Εντιμότητα

Dream house

Ή αυτό που θέλω, όπως το θέλω ή τίποτα. Δε με φοβίζει το τίποτα. Ή μάλλον με φοβίζει και ίσως που και που να πονάει κιόλας. Αλλά σίγουρα με φοβίζει λιγότερο και αξίζει περισσότερο από ένα μέτριο κάτι. Πολύ  εγωιστικό ε; Ίσως...

Πάντα θα ξαφνιάζομαι με το πόσο μπορεί οι άνθρωποι να συμβιβάζονται στα λίγα, στα μέτρια, στις δεύτερες επιλογές. Τόσο υποκριτές λοιπόν; Τόσο αδύναμοι; Τόσο δειλοί; Τόσο ανάξιοι για την ευτυχία; Τόσο βολεμένοι; Τόσο διεφθαρμένοι; Τόσο άκαρδοι;

Όπως επίσης θα ξαφνιάζομαι πάντα και με την τάση πολλών να μετακυλείουν ευθύνες σε άλλους. Είναι τόσο εύκολο και καθησυχαστικό να θεωρείς ότι εσύ πάλεψες, ενώ είσαι ο τελευταίος που έχει δικαίωμα να μιλήσει. Για να μην αναφερθώ σε εκείνους, που δεν έχουν καν το θάρρος να παραδεχτούν τα λάθη ή τα συναισθήματά τους και προσπαθούν να τα προβάλουν στον άλλον και να τον πείσουν ότι είναι δικά του ή το κάνουν για εκείνον. Οι τελευταίοι δε ξέρω αν είναι διεστραμμένοι ή έχουν κάποιο πρόβλημα όντως και άρα αντί να τους οικτίρω θα έπρεπε να προσεύχομαι (με την ευρεία έννοια) γι αυτούς. Αξίζει τόση υποκρισία, για μερικές απατηλές και φαινομενικά καλές στιγμές; Πόσο λίγοι, είναι μερικοί άνθρωποι!

Καλά δε λέω, είμαι κι εγώ πολύ (και ανόητα ενίοτε) πεισματάρα, περήφανη και πολλά άλλα. Αλλά έχω την απαίτηση από εμένα (και όχι από τους άλλους...) οι εμπειρίες μου να είναι: Καθοριστικές, Απόλυτες, Παράξενες και Απελευθερωτικές. Αν μία επιθυμία δεν είναι πρώτη στη λίστα μου (σε μία από τις δεκάδες λίστες που χω!) και αν δεν είναι Κ.Α.Π.Α. (σαν τα γνωστά studios, lol) ως εμπειρία, ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω. 

Σίγουρα κάθε τρόπος ζωής έχει και το αντίστοιχο τίμημα. Φυσικά άλλο να πληρώνεις εσύ το τίμημα για τις επιλογές σου και άλλο να το επιβάλεις στους άλλους, ενώ βγάζεις απ έξω την ουρά σου. Και κάπως έτσι αναρωτιέμαι, αν είναι πιο σωστό να αδικήσεις τον άλλον ή να αδικήσεις εσένα, ειδικά όταν όλα είναι επιλογές.

Τα λάθη είναι αδύνατο να εκλείψουν. Οπότε καταλήγω, αν είναι να αδικήσεις κάποιον, αδίκησε αυτόν που χει κάνει τα περισσότερα λάθη και τις λιγότερες θυσίες. Αν μη τι άλλο είτε το αξίζει είτε θα πέσει πιο ελαφριά στους ώμους του. Άσε που αν το κρίνουμε πρακτικά το θέμα, η καταστροφή είναι καλύτερη από την αυτοκαταστροφή. Άλλο να ξεφύγεις ή να αποδεχτείς κάποιον άλλο να ξεφύγεις από σένα (πολύ πιο πακέτο).

Νομίζω, ότι διακρίνω ξεκάθαρα την αναγκαιότητα για προσθήκη ενός ακόμα φόβου στην λίστα φόβων, που δεν θα την έλεγα και μεγάλη. Εκτός από τον πόνο (σωματικό και ψυχικό), την έλλειψη αγάπης και των αγαπημένων προσώπων, πλέον φοβάμαι και τους ανθρώπους δίχως όρια (σε οτιδήποτε, της αγάπης εξαιρουμένης). 

Whatever it takes!

(Απρίλιος 2015)

Υγ.1 Το ξέθαψα φτιάχνοντας συρτάρια (νοικοκυρούλα!). Η ημερομηνία είναι στο περίπου, το συμπέρανα από το πόσο στον πάτο ήταν χαχαχα

Υγ.2 Άντε και ελληνικό τραδουδάκι (κρητικάτσι!), για να μην έχω παραπονάκια (υποκοριστικά παντού!). (Επειδή είχα καιρό να βάλω ελληνικό δυσκολεύτηκα ΠΑΡΑ πολύ να διαλέξω :/)

Υγ.3 Ο τίτλος δε μοιάζει τόσο συναφής, αλλά είναι. Το original κείμενο πιο περιγραφικό, αλλά δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ και με αυτό. Sorry guys!  Πάντως, η εντιμότητα σε έναν άνθρωπο είναι από τα πιο αξιοθαύμαστα χαρακτηριστικά. Γι αυτό λένε ότι η ευτυχία και η μαγεία είναι στα μικρά πράγματα ;)

Υγ.4 Γαμώ το, μου την δίνει όταν πρέπει να αυτολογοκριθώ. Αν κάτι σιχαίνομαι μετά την επιβολή αποφάσεων άλλων στην ζωή μου, είναι η απουσία ελευθερίας!

Υγ.5