Αφηρημένες σκέψεις ενός παθητικού παρατηρητή

Πόσα πράγματα δεν θα ζήσουμε ποτέ... Πόσα όμορφα πράγματα δε θα δούμε ποτέ... Πόσα όνειρα δεν θα ικανοποιήσουμε ποτέ... Πόσες ανατολές και πόσα ηλιοβασιλέματα σε απρόσιτα και πολυσύχναστα μέρη χάνουμε... Σκέψου πόσα μοναδικά, όμορφα, απάνθρωπα ή αποτρόπαια πράγματα συμβαίνουν κάθε δευτερόλεπτο κάπου...κοντά ή μακριά...στους άλλους ή σε σένα!

Επομένως η ζωή είναι μάταιη κι εμείς δειλοί που παρ όλα αυτά θέλουμε να την ζούμε. Ακόμα κι αν νομοτελειακά θα καταλήξουμε στο αυτονόητο, στο γνωστό, στο αρχέτυπο. Αν δηλαδή φτάνουμε με συνείδηση στο τέλος!

Εντάξει λοιπόν, ποτέ δεν θα τα μάθεις ΟΛΑ, ποτέ δεν θα τα ζήσεις ΟΛΑ, ποτέ δεν θα τα έχεις ΟΛΑ... Τουλάχιστον έχουμε την δύναμη να επιλέξουμε τι θα ζούμε και με τον τρόπο που θα τα ζούμε... Σε ένα βαθμό ναι, σε άλλο όχι... Όπως κι να χει είναι απογοητευτικό να ξέρεις πόσα πολλά γίνονται μακριά από σένα. Μα ακόμα πιο απογοητευτικό είναι να ξέρεις ότι γίνονται χωρίς εσένα!

Ίσως τελικά η γεωγραφική μας θέση να ορίζει και να θέτει μερικούς παραπάνω περιορισμούς απ όσους νομίζουμε. Δείχνει τι είναι μακριά και τι κοντά, τι μπορούμε να έχουμε σε αφθονία και τι χάνουμε (σε σχέση με αυτά που λέει η έναρξη). Καθορίζει όχι μόνο το παρόν αλλά και το μέλλον μας (κυρίως αυτό), τις δυνατότητες, τις ευκαιρίες και τις επιλογές μας. Από την άλλη μπορείς να το πάρεις και ανάποδα... οι επιλογές, οι ευκαιρίες, οι δυνατότητες και το όραμα που έχουμε για το μέλλον καθορίζει την γεωγραφική μας θέση. Yeah! Not bad! Το τι θα ισχύει από τα δύο έχει να κάνει με το πόση δύναμη έχεις (ή πιστεύεις ότι έχεις) στο να ορίζεις την ζωή σου, καθώς και πόση αυτογνωσία, ευελιξία και αποφασιστικότητα σε χαρακτηρίζει.

Πρέπει να καταφέρεις να είσαι πολύ ευτυχισμένος και σοφός για να μπορείς να αποδέχεσαι όλα όσα χάνεις και να σταθμίζεις όσα κερδίζεις ως ανώτερα ή έστω υπερ αρκετά! Γιατί πάντα κάτι θα χάνεις όσα κι αν πετύχεις να μαζέψεις κοντά σου! Να ξέρεις δηλαδή ότι έτσι είναι η ζωή και αυτό είναι ένα πρόβλημα που απλώς δεν επιδέχεται λύσης. Καλά για να το αποδεχθείς αυτό πρέπει να σαι και άνθρωπος που συμβιβάζεται, που δεν είναι τελειομανής, που δεν είναι φιλόδοξος ή που απλά η ζωή σου υποδεικνύει αυτό το δρόμο και δεν έχεις εναλλακτική. Και κάπως ρεαλιστής και μετρημένος...

Μπορείς να σου λείπει κάτι που δεν ξέρεις, κάτι που δεν είχες, να επιθυμείς κάτι που δεν το προσεγγίζεις παρά μόνο υπερβατά; Ναι! Αρκεί να το έχεις ονειρευτεί! Είναι σαν τα παραμύθια. Κανείς δεν τα έζησε, κανείς δεν ξέρει να τα εξηγήσει πως γίνονται, αλλά όλοι προσπαθούμε να αγγίξουμε το παραμυθικό απόλυτα ευτυχισμένο στόρυ-τέλος.

Είναι σωστό όμως να επιτρέπει στην φαντασία, την ευαισθησία και τον συναισθηματισμό να θέτει όρια στον ρεαλιστικό, πραγματικό κόσμο; Στις θέσεις, τις επιθυμίες, τις ευκαιρίες, τις επιλογές; Δεν ξέρω!

Το ότι τα όνειρα υπάρχουν δεν τα καθιστά ικανά για να μας ορίζουν. Ίσως να ναι λάθος ή ίσως να ναι έτσι φτιαγμένα ώστε να παραμείνουν όνειρα. Αν όμως τα όνειρά μας δεν μοιάζουν με την ζωή μας σημαίνει ότι η ζωή δεν είναι δική μας.

Σοφός λοιπόν είναι εκείνος που έχει κάνει τα όνειρά του να μοιάζουν με την ζωή του. Ευτυχισμένος και ελεύθερος αυτός που έχει κάνει την ζωή του να μοιάζει με τα όνειρά του. Και οι υπόλοιποι είμαστε απλώς αχόρταγοι παρατηρητές μιας ζωής που ταιριάζει σε αλλουνού όνειρα.

Είναι από αξιοζήλευτο έως ειρωνικό να βλέπεις τα δικά σου όνειρα να ικανοποιούνται σε αλλουνού ζωή. Κακή διανομή ρόλων θα το έλεγε ένας έμπειρος σκηνοθέτης. Αλλά η πραγματική ζωή δεν έχει από τέτοιους. Ούτε παίζει ταιριαστή μουσική στις κρίσιμες στιγμές. (Κρίμα...πάντα το ήθελα αυτό...αλλά το προσπαθώ μόνη μου!) Επίσης, δεν μπορείς να κλέψεις και να διαβάσεις – δεις νωρίτερα το τέλος ή να κάνεις rewind στα αξέχαστα ή focus στα όμορφα ή pause στα απρόσιτα.

Από που ξεκίνησα; Γιατί αισθάνθηκα ότι χάθηκα λιγάκι... Α ναι! Πόσο μικρή και ανεπαρκής είναι η ζωή. Μήπως όμως δεν είναι, απλώς την ζούμε λάθος;! Και πρέπει να αλλάξουμε εμείς ή ζωή;

Σκέψου σε παράλληλες διαστάσεις τι μπορεί να έχουμε ζήσει... Σκέψου πόσες εναλλακτικές, πόσες επιλογές, πόση ελευθερία (δεν έχουμε...)!

Αγαπητέ αναγνώστη... όσα όμορφα πράγματα και να ζεις όση χαρά και να λαμβάνεις, πάντα λίγο πιο κει γίνονται πολλά πράγματα που τα χάνεις, που δεν καταγράφονται σε μία μνήμη, που θεωρούνται μη πεπραγμένα. Έτσι αποκόβεσαι από τις εναλλακτικές σου. Παύουν να ναι καθημερινότητα, να είναι ανάμνηση, να είναι επιθυμία, μέχρι που παύουν να είναι σκέψη.

Τελικά οι σοφοί απλώς φρόντισαν να έχουν ξεχάσει...