Ελευθερία στον Έρωτα

Θεωρητικά οι έννοιες ελευθερία και έρωτας μοιάζουν αντισυμβατικές, τελείως... Πολλοί ορίζουν τον έρωτα ως μία αναμορφωτική δύναμη με τρομακτική ισχύ που στόχο έχει να διασπάσει και να ανασυνθέσει του πυρήνες της ζωής των εμπλεκόμενων ατόμων... Ο έρωτας δεν είναι όμως, μόνο φυσική, αλλά και χημεία...


Η ελευθερία αποτελεί μέγιστη αρετή, ευθύνη και επιθυμία. Η σφαιρική, απρόσκοπτη και μεγαλειώδης ανάπτυξη κάθε ανθρώπου στηρίζεται στην ανάγκη του για ελευθερία, στις εμπείριες που αποκτά μέσω αυτής και στον κόπο που καταβάλει για να την αντέξει και να την διατηρήσει.  Φυσικά απόλυτη ελευθερία δεν υπάρχει ποτέ και πουθενά. Στην ουσία η ελευθερία δεν είναι τίποτα παραπάνω από την γραμμή που χωρίζει τον ορίζοντα σε έδαφος και ουρανό, σαν τις παιδικές μας ζωγραφιές....Μία γραμμή ήταν αρκετή τότε, τώρα η ελευθερία αποδεικνύεται πιο περίπλοκα, αλλά παραμένει η διαφοροποίηση του εγώ από το εμείς.

Η διαφοροποίηση του εγώ από το εμείς...Γι' αυτό και ο άνθρωπος την αναζητά όσο μεγαλώνει και την μισεί όσο μεγαλώνει πιο πολύ. Αρχικά σε αποδεσμεύει αλλά μετά συνδέεται με την μοναξιά. Και κάπως έτσι όλοι αναπολούν την χαμένη αθωότητα και την παιδική ηλικία. Για μία δυσκολοκατόρθωτη και εν τέλει δυσβάσταχτη ελευθερία.

Στον έρωτα δύο εγώ επιθυμούν να γίνουν ένα εμείς (αγνοώντας φυσικά τις, κάποιες φορές,  βλαβερές συνέπειες της απωλεσθήσας ατομικότητας!). Άρα πουθενά δεν ταιριάζει η ελευθερία βιάζονται πολλοί να πούνε!

Ελευθερία όμως δε συνεπάγεται απόσταση... ίσως αποστασιοποίηση, όταν χρειάζεται για να μην χάνεται η αντικειμενικότητα και η λογική.
Δεν είναι ούτε ψυχρότητα ή έλλειψη συναισθημάτων. Αλλά σεβασμός σε όσα είναι και επιθυμεί ο άλλος άνθρωπος.
Η αποδοχή της ελευθερίας των άλλων δείχνει κατανόηση, εμπιστοσύνη και ωριμότητα. Γνωρίζοντας την αξία και την ανάγκη της ελευθερίας, την προσφέρεις και σε όσους εκτιμάς και ποθείς. Είναι ξεγνοιασιά, ελαφριά ανάσα και μία σιγουριά ότι όλα είναι δυνατά (!!).

Όταν μπορείς να δράσεις ατομικά, μπορείς και συλλογικά. Και όταν έχεις καλύψει χωρίς κόπο και  με άνεση την προσωπική σου ελευθερία μπορείς και να προσφέρεις περισσότερα. Μπορεί η επαφή με τους άλλους να είναι πιο διστακτική και να φαίνεται λιγότερο έντονη ή συναισθηματική  μα κάθε άλλο ισχύει.

Στον έρωτα πρέπει να επιλέγουμε άτομα ελεύθερα, αυτόβουλα με συνοχή και σχετικώς ολοκληρωμένα. Η ελευθερία στον έρωτα διασφαλίζει την έντασή του, την ουσία και την ειλικρίνειά του. Είναι αλλιώς κάποιος αν γαντζώνεται πάνω σου γιατί φοβάται τη μοναξιά ή τη ζωή ή την ανάληψη των ευθυνών αυτής και αλλιώς να ξέρεις ότι κάθε δευτερόλεπτο που περνάει θα μπορούσε να ήταν αλλού, να κάνει κάτι άλλο...κι όμως επιλέγει να είναι εκεί μαζί σου!

Δεν υποστηρίζω ότι αυτή η παρουσία είναι πάντα αρκετή. Ο ανθρώπινος έρωτας για να αντέξει θέλει και επιβεβαιώσεις και λόγια και πράξεις, που όμως συμβαίνουν με φυσικότητα και σε αφθονία εφ όσον μιλάμε για πραγματικά αισθήματα. Ούτε εννοώ ότι κάποιος με το να είναι κοντά σου σου κάνει τιμή (σου κάνει τόση τιμή όση του κάνεις κι εσύ!) που θέλει σε αντάλλαγμα την ελευθεριά και την ησυχία του. Η ελευθερία δεν αποτελεί στόχο σχέσης η απολαβή αλλά προϋπόθεση!

Θα μου πεις ωραία, αλλά ο έρωτας έχει και πάθος και κτητικότητα και ζήλια (γι αυτήν μιλήσαμε σε παλαιότερο άρθρο). Τι γίνεται τότε;

Δεν ξέρω! Δεν έχει ζήσει για καιρό κτητικές  δράσεις. Γενικά είμαι κατά. Αλλά δε μπορεί να μετράει και πολύ η άποψή μου γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έχει ζήσει και κάποια κανονική σχέση. Πάντα όλες είχαν απεριόριστη ελευθερία, και ή τις επιλέγω επειδή μου αρέσουν ή απλά δεν ξέρω κάτι διαφορετικό κι έτσι τις βρίσκω νορμάλ!

Ίσως από μόνη της η συχνή επαφή και το άνετο πέρασμα του καιρού, η χωρίς χρονοδιάγραμμα και ρολόι - ατζέντα στο χέρι συνάντηση να μου φανεί καταπιεστική ή βαρετή ή άκρως περιοριστική ή ακριβώς το αντίθετο. Δεν έχω ιδέα! Δεν μπορώ να κρίνω κάτι που δεν ξέρω,δεν έχω ζήσει και ούτε μπορώ να φανταστώ πως ακριβώς είναι!

Παρ όλα αυτά, πιστεύω ότι δεν πρέπει να συγχέουμε τον συναισθηματισμό, το ενδιαφέρον, τον ρομαντισμό με την κτητικότητα. Και οι δύο κατηγορίες συναισθημάτων εμπεριέχουν ένα βαθμό δέσμευσης ή περιορισμού.  Τα μεν πρώτα είναι γλυκά δεσμά, προστατευτικά, φτιαγμένα για απόλαυση και χαρά. Με τα δε δεύτερα, είσαι δέσμιος, ίσως ασφυκτικά ίσως όχι αλλά όχι με καλό σκοπό.

Επίσης  από την κτητικότητα απορρέει μία αλαζονεία και μία απανθρωπιά. Δεν αποδέχεσαι τον άλλο άνθρωπο, δεν σέβεσαι τις επιλογές του, προσπαθείς να τον κατευθύνεις, τον θεωρείς κτήμα σου και έμμεσα υποβιβάζεις τον εαυτό σου, σα να μην μπορεί κάποιος να μείνει αυτόβουλα κοντά σου.

Ασφαλώς εδώ τίθεται και η άλλη περίπτωση της όμορφης παράδοσης... Όπου το ένα ταίρι αφήνεται στο άλλο, σε μία αμοιβαία πλέξη συναισθημάτων και πάθους. Πάντα υπάρχει εγωισμός στον έρωτα, αλλά εδώ έχει μία όμορφη και όσο το δυνατόν πιο συλλογική και μη συμφεροντολογική μορφή. Κυρίως γιατί δεν γίνονται προσχέδια, ίντριγκες και μηχανορραφίες  αλλά είναι ένας αυθόρμητος εγωισμός.

Τελικά τι είναι η κτητικότητα και τι η μη κτητικότητα και τι το ανάμεσά τους!? Ότι και να σας πω θα σας γελάσω...είπα την ταπεινή μου συμπάθεια στην ελευθερία....αλλά δε ξέρω, ίσως υπάρχουν και άλλοι συνδυασμοί, πέραν του λευκού και του μαύρου!

Νομίζω πως το ιδανικό είναι ένας συνδυασμός (όπως σε όλες μου τις αποφάσεις :P) όταν υπάρχει ελευθερία που εξασφαλίζει την την ειλικρίνεια του έρωτα είναι υπέροχο να υπάρχει και η κτητικότητα που την επιβεβαιώνει! Τι λέτε;!

Κλείνοντας τίποτα δεν θα μπορούσε να εκφράσει αρτιότερα την άποψή μου για την ελευθερία που πρέπει να υπάρχει σε μία ερωτική σχέση από το απόσπασμα του Χαλίλ Γριμπράν (από το έργο του: "Ο προφήτης" εκδ. Μπουκομάνης)

Τραγουδάτε και χορεύεται μαζί και χαρείτε
αλλά ας μένει ο καθένας μόνος του

Καθώς κι οι χορδές του λαγούτου είναι μόνες
παρ όλο που δονούνται με την ίδια μουσική

Υγ.1 Εξαιρετικό τραγούδι, εξαιρετικός συνθέτης, εξαιρετική ταινία, εξαιρετικός σκηνοθέτης... <3
Υγ.2 Αρκεί βέβαια να μην πηγαίνουμε στο άλλο άκρο υπερβολικής και καταλυτικής ελευθερίας....τότε δεν υφίσταται καν έρωτας!