Shots

Πόσα πράγματα αλλάζουν και πόσα μένουν ίδια... Ακόμα και οι άνθρωποι. Μαγευτικό για ό,τι εξελίσσεται, απογοητευτικό για ό,τι μένει λυπηρά ίδιο και λίγο. Και θα έλεγε κανείς, ότι όταν αντιλαμβανόμαστε τα λάθη μας, θα έπρεπε να τα αποφεύγουμε πια. Έστω για τα επόμενα βήματα της ζωής (ελπίζω και εύχομαι για τα επόμενα βήματα της ζωής). Όταν τα αντιλαμβανόμαστε, είπα, μόλις μου απάντησα, μάλλον. 

Shots 2015, είχες φάση, πρέπει να το δηλώσω! Και τελικά ήσουν καλύτερο απ΄ότι φάνηκες. Μάλλον εγώ δε σε εκτίμησα αρχικώς!

Γενικά μέσα από συζητήσεις με φίλους ή άτομα του κοινωνικού μου περίγυρου άκουσα πολλά παράπονα για το 2015. Προσωπικά, σπάνια χαρακτηρίζω κάτι ως κακό, εκτός αν πραγματικά είναι. Το 2015 για μένα ήταν μία περίεργη χρονιά. Το κομμάτι από το τέλος Αυγούστου του 2014 μέχρι τον Αύγουστο του 2015, θα έλεγα ότι ήταν ένα βαρύ διάστημα. Όχι δύσκολο, καθώς μου συνέβησαν μερικά από τα σπουδαιότερα και πιο όμορφα πράγματα της ζωής μου, που επιθυμούσα και προετοίμαζα καιρό.  

Από την άλλη ήταν ένα διάστημα βαρύ, δύσκολο εσωτερικά και με διαδικαστικές αναποδιές, μικρής σημασίας, αλλά αρκετές για να φέρνουν αναστάτωση. Σαν να υπήρχε μία σκιά στις χαρές και τα δύσκολα αλλά για το καλό μου γεγονότα, που με απέτρεπε από το να αφεθώ και να τα απολαύσω. Ένα γονάτισμα βρε αδερφέ με ένα πόνο στην πλάτη! Με αποτέλεσμα, να νιώσω κάτι που μόνο μία ακόμα φορά έχει τύχει να νιώσω και δε θα ήθελα να ξανασυμβεί. 

Ανικανοποίητο και έλλειψη ενδιαφέροντος για όλα όσα, κατά γενική ομολογία, με ενθουσιάζουν. Για έναν άνθρωπο που έχει μάθει να παθιάζεται με το παραμικρό, το να μην νιώθει κάτι ιδιαίτερο για σχεδόν τίποτα, ούτε τα καλά ούτε τα άσχημα, είναι μεγάλη αλλαγή. 

Αισθάνομαι μάλιστα τύψεις, καθώς πιστεύω ότι ήμουν αχάριστη για τα καλά που συνέβησαν και για μένα πέρασαν στο ντούκου ή τα θεώρησα δεδομένα ή χαμογέλασα μηχανικά. Κι αισθάνομαι τύψεις επίσης, για όσα δε προσπάθησα όσο μπορούσα, όπως συνήθως. Δεν υπήρχε χασούρα, αλλά και πάλι εμένα κάτι δε μου κάθεται καλά στο να βολεύομαι στη γωνία μου.

Ταυτόχρονα, είμαι πολύ ευγνώμων, για την στήριξη που έλαβα από ανθρώπους που περίμενα και από εκείνους που δεν περίμενα (ειδικά για αυτούς). Δεν είχα λόγους να μην είμαι εγώ κι όμως για αυτή την εποχή λίγη Αφροδίτη κοιμόταν. Ήταν πολύ όμορφο, όμως γιατί είδα ότι κάποιοι άνθρωποι νοιάζονται περισσότερο απ' όσο νόμιζα και είναι πιο σημαντικοί για μένα απ' όσο πίστευα. Είπαν και έκαναν αυτά που χρειαζόμουν, χωρίς να το πω και χωρίς να το συνειδητοποιώ η ίδια ότι τα είχα ανάγκη (άστο καλό δάκρυσα). 

Επειδή όμως, το 2015 δεν τελείωσε τον Αύγουστο, και όπως πολύ σοφά προέβλεψε ο γνωστός fellow-blogger ένα καυτό απομεσήμερο δίπλα στην θάλασσα "τώρα έρχονται τα καλύτερα" (έφερε γούρι!). Τον Αύγουστο λοιπόν, δε ξέρω πως και γιατί, σα να με άγγιξε ένα μαγικό ραβδάκι και θυμήθηκα τι αγαπώ και πόσο έντονα νιώθω (τα πάντα). Όλα απέκτησαν ένα νόημα, χρώμα και ξεκίνησε η γνωστή μου ανάγκη για κυνήγι. Όσα έκανα και έζησα έκτοτε είναι τόσο όμορφα και κάθε επιτυχία μετράει σα να είναι 10.

Δεν έχω ιδέα ειλικρινά, μάλλον υποψιάζομαι, τι δημιούργησε αυτό το γκρίζο (ούτε καν μαύρο, όπως άλλες φορές, να πω ότι έχω τα χάλια μου και όλα πάνε ανάποδα). Ίσως ευθύνονται άνθρωποι και καταστάσεις που ένιωθα ότι δεν είναι αυτό που ήθελα και αυτό που έπρεπε. Είναι αυτό που αισθάνεσαι ότι κάτι δε πάει καλά (δεν ξέρεις ακόμα τι) και δεν είναι στο χέρι σου να το φτιάξεις, γιατί κάνεις ήδη ότι μπορείς και η κατρακύλα δεν έρχεται από εσένα. Και αυτό σε κατατρώει και σου ρουφάει την ενέργεια και την διάθεση. Παρατηρείς παθητικά την παρακμή να δημιουργείται και εσύ δεν έχεις σχέση με αυτό, μέχρι που μαθαίνεις ή καταλαβαίνεις γιατί συμβαίνει. (Καλά μπροστά σου ήταν, εσύ δεν ήθελες να το δεις.) Τουλάχιστον, τίθεται ένα τέλος σε ψευδαισθήσεις, ότι ζεις κάτι που πίστευες ότι ζούσες (και το ζούσες, αλλά στο μυαλό σου). Παράλληλα, γίνεται εμφανές για ποιους λόγους δεν ήταν στο χέρι σου τίποτα απ' αυτά και γιατί κατάντησες να σου λείπει η χαρά, ο ενθουσιασμός και η αθωότητα. 

Σε αφήνει στεγνό κατά κάποιο τρόπο. Είναι τόσο παράξενο αυτό το γκρίζο! Αυτή η έλλειψη συναισθήματος ή μάλλον εκδήλωσης και μπλοκαρίσματος αυτού, συνθέτει ένα μουντό σκηνικό και πρόκειται για μία ωρολογιακή βόμβα. Και καλό θα ήταν να παρακαλάς να σκάσει. 

Οπότε μέσα στο '15 συνέβησαν πολλά ωραία πράγματα, που χάρηκα και χαίρομαι ακόμα. Νομίζω μεγάλωσα λιγάκι, κατάλαβα πολλά πράγματα για μένα, τους ανθρώπους. Έχασα λίγη αθωότητα και λίγη εμπιστοσύνη (πολύ μάλλον) στους ανθρώπους. Είμαι περήφανη για τις αποφάσεις μου. Λυπάμαι που ίσως δεν είχα όση ζωή όφειλα για όλα τα καλά που έγιναν. Πιστεύω όμως, ότι το τελευταίο τετράμηνο, τα κάλυψε και τα ξεπέρασε όλα και μου επέτρεψε να απολαύσω για την χρονιά ολόκληρη όπως θα άρμοζε. Ίσως απλά ολοκληρώθηκε η δική μου αλλαγή.

Πως γίνεται να βρεις έναν εαυτό και μία αυτοκυριαρχία που δεν είχες χάσει; Μάλλον απλά ωριμάζεις.

Στο τέλος, σα να έκατσαν όλα και όλοι στη θέση τους. Αυτόματα και μαγικά! Και μέσα μου και γύρω μου και στα όνειρά μου. Παντού. Είχα καιρό να νιώσω τέτοια ηρεμία. Σε αυτό το σημείο, δε μπορώ να μην αναφέρω τις θεϊκές γιορτές, που το δίχως άλλο, είχα να βιώσω τόση πληρότητα και ευεξία εδώ και 3 χρόνια. (Όχι, ότι οι γιορτές δεν είναι ΠΑΝΤΑ τέλειες, απλώς φέτος δε με άγχωνε και δε μου την έσπαγε τίποτα.) Ελπίζω να ήταν για όλους αυτές οι γιορτές τόσο ξεχωριστές, λαμπερές και γεμάτες αγάπη και χαρά.

Εύχομαι, η τρέχουσα χρονιά να παραμείνει το ίδιο δυνατή, έντονη, ενδιαφέρουσα, γεμάτη συναισθήματα, όνειρα, προσπάθειες, επιτυχίες, αποτυχίες, υγεία, τύχη και αγάπη. Διαισθάνομαι ότι μαζί με την προηγούμενη, οι επόμενες χρονιές θα ναι πολύ καθοριστικές για την ζωή μου (λέει η μικρούλα Αφροδίτη, που τόσο λίγα ξέρει ακόμα για την ζωή, αλλά που θα της πάει, όσο τρώει τα μουτράκια της, θα μαθαίνει).    

Με την σειρά μου, εύχομαι και σε εσάς αναγνωστάκια να νιώθετε βαθιά και απόλυτα και ποτέ μα ποτέ να μην κάνετε πράγματα που δεν θέλετε να κάνετε (και να σας κάνουν). Για κανένα λόγο. Η υποκρισία και οι προδοσίες δεν αρμόζουν σε κανέναν. 

Κλείνοντας το 2015, ήταν για μένα σαν την φωτό της ανάρτησης*. Σαν την πρώτη, πολυπόθητη βουτιά σε παγωμένα και πανέμορφα νερά. Μουδιασμένη, που την περιμένεις, αλλά δεν την χαίρεσαι στην αρχή, μετά κρυώνεις, την βιώνεις ως κάθαρση και μόλις ανοίξεις τα μάτια σου και δεις την ομορφιά γύρω σου, προσαρμόζεσαι, χαμογελάς και βγαίνεις στην επιφάνεια να απολαύσεις το μεγαλείο της ζωής, τη ζεστασιά του ήλιου και αγαπάς και τα (μπλιχ -ναι μπλιχ, οχι μπλιαχ, μπλιχ-) φύκια :) Μπράβο που πήγες να βουτήξεις, άξιζε τόσο τον κόπο!

Καλή χρονιά μικρά και γλυκά αναγνωστάκια :) Και να θυμάστε, ό,τι είναι να γίνει για καλό, θα γίνει. Don't even bother too much! Αν κάνεις το σωστό και έχεις peace of mind, τίποτα δεν μπορεί να το σπάσει αυτό. 

Υγ.1 Αιώνες που έχω να βάλω Madrugada εδώ, αλλά δεν θα ταίριαζε κάτι άλλο. Quite Emotional: ακόμα και επιτέλους και δυστυχώς (χαχαχαχα όχι που δεν θα το έλεγα!). (Μόνο σε μένα δημιουργεί μία αίσθηση οικειότητας, έναν νωχελικό αισθησιασμό, μία ζεστασιά;)

Υγ.2 Ελπίζω να βλέπετε (είδατε για όσους το διαβάζουν μετά το μεσημεράκι) την συνέντευξη (03:39-30:05) της γλυκύτατης και τόσο σπουδαίας Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ στην ΕΡΤ1 (στο onERT)  :)

Υγ.3 Αξεπέραστα γοητευτικός, όμως (aka Marlon Brando).

*Εντάξει, η κοπέλα φαίνεται να πνίγεται λιγάκι και μάλλον δεν είναι και πολύ fun η φάση, αλλά, ποιητική αδεία το ερμηνεύω όπως θέλω, εδώ έχω παραπλανηθεί από άλλα κι άλλα στη ζωή, αυτό θα με πειράξει! Σμουάτς