Πνευματικές Ανησυχίες

Πάντα με βασάνιζαν πολλές σκέψεις . . . Είναι μία τάση υπερανάλυσης και λογικής επεξεργασίας για την, όσο το δυνατόν μειωμένη, διάπραξη λάθος επιλογών ή πράξεων.
Έχω την εσφαλμένη θεωρία ότι η ζωή μοιάζει με τα μαθηματικά και στηρίζεται σε στατιστικές μετρήσεις και αξίες.
Διευρύνοντας την κοινή λογική, εκλογικεύοντας ότι είναι δυνατό καταλήγω σε "ασφαλή" και σωστά συμπεράσματα, για την αποφυγή του κινδύνου (που λέμε και στα οικονομικά) και την βελτιστοποίηση της σχέσης απόδοση - θυσίες (θυσίες μεν, αποκλειστικά αποδοτικές δε! ---> πράγμα το οποίο δε σημαίνει ότι δίνω μόνο άμα πάρω, αλλά δίνω μόνο άμα πιστεύω ότι πιάνει τόπο!).

Φυσικά αυτό δεν το κάνω σ' όλους το τομείς. Το χρησιμοποιώ σε ότι αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις, καθώς σε πιο senseless τομείς έχω μεγαλύτερη δεκτικότητα στο ρίσκο, την εμπειρία και την αποτυχία. Καλά όχι την αποτυχία...ποτέ την αποτυχία, ας πούμε στην σκληρή δουλειά ακόμα και αν δεν είναι υπέρ μου οι πιθανότητες να πετύχει κάτι.

Μετά από έρευνες όμως και συμβουλές, λένε (άκου τώρα πράγματα) ότι η παραπάνω θεωρία μου δεν είναι και τόσο σωστή και ότι μάλλον το ανάποδο θα έπρεπε να κάνω. Προσωπικά με βρίσκω πολύ σωστή (ποιος τρελός άλλωστε παραδέχτηκε ότι είναι τρελός!!!) και έχω και τα επιχειρήματά μου. Οι σχέσεις ή οι άνθρωποι είναι ευμετάβλητοι παράγοντες, που ούτε μπορείς να ορίσεις ούτε και να ελέγξεις (άλλωστε δεν θα θέλαμε κάτι τέτοιο!). Η δύναμή σου σταματάει στην δική σου συμπεριφορά και πράξη. Αντίθετα σε άλλους τομείς, η προσπάθεια είναι πιο πιθανό να πιάσει τόπο καθώς υπάρχει αντικειμενικότητα όχι συναίσθημα. Το συναίσθημα αποτελεί και συντελεί στην διαστρέβλωση μίας πραγματικότητας. Έχουμε που έχουμε ο καθένας μία οπτική, τη χάσαμε τη μπάλα.

Και εδώ τίθεται το ζήτημα. Όταν κάτι με, απόλυτα λογικά κριτήρια, δεν έχει λόγο ύπαρξης (βαρύ ακούστηκε αυτό, έστω ότι τα θετικά είναι πιο πολλά από τα αρνητικά κατά τα φαινόμενα σε βάθος χρόνου!), καθώς δεν διαθέτει βάσεις, ούτε εν δυνάμει ορίζοντα, μελλοντικής εξισορρόπησης και ομαλής ανάπτυξης, αλλά έχει (εσφαλμένα ή όχι) συναισθηματική αιτιολόγηση τι κάνεις;!

Κατά γενική ομολογία δεν είμαι άνθρωπος που μπορώ να έχω πράγματα που δεν τα έχω διασαφηνίσει μέσα μου. Δεν αναφέρομαι στην σιγουριά ή την ασφάλεια από άλλους ή το περιβάλλον, αλλά προσωπικά να έχω καθορίσει την πορεία που επιθυμώ, τους στόχους μου (ως προς την εκάστοτε κατάσταση) και το πλάνο πράξεων μου (και των εναλλακτικών μαζί!).

Όταν βέβαια, δεν μπορείς να καταλήξεις κάπου, σε κάποια απόφαση, είτε από έλλειψη στοιχείων είτε από πνευματική αναμπουμπούλα, καλό είναι να αποστασιοποιείσαι για λίγο, να περιμένεις στωικά και εν συνεχεία να σκεφτείς σε νέα βάση. Δεν είναι δύσκολο. Στον ενδιάμεσο καιρό, προφανώς, προσπαθείς να κάνεις αυτό που είναι δεδομένο. Δηλαδή εκφράζεις την συναισθηματική πλευρά των πραγμάτων, εφ όσον είναι και η μόνη ξεκάθαρη επιχειρηματολογία που υπάρχει. Κι όταν  διαμορφωθεί σωστά, πλήρως και με στοιχεία και η λογική πλευρά, τα συνθέτεις και καταλήγεις σε μία κοινή γραμμή πλεύσης.

Εδώ βέβαια τίθεται και ο παράγοντας χρόνος. Η στασιμότητα μπορεί να είναι θετική για να κατασταλάξεις μία κατάσταση και να αποκρυσταλλωθεί η άποψή σου, αλλά όταν μένεις για καιρό χωρίς καθορισμένο σχέδιο, μπορεί να χάνεις πολύτιμο χρόνο. Όχι ευκαιρίες (παραείναι συμφεροντολογικό για τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα!δεν μετράω ευκαιρίες!) Αλλά δημιουργείς ένα κενό τμήμα ζωής, κάτι που τελικά αν αποφασίσεις ότι δεν πρέπει να το διατηρήσεις ή δεν γίνεται να το διατηρήσεις, θα το έχεις συνηθίσει. Όσο πιο πολύ τόσο πιο άσχημα. Αλλά πάντα υφίσταται αυτό το trade of...

Ίσως αυτό εμφανίζεται ακριβώς επειδή το αντιλαμβάνομαι και το κρίνω σε λάθος βάσεις. Αλλά το λογικό μου κομμάτι δεν γίνεται και δεν θέλω να το αποβάλλω! Δημιουργήθηκε με κόπο και υπάρχει με λόγο. Επομένως, λήγω την συνεδρίαση (κάθε μέρα με το ίδιο συμπέρασμα, απορώ την γιατί επαναλαμβάνω!...πνευματικά είμαι μία μηρυκαστική κατσίκα μάλλον!) στο μυαλό μου όχι με στασιμότητα ή αποστασιοποίηση. Αλλά με απόφαση δύο ταχυτήτων ή με χρονικό περιορισμό ανανέωσης (σαν ασφάλεια αυτοκινήτου ένα πράγμα!).

Επίσης η απόφαση χωρίζεται σε δύο τμήματα, το ατομικό και το συλλογικό. Προς το παρόν έχω λάβει το ατομικό (μόνο σε αυτό έχω πλήρη δικαιοδοσία) και πρώτο μέρος. Το υπόλοιπο καταφανώς, θα ληφθεί συλλογικά, εφ όσον χρειαστεί, στον κατάλληλο χρόνο και με τα απαραίτητα στοιχεία. Αλλιώς θα είναι σαν να κάνω ανούσια και χρονοβόρα σενάρια (δλδ κάτι κοντά σε αυτό που κάνω και τώρα, απλώς εσείς διαβάζετε ένα κείμενο της κατηγορίας sum ups O:) κι εγώ για να το γράψω έχω κάνει τη σχετική διερεύνηση κατά το δυνατό!).

Το γράφω λοιπόν όλο αυτό για να το έχω έτσι ξεκάθαρο και να το θυμάμαι, για να μην κάνω άσκοπες και περιττές σκέψεις. Νομίζω ότι είναι απολύτως λογικό και δίκαιο το παραπάνω συμπέρασμα. Σαν κίνηση αποτελεί μία επένδυση, αν δε δώσεις δεν θα πάρεις και κυρίως δεν θα μάθεις. Και αν και δεν είμαι καθόλου της άποψης "δεν μετανιώνω ποτέ για τίποτα", αποδέχομαι τις ευθύνες των επιλογών μου. Επομένως, ακόμα και αν κάτι είναι λάθος, και το ήξερα ότι θα ήταν, τουλάχιστον θα ξέρω ότι το σκέφτηκα καλά, αναλυτικά και βρήκα μία σχετικά συνδυαστική και όσο το δυνατόν καλύτερη λύση! Πόση γαλήνη μου προκαλεί το αίσθημα μίας ισορροπημένης και καλά ορισμένης απόφασης!


Υγ.1 (τι ωραίο τραγούδι.... :) .... )
Υγ.2 Καλέ καλό μήνα!!! (και όχι αηδίες για τον ερωτικό μήνα και πράσινα άλογα δείτε εδώ)
Υγ.3 Ευχαριστώ πολύ τον κρυφό μας αναγνώστη που μου έστειλε την φωτογραφία κειμένου μαζί με μερικές ακόμα! (ήταν δεδομένο ότι θα χρησιμοποιούσα το ρεπορτάζ σου!!!)
Υγ.4 Ίσως η απάντηση σε όλα τα παραπάνω να είναι η ωριμότητα, η σοφία, η ταπεινότητα και η αυτογωσία... (μπορεί και όχι... )