Παράφρων Αισθιασιασμός

Θεωρούσα και συνεχίζω να θεωρώ αυτή την εποχή (από μέσα Μαΐου έως τέλος Ιουνίου) την πιο όμορφη εποχή για περιπάτους (ναι, ομορφότερη κι από τον Δεκέμβριο). Αυτή η δροσιά, το φως της μέρας που αγγίζει το βράδυ, η ανεμελιά, η μυρωδιά από πικροδάφνες και γιασεμί, το λευκό (ακόμα) αλλά ελαφρά ντυμένο σώμα συνθέτουν ένα νοσταλγικά ρομαντικό τοπίο για χαλαρούς περιπάτους και ξέγνοιαστες μεγάλες συζητήσεις σε στενά σοκάκια ή την παραλία. 

Ως κορίτσι με αδύναμη σάρκα σε ερεθίσματα με ηλεκτρισμό και υποβόσκον δέλεαρ, θα έλεγα ότι τέτοιες στιγμές ο χρόνος σταματάει για μένα κι είμαι δεκτική ακόμα και στον μεγαλύτερο παραλογισμό. Δε ξέρω ακριβώς τι με κάνει να νιώθω τόσο πλήρης, ίσως είναι μία μορφή παραίσθησης ή αυθυποβολής. Ενδεχομένως, απλά να εκφράζεται απρόσκοπτα η μποέμικη φύση μου ή να βυθίζεται στη λήθη ό,τι δε με ικανοποιεί. Μου αρέσει αυτό το μούδιασμα που επικρατεί, σαν ελαφριά μέθη. Κάνει κάθε στιγμή να ταιριάζει πλήρως με τις μουσικές που αγαπώ. 

Για μένα η άνοιξη συμβολίζει την αφύπνιση των αισθήσεων, αποτελεί, θα λέγαμε, τον έρωτα των εποχών. Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό έναυσμα για την αφύπνιση του αισθησιασμού του. Διαφορετικοί άνθρωποι είναι περισσότερο ή λιγότερο επιρρεπείς στα πολλά ή λίγα που τους ερεθίζουν. 

Όταν λέω αυτά που σε ερεθίζουν, εννοώ εκείνα που σε κάνουν να μουδιάζεις, που όταν τα αντιλαμβάνεσαι σου κόβονται τα γόνατα, που δε μπορείς να αντισταθείς (σα να βλέπεις κάτι τέτοιο μετά από 2 ήμερη πείνα). Είναι αστείο πόσο εύκολα μπορεί να πάει περίπατο η αυτοκυριαρχία ενός ανθρώπου ή τα μεγάλα λόγια και ο αυτοέλεγχός του. Είναι θλιβερό πόσο θα το μετανιώνει μετά, βέβαια, αλλά ένα ένα τα κείμενα σε αυτό το blog. Αυτή η ένταση, αυτή η ακρότητα, για μερικούς είναι ζωτικής σημασίας.

Αναφέρομαι, στις περιπτώσεις εκείνες που εύχεσαι να μην είχες λόγους να αντισταθείς, να μην τους δημιουργούσες μόνος σου (βασικό), να μην σου τους έδινε ο άλλος τόσο απλόχερα (βασικότερο). Ή έστω να μην είχες τόσο αδύναμη φύση απέναντι σε κάποια πράγματα (χλωμό έως πεθαμένο). Ή ιδανικότερα να μην το εκμεταλλευόταν τόσο αναίσχυντα η άλλη μεριά (και μετά ξύπνησες) και μην φερόταν τόσο τσιγκούνικα (round of applause).

Εκ προοιμίου ο αισθησιασμός είναι κάτι άπιαστο κι απροσδιόριστο. Το νιώθεις, αλλά δεν είναι πάντα σαφές τι τον προκαλεί ή αναπαράξιμο το αποτέλεσμά του, αν ακολουθηθεί η ίδια πορεία. Δεν έχει λογική και δε σου αφήνει κι εσένα. Ο αισθησιασμός είναι ένα κάλεσμα, μία αιθέρια υπόσχεση, μία βασανιστική απόλαυση. Βρίσκεται πιο έντονα στις πιο μικρές και ασήμαντες ενέργειες. Εξαιτίας αυτού ζευγαρώνει και τόσο όμορφα με τον έρωτα. Σαπορτάρει το ένα το άλλο στην σκηνή του μυαλού σου (μη πω της καρδιά σου και γίνω vanilla as fuck).

Στα δικά μου μάτια ο αισθησιασμός είναι έντονος σε μία μυρωδιά, στα απαλά, "τυχαία" μακρόσυρτα αγγίγματα, στην ηρεμία, τα βαθιά βλέμματα και την σιγουριά, τις εύηχες ψιθυριστές φωνές, το ανατριχιαστικό αεράκι, την αφοσιωμένη ενασχόληση με κάτι ντελικάτο, στην αμηχανία, τις διαφωνίες, την ψυχραιμία και την ανωτερότητα, στα όμορφα χέρια, τους λεπτεπίλεπτους λαιμούς, τις τεράστιες σφιχτές αγκαλιές, στις δειλές αγκαλιές, στο ζωντανό και αναπάντεχο γέλιο, στον ρομαντισμό, στην ακεραιότητα και την ειλικρίνεια. Οι ζεστοί και κλειστοί χαρακτήρες που επιδιώκουν την εγγύτητα με τρόπο σαφή και μαχητικό, εφόσον πιστεύουν σε αυτή, γίνονται ξάφνου μαγικοί. Αποτελούν έναν σπάνιο συνδυασμό αναπάντεχης και ανεπιτήδευτης ομορφιάς, που με τραβάει όπως το φως τα κουνούπια (τι ποιητική δεινότητα θεέ μου!).

Ο αισθησιασμός δε συνοδεύεται με την δέσμευση ικανοποίησης όσων επιθυμιών γεννά κι αυτό είναι απάνθρωπο. Κανονικά έπρεπε να ναι παράνομο, αλλά δε θα με συνέφερε, οπότε ας κάνω την πάπια εδώ. Αντιθέτως, ο αισθησιασμός είναι η αιώνια παγίδα για όσους επιθυμούν την περιπέτεια, την κατάκτηση, την επέκταση και την εμβάθυνση στις έως τώρα εμπειρίες τους. Είναι και η τιμωρία τους όταν αυτό ξεμακραίνει όσο πλησιάζουν ή αποδεικνύεται άνθρακας ο θησαυρός όταν το αποκτούν.

Αισθάνομαι ότι σε μία σχέση που βρίσκεις μία ιδιαίτερη ικανοποίηση σε αυτό τον τομέα είναι πολύ δύσκολο να την εγκαταλείψεις ακόμα και αν γίνει χειρότερη από άλλες που άφησες πίσω. Γι' αυτό μίλησα και αρχικά για αδύναμη σάρκα. Είναι εξοργιστικό πόσο ελκυστικός είναι ο αισθησιασμός και η ικανοποίηση που σου δίνει ή (ακόμα χειρότερα) που υπόσχεται ή υπονοεί κάποιος. Από την άλλη, αν με ρωτάς, είναι σαν κάθε τι που σε γεμίζει κι δε σε νοιάζει τι σου κόστισε.

Αν μη τι άλλο δίνει ένα ενδιαφέρον και μία δραματικότητα σε μία καθημερινότητα που αλλιώς θα καταντούσε προβλέψιμη. Έτσι, καταλήγω να πιστεύω ότι αν δεν υπάρχει έντονος και πηγαίος αισθησιασμός σε μία ερωτική ιστορία, πολύ δύσκολα μπορεί να έχει αξία για μένα. Αναρωτιέμαι, αν ο αισθησιασμός από μόνος του θα ήταν ποτέ αρκετός. Καλά προφανώς κι δεν θα ήταν, να έλεγα ότι είμαι κι ολιγαρκής τύπος...

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, πιθανότατα, να ευθύνεται η τάση μου για εξιδανίκευση και ονειροπόληση, που ο αισθησιασμός έχει τόσο ισχυρή επίδραση επάνω μου. Μπορεί και να φταίει η φαντασία μου και οι γλαφυρές εικόνες που συνθέτει, που έχουν αρρενωπό άρωμα, καθηλωτική θέρμη και παρουσιάζουν όλα εκείνα τα στοιχεία που θαυμάζω σε κάποιον να περνούν στην ιδιοκτησία μου, σαν κειμήλια.

Τέτοιες νύχτες δε χορταίνω να απολαμβάνω την πόλη. Δε χορταίνω να ρουφάω την ομορφιά και την μοναδικότητα κάθε στιγμής ξεχωριστά. Αυτό είναι ευτυχία! Να βρίσκεις την χαρά στην κάθε στιγμή κι να μην θεωρείς ότι μπορεί να σε περιμένει για να την απολαύσεις, γιατί κάπως έτσι θα μείνεις με άδεια χέρια και βαρετές αναμνήσεις. Μικρή κι η ζωή, τι να σου κάνει.

Ζήτω τα ανοιξιάτικα ηλιοβασιλέματα με θέα!