ήξερε, ή μάλλον δεν ήθελε να ξέρει, γιατί διαισθανόταν ότι κάτι άλλαξε ότι τα πράγματα από την πλευρά της Νεφέλης δεν ήταν απλά, αβίαστα, γεμάτα, ερωτικά και μαγικά όπως στην αρχή. Πλέον, φαινόταν μία τάση για τον χειραγωγήσει, μία τάση να τον παγιδεύσει, να τον πληγώσει για να τον δαμάσει. Δεν ήταν σίγουρος αν όλο το συναίσθημα είχε χαθεί. 

Αρχικά, πίστεψε ότι τα προσωπικά της προβλήματα δεν την άφηναν να είναι όπως παλιά. Προσπάθησε λοιπόν, να βοηθήσει, όπως μπορούσε. Να γίνεται όσο το δυνατόν πιο δοτικός, αν και δεν το είχε συνηθίσει. Η Νεφέλη όμως εκεί, να επιβληθεί. 

Σε μία παύση λοιπόν, ο Απόλλωνας αποφάσισε ότι είχε έρθει το τέλος, ήταν δεδομένο ότι τα παιχνίδια της Νεφέλης ήταν όχι μόνο φτηνά, αλλά απογοητευτικά. Δεν του άφηνε άλλα περιθώρια! Έπρεπε να φύγει μακριά της μία για πάντα! 

Αλλά τελικά, δεν είναι ότι η Νεφέλη δεν τον ήθελε, απλώς πίστευε ότι δεν είχε άλλους τρόπους για να τον κρατήσει. Κατά βάθος μπορεί να ένιωθε ότι ήταν λίγη μπροστά του, κι ας επέμενε εκείνος για το αντίθετο. Να φοβόταν ότι μία μέρα θα  της φύγει και θα μείνει μόνη και όσο περνούσε ο καιρός και μάθαινε να ζει κοντά του τόσο πιο δύσκολο θα ήταν να ορθοποδήσει. Δεν έβλεπε ότι εκείνος ήταν ήδη εκεί, ότι αν ήθελε να φύγει θα το έκανε και δεν θα τον κρατούσε τίποτα. 

Η Νεφέλη ήταν η γάτα που κυνηγούσε την ουρά της. Γκρέμιζε όσα ονειρεύτηκε να χτίσει, να ήταν άραγε ευτυχισμένη με αυτό; Εκτός...Αν απλά ήταν τόσο ρηχή όσο κι οι πράξεις της. Δεν ένιωσε κάτι απλώς, δεν γινόταν να αφήσει και το κελεπούρι να πάει χαμένο. Ποιος ξέρει, οι πράξεις μιλάνε καλύτερα από τα λόγια λένε!

Η συνέχεια φανερή και προδιαγεγραμμένη εξ αρχής, όμοιος ομοίω...

Ο μύθος έλεγε ότι ερωτεύτηκαν, η ζωή έκρινε ότι ήταν λύση ανάγκης και η ιστορία απέδειξε ότι αυτό ήταν το αληθές!   

Υγ.1 Έπρεπε κάποτε να δημοσιευτεί κι αυτό! μετά από λαϊκή εντολή! 

Υγ.2 (καλά βασικά βλακείες μετά από 4 μέρες σερί ποσοτικές μεθόδους στα χρηματοικονομικά, δεν παίζουν εγκεφαλικά κύτταρα για κάτι περισσότερο από παραμυθάκι που είχε μισογραφτεί πριν αιώνες και μου γυάλισε το μάτι να το τελειώσω! που κουράγιο για νέο και σοβαρό κείμενο!

 όσο για τα ονόματα ΔΕΝ το σχολιάζω! χαχαχαχα όταν θα βρω όρεξη θα τους βάλω σε νέες περιπέτειες...η Νεφέλη και ο Απόλλωνας στην Νέα Υόρκη, στο μαιευτήριο κα, σαν την Πολυάννα! χαχαχαχα καλά μπάνια ερωτευμενάκια!!!)