Αγάπη & Πολικότητα

20/07/2015 (κονσερβούλα γραμμένη σε 6 διαφορετικά κομμάτια χαρτί... μισή ώρα να βγάλω άκρη για την σειρά αυτών, μόνο αυτό σας λέω!)

Όπως έχω αναφέρει και σε παλαιότερα κείμενα, ο κόσμος γύρω μας ορίζεται μέσα από τις αντιθέσεις. Ομοίως και ο κόσμος μέσα μας. Ας πούμε, κάθομαι εγώ τώρα ήρεμη και απορροφημένη στο χαρτάκι μου (δε ξέρω πότε θα ανέβει!) αισθάνομαι δροσιά, ομορφιά, χρώματα, γαλήνη, ζωντάνια και ασφάλεια. Ο λόγος που λαμβάνω αυτή την αίσθηση είναι το γεγονός ότι συγκρίνω αυτή τη στιγμή με άλλες. Νιώθεις το φως, επειδή έχεις δει το σκοτάδι. Καταλαβαίνεις την αδιαφορία, όταν ξέρει πως ήταν η έννοια και η περίσκεψη.

Long story short, κάθε έννοια που εμπίπτει σε ένα κάποιο δίπολο, είναι ταγμένη να πηγαίνει παρέα με το αντίθετό της. Γι αυτό και οι σχέσεις που βασίζονται στην εξουσία και όχι την αγάπη αποτυγχάνουν (it's in the eye of the beholder though).

Η αρχική παραδοχή εκπλήρωσης του προτύπου ή ρόλου που έχουμε στο μυαλό μας για εμάς ή τη σχέση, προτρέπει τη σκέψη, συμπεριφορά και ερμηνεία  καταστάσεων, κατά τρόπο που να ικανοποιούνται οι αρχικές ιδέες - πεποιθήσεις. 

Αν, για παράδειγμα, θέλει κάποιος να είναι ο σωστός, καλός, δυνατός κλπ θα φροντίσει όλα να φιλτράρονται από το framework της πολικότητας. Πως θα 'μαι εγώ ο καλός, το θύμα, ο παρεξηγημένος, αν (ερμηνευτικά και κατά την δική μου, έστω, κρίση) ο άλλος δεν είναι ο κακός, ο θύτης, αυτός που παρεξηγεί; Κάτι τέτοιο σε επίπεδο ρόλων και συμπεριφοράς προάγει σχέσεις εξουσίας. Πως μπορεί να υπάρχει αγάπη, όταν υπάρχει σχέση εξουσίας;

Για να υπάρξει αγάπη απαιτείται ειλικρίνεια, αποδοχή και έκφραση συναισθημάτων. Πολλοί άνθρωποι δεν εκφράζονται όπως νιώθουν, καθώς τους αποτρέπει η ανασφάλειά τους πιθανής ταύτισης με το ανάλογο πρότυπο - ρόλο συμπεριφοράς. Αυτό, όμως, ούτε εξελίσσει το άτομο, ούτε το βοηθά να ξεπεράσει το ενδεχόμενο αρνητικό γεγονός που φοβάται.

Για παράδειγμα, κανείς (με την έννοια κάποιος) δεν παραδέχεται ότι έχει πληγωθεί, γιατί δε θέλει τη ρετσινιά του θύματος, γιατί θέλει να ναι ο δυνατός, αλλά αυτομάτως έτσι κάνει κακό στον ίδιο και στην αγάπη. Τότε ο άλλος είναι ο αδύναμος και αυτό εν μέρη βοηθά την εκλογίκευση (και ψευτοαιτιολόγηση, απομυθοποίηση) της μη δράσης ή της μη εξέλιξης. 

Η εξουσία από μόνη της ορίζει μία πολικότητα, γι αυτό τάσσομαι υπέρ της ελευθερίας. Μόνο έτσι μπορεί να ζει η αγάπη. Ακόμα και το εγώ - άλλοι  είναι ένα δίπολο. Ούτε το εγώ χωρά λοιπόν στην αγάπη. Αν υπάρχει. Η αγάπη δεν απαιτεί την αποβολή του εγώ. Ούτε την συγχώνευση των εγώ, κάτι τέτοιο δε θα οδηγούσε σε σχέση εξουσίας, αλλά σε σχέση εξάρτησης. Τότε, το δίπολο θα ήταν εμείς (τα συγχωνευμένα μας εγώ δηλαδή) - οι άλλοι. Πολύ βολική σχέση δε λέω. 

Η συμπόρευση και η συντροφικότητα αναπτύσσεται και εδραιώνεται όταν δε θέτουμε περιττά όρια και κανόνες, τέτοιους ικανούς, ώστε να διαστρευλώσουν την ουσία μας. Όχι ότι τα όρια και οι κανόνες είναι κακοί. Απλώς, ενίοτε γίνεται κακή χρήση των. Για τον ίδιο λόγο δεν ωφελεί να συνδέουμε τον εαυτό μας με έννοιες, ανθρώπους, αντικείμενα, μέρη ως προσπάθεια ορισμού της ταυτότητάς μας.  Η ταυτοποίηση  δημιουργεί δίπολα. (Θα αποφεύγω λοιπόν, να βάζω τόσα  κουτάκια, όπως λέτε, όσοι το λέτε.) 

Καθότι πολλές ερμηνείες επιδέχεται ένα γεγονός, καθεμία από τις οποίες χαρακτηρίζεται από δόσεις αλήθειας (στα μάτια του παρατηρητή), είναι ανούσιο να προσπαθεί κανείς να συγκρίνει διαφορετικούς κόσμους. Θα μου πεις, αν κάνεις ό,τι βγαίνει από μέσα σου δίχως όρια μπορείς να υποστηρίξεις την αγάπη; Φυσικά και όχι, κάτι τέτοιο δεν αρκεί από μόνο του. Δεν αρκεί να μην δίνεις βάση στην ουσία της αγάπης, που είναι η βαθιά ανάγκη για φροντίδα και προστασία. Άλλο να σαι αυθεντικός, άλλο απερίσκεπτος, άκαρδος και ατομιστής.

Ο σεβασμός διαδραματίζει πρωτεύοντα ρόλο στην αγάπη, όπως και η ευγένεια ψυχής. Επομένως, αυτά αποτελούν αρετές προς καλλιέργεια. Εν τέλει, δεν είναι κακό να περάσεις από πολλούς ρόλους. Ανθρώπινο είναι. Κακό είναι να θες να συσχετιστείς και να ταυτιστείς με αυτούς, γιατί έτσι επιβάλεις και στο άλλο άτομο να κάνει το ίδιο. Η αποδοχή είναι απαραίτητη. Κάποιοι άνθρωποι ή καταστάσεις απλά έτσι είναι. Ούτε καλοί, ούτε κακοί. Απλά αταίριαστοι και ακατάλληλοι για ένα κοινό στόχο. 

Ο μόνος τρόπος να μην κάνεις μία σχέση εξουσίας, όταν ο άλλος δεν είναι αυθεντικός... είναι να μην την κάνεις! Ακριβώς επειδή εσύ μπορείς να νιώθεις σαν στο σπίτι σου, ηρεμία και πληρότητα και ο άλλος να σε βλέπει σαν το ενοχλητικό μυρμήγκι που περπατάει τώρα στο πόδι μου. 

Κανείς στην δική του σκηνή έχει κάθε λόγο να κάνει ό,τι σκεφτεί όσο διεστραμμένο, καταστροφικό και απάνθρωπο κι αν είναι, γιατί αυτό απαιτείται για να κατέχει τον ρόλο που χει ορίσει η ανασφάλειά του. Και εσύ είσαι απλώς στην απέναντι όχθη. Παίζεις το κομμάτι σου στο έργο του. Τα καλά και τα κακά δεν έχουν να κάνουν με σένα ή την σχέση την ίδια, αλλά με αυτά που έχει στο μυαλό του. Τίποτα δεν αφορά εσένα και ας επιδρούν πάνω σου. Σε κάθε τέτοιο έργο πρωταγωνιστής είναι ένα μεγάλο και κούφιο εγώ. 

Ειρωνεία, ε; Τόσος ντόρος για ένα τίποτα...

Whatever it takes!