Ο Αληθινός Έρωτας

Είμαι της άποψης ότι κάθε φορά που είμαστε με έναν άνθρωπο αυτός είναι ο έρωτας μας. 'Ο,τι νιώθουμε αποτελεί το πιο έντονο συναίσθημα που έχουμε βιώσει ως εκείνη την στιγμή. Αλλιώς δεν έχει νόημα να είμαστε μαζί του, πως μπορείς να είσαι με κάτι μέτριο;! Αν δηλαδή μας αρέσει λιγότερο από προηγούμενο σύντροφό μας, αν δεν τον εκλαμβάνουμε ως έρωτα, αν δεν είναι το ένα μοναδικό και απόλυτο γεγονος, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αλλά τελικά, πως είναι ο αληθινός έρωτας;

Αυτό το ερώτημα φίλοι μου με βασανίζει καιρό, πολύ! Γιατί άλλο να λες σε κάποιον: "ναι νομίζω ότι είμαι ερωτευμένη, τουλάχιστον με όσα έχω ζήσει ως τώρα αυτό πιστεύω" και άλλο να ΞΕΡΕΙΣ ότι ο άλλος ΕΙΝΑΙ ένας πραγματικά μεγάλος έρωτας. Με βεβαιότητα τέτοιες κρίσεις μπορείς να κάνεις λίγο πριν πεθάνεις μονάχα, που έχοντας ζήσει όλα όσα σου αναλογούσαν, και με μέτρο σύγκρισης πια (αυτό που συχαίνεστε οι άντρες...!) κρίνεις τι ήταν ανοησία, ενθουσιασμός, πείσμα, απειρία και τι ανεξίτηλο και αλώβητο στο χρόνο.

Από την άλλη λέω αποκλείεται δεν μπορεί, κάπως αλλιώς θα ξεχωρίζεις έναν απλό από έναν μεγάλο έρωτα. Και κατέληξα λοιπόν, ότι αληθινός έρωτας είναι όταν νιώθεις ότι αυτό που ζεις και τα συναισθηματά σου είναι ξεχωριστά. Δεν προσπαθείς να κάνεις αυτό που ζεις ξεχωριστό. Είναι ήδη! Γενικά δεν προσπαθείς να νιώσεις πράγματα. Όλα απλά συμβαίνουν, είναι εκεί, υπάρχουν, τα βλέπεις και τα καμαρώνεις. Δεν χρειάζεται να κοπιάσεις ούτε για να νιώσεις άνετα, ούτε για να αφεθείς, ούτε για να έρθεις κοντά με τον άλλον. 

Μέσα στο παιχνίδι της αποπλάνησης γίνονται προσπάθειες να σαγηνεύσεις το άλλο πρόσωπο, να το εντυπωσιάσεις, να το κάνεις να νιώσει μοναδικό και ένα σωρό άλλα. Μετά, αν όλα πάνε καλά, τα άτομα ερωτεύονται κλπ κλπ. Στον αληθινό έρωτα, κίνητρο είναι το ένστικτο. Η σαγήνη έχει επιτευχθεί πριν γίνει κίνητρο του άλλου να σε κεδρίσει.

Όταν βιώνεις τον αληθινό έρωτα κατά κάποιον τρόπο βλέπεις την ζωή σου από μία απόσταση. Τότε είναι που κατανοείς τις παλιές σου σχέσεις, τις πράξεις τι δικές σου των άλλων και τα συναισθήματα. Μάλιστα είναι η στιγμή που για πρώτη φορά κοιτάς τα λάθη και τα ελαττώματά σου και νιώθεις έτοιμος να τα κάνεις όλα σωστά, αλλά αυτή τη φορά χωρίς να στο ζητήσει κανείς... Απλά και μόνο γιατί θες να νιώθεις αντάξιος αυτής της ανώτερης εμπειρίας. Αυτού του μαγικού δεσμού. Και εν τέλει σε ενδιαφέρει να μάθεις αν στο ταξίδι της ζωής αυτός, που σε κάνει να χάνεις κάθε αμφιβολία, να ξεχνάς κάθε πόνο, να αψηφίσεις κάθε εμπόδιο, είναι ο δικός σου έρωτας.

Τελικά, γίνεται κάθε ένας να σημαντικός και να είναι ένα βήμα στην πορεία σου, αλλά ο έρωτας μοιάζει με μία σκάλα, κάποιοι είναι σκαλοπάτια, κάποιοι πλατύσκαλα και άλλοι ο προορισμός μας. Όλοι είναι χρήσιμοι, αλλά ο καθένας έχει την θέση του, καμία σκάλα δεν σταματάει στα μισά ούτε στηρίζεται στον αέρα. . .