The Lure

Για πόσο μπορούμε να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας ότι ζούμε κάτι όπως το επιθυμούμε; Τι εκπτώσεις μπορούμε να κάνουμε εμείς οι ασυμβίβαστοι για λίγη δελεαστική μαγεία; Ο έρωτας είναι αυτοκαταστροφικός ή εμείς πεισματικά απαιτητικοί και έτοιμοι να ζήσουμε τα πάντα σε δύο στιγμές;

Ένα από τα πράγματα που θαυμάζω στους fellow-ενήλικες είναι η διαλλακτικότητα και η ολιγάρκεια που προσεγγίζουν τις επιθυμίες τους. Ξέρεις, αυτό που μοιάζουν σα να ξέρουν τι κάνουν. Σα να έχουν μάθει να τιθασεύουν την ακόρεστη δίψα τους για το όλον. Σα να ναι έτοιμοι για μία τάξη πραγμάτων στα αλήθεια τακτική και καλοτοποθετημένη.  

Είτε μου λείπει κάποιο γονίδιο είτε έχω ξεχάσει να λάβω κάποιο αξιοσημείωτο μάθημα. Βλέπω μοτίβα συμπεριφορών που μου φαίνονται παράλογα, αδιανόητα, στημένα και βαρετά, σχεδόν μίζερα. Ένα κυνήγι ευτυχίας, που μοιάζει με κυνήγι μαγισσών και προσωπικών φόβων. Μόλις βρεθεί το good enough μένεις μη και το χάσεις κι αυτό. Σίγουρα και εγώ μοιάζω παράλογα τρελή και ανικανόποιητη, με ουτοπικά ρομαντικό ιδεαλισμό, στους ανάλογους ανθρώπους. Fair enough!

Πως γίνεται, όμως, να μην τα θες όλα και μάλιστα τώρα; Ή έστω να προσπαθείς για αυτό. Παρατηρώ συχνά ανθρώπους με ένα προσωπείο σοβαροφάνειας και κύρους, επίπλαστης ωριμότητας και δήθεν σοφίας. Ανθρώπους που έχουν σκοτώσει το παιδί μέσα τους, που κρύβουν την έλλειψη συναισθήματος, κουράγιου, θάρρους και πάθους για τη ζωή πίσω από την τάχα μου συσσώρευση εμπειρίας. Ανθρώπους επιφανειακούς που δε ξέρουν να δίνουν πολλά γιατί ποτέ δεν έμαθαν να τα κερδίσουν και να τα κατακτούν εκατοστό εκατοστό. Κι ανθρώπους που θεωρούν τον συμβιβασμό καλή επιλογή για μία ζωή που έχεις μονάχα μία ευκαιρία να ζήσεις.

(Αυτό που δεν είμαι επικριτική πολύ το εκτιμώ και μου το αναγνωρίζω :P.)

Η ζωή δεν είναι μόνο ουράνια τόξα, φιλοσοφίες και χαριτωμενιές. Αυτό είναι που την κάνει ενδιαφέρουσα, όμως. Το ρίσκο, ο φόβος, ο πόνος, η αποτυχία. Εκεί κρύβεται η δύναμη, η σοφία και  η ικανότητα να δίνεσαι. Αν δε φας τα μούτρα σου, δε θα σκάσεις την φούσκα του εγώ σου, δε θα εκτιμήσεις ποτέ πραγματικά κάποιον, ούτε θα τον σεβαστείς σα να είναι κομμάτι σου. Κι στο λέω εγώ που παρά τις μπούφλες, δεν έχω σκάσει πλήρως τη φούσκα μου (αηδιαστικό ακούστηκε αυτό!).

Κάπως έτσι ο έρωτας έχει καταντήσει, για κάποιους, μία αυτοματοποιημένη διαδικασία ταχύτητας, με checklist ανά χείρας και εναλλακτικές στην πίσω σελίδα. Πως μπορεί ο έρωτας να είναι ποτέ κάτι μέτριο, χλιαρό, βολικό, ήσυχο; Πως μπορεί απλά να ξεφτίζει, αν εσύ δε το επιλέξεις; Πολύ απλά, δε μπορεί!

Σίγουρα, ο καθένας βιώνει διαφορετικά τα συναισθήματά του κι σίγουρα κάποιοι δεν έχουν και πολλά από δαύτα (μακριά από εμάς). Αλλά αν δε τρέμουν τα πόδια σου, αν δεν χάνεις τα λόγια σου, αν δεν σφίγγεται το στομάχι σου, αν δε σου κόβεται η όρεξη, αν δεν επιθυμείς τον άλλον ολοκληρωτικά και αδιάκοπα, αν δεν θαυμάζεις όσα τον κάνουν μοναδικό, αν δεν ανατριχιάζεις στο άκουσμα της φωνής του, [...] αν δε σου δημιουργεί αμφιβολίες για όσα νόμιζες ότι ήξερες ή ήσουν, τι το θες; Αν δεν επιθυμείς κάποιον περισσότερο απ όσο έχεις επιθυμήσει οποιοδήποτε ποτέ ως τώρα, πως λες ότι είσαι ερωτευμένος; Αν δεν είσαι έτοιμος (ακόμα κι αν δεν το κάνεις) να δώσεις ένα μεγάλο τίμημα για μερικές στιγμές παραμυθιού, ποιο πάθος λες ότι έχεις;

Η έλξη δεν είναι το ίδιο πράγμα με τον έρωτα. Αλλο "μου αρέσεις" κι εντελώς άλλο "είμαι ερωτευμένος μαζί σου"! Μπορεί να σου αρέσουν πολλοί και διάφοροι, για λίγο ή πολύ. Μπορεί να τους ποθείς. Αλλά για να πεις ότι είσαι ερωτευμένος πρέπει να καίνε μέσα σου. Να δοκιμάζουν τα όριά σου. Τις αντοχές σου. Να μην μπορείς να αντισταθείς ακόμα και αν βάλεις όλη σου τη δύναμη και τη λογική. Δεν είναι κάτι που διαρκεί μερικές μέρες. Είναι κάτι που όσο δεν το ταΐζεις θεριεύει και απαιτεί. 

Ο έρωτας είναι μία φωτιά που αν δεν κάψει τα πάντα δεν ησυχάζει. Κι ιδανικά θα θέλαμε να μην ησυχάσει ποτέ. Αν φέρεσαι έξυπνα και επεκτείνεσαι και επεκτείνεις και την σχέση, πάντα έχει κι άλλα να κάψει. Αν πλαισιωθεί κάποτε και από αγάπη γλυκαίνει κιόλας.

Επίσης, ο έρωτας έχει αυτό το τελεσίδικο, αυτό το μοιραίο και το αναπόφευκτο, που όταν το αντιληφθείς πια, είναι πολύ αργά. Δεν υπάρχουν (ή έστω δεν θα έπρεπε να υπάρχουν) ημίμετρα και εναλλακτικές. Αν μιλάμε για ανθρώπους που σέβονται ο ένας τον άλλον, υπάρχει εμπιστοσύνη, συναισθηματικός πλούτος και ειλικρίνεια, αντικρίζουμε ένα από τα πιο φρικαλέα επικίνδυνα και όμορφα πράγματα που μπορεί να αισθανθεί το ανθρώπινο είδος. Καμία λύση ή παροχή δεν επαρκεί στον έρωτα. Πάντα ποθείς κι άλλα. Κανείς δεν είπε ότι ο έρωτας είναι δημοκρατικός, άλλωστε.

Ο έρωτας, για μένα, είναι (μεταξύ άλλων) ο πόλεμος που κάνεις με τον εαυτό σου, να πας κόντρα σε κάποιον, που αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι η ύπαρξη και η παρουσία του έχει αξία για σένα. Είναι ο φόβος απέναντι στην αδιόρατη αίσθηση ότι, ίσως, μπορεί να ασκήσει επιρροή πάνω σου. Είναι η αντίσταση σε αυτή την υποταγή στο συναίσθημά σου και άρα σε εκείνον. Είναι η οχύρωση και η επιθετικότητα στη φλογερή απειλή. Αν δεν υπήρχε έρωτας δε θα χρειαζόταν η προστασία ή η μάχη. Αλλά αφού υπάρχει, χωρίς να ξέρεις τι γίνεται από την άλλη μεριά, αγωνίζεσαι για το ισοζύγιο. Δηλαδή πως αλλιώς να αντιμετωπίσεις κάποιον που τολμά δίχως δείγματα γραφής και αποδείξεις να δείχνει σημαντικός; Εξ ού και το "Δεν παίζει κανείς με τις μεταφορές. Ο έρωτας μπορεί να γεννηθεί από μια μεταφορά και μόνον.". Μία μικρή μεταφορά, μία στιγμή, μία κίνηση, ένα νεύμα, μία λέξη, μία γεύση, ένα βλέμμα, μία μυρωδιά. Από μία κουκκίδα αρχίζουν όλα (και ενίοτε τελειώνουν στην ίδια).

Το θέμα είναι πόσοι άνθρωποι το βλέπουν έτσι ρομαντικά, τελικά; Υπόσχομαι να κάνω παράλληλο στόχο της ζωής μου να εμπνέω στους ανθρώπους πάθος. Πάθος για τη ζωή, για τον έρωτα, για την εξέλιξη. Κι υπόσχομαι να μην πάψω να πατρονάρω στους άλλους τους δικούς μου ασυμβίβαστους ορισμούς για τον έρωτα, την αγάπη και τα λοιπά ημίμετρα των ρηχών, πλην ταπεινά στερημένων τελικώς, ανθρώπων. Χαμένος κόπος θα μου πεις. Δε θα ναι ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος θα σου πω!

Στην σφοδρότητα του "a pain in the ass" έρωτα λοιπόν! *chin-chin*

Υγ. 1 Αν φτάσατε ως εδώ, δείτε αυτό, way too real. Και αυτό (δυστυχώς όχι δικό μου). Αξιοζήλευτο.

Υγ. 2 Παμπαλαίου το σημερινό κομμάτι και πολυπόθητη η εικόνα που περιγράφει

Υγ. 3 Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική!!!

Υγ. 4 Κι όλα αυτά, γιατί ο έρωτας είναι απελευθέρωση. Ακριβή και σύντομη, μα τόσο γλυκιά κι εθιστική.

Υγ. 5 Εξαιρετικό συμπλήρωμα που συμφωνώ στο διηνεκές, αν δε το έχετε διαβάσει ακόμα (ντροπή σας).

Υγ. 6 Κι αν είσαι άνδρας και θες να την κατακτήσεις, ορίστε, γιατί έχω κέφια και linkάρω το άπαν σύμπαν!