Κοινωνική ισορροπία

Και φυσικά ένα δεύτερο κειμενάκι για σήμερα που θέλω εδώ και μέρες να το γράψω. Βασικό θέμα η κοινωνική ισορροπία και συνοχή. Αρχικά ξύλινες λέξεις δίχως συναισθηματισμό. Φυσικά όμως το κοινωνικό ενδιαφέρον και η σκέψη ή η φροντίδα για τον συνάνθρωπο αποτελούν κατ εξοχήν συναισθηματικές πράξεις.


Σε αντίθεση με κοινές πεποιθήσεις, η βαθύτερη αλήθεια είναι η πλατύτερη αλήθεια και όχι η ακριβέστερη. Σε ένα τέτοιο ακριβώς σημείο κείτεται και η αλήθεια της ανθρωπιάς. Το να είναι κανείς άνθρωπος είναι επιλογή, στάση ζωής και ηθικό πρόσταγμα των καιρών, εσχάτως. Η ανθρωπιά εσωκλείει όραμα, αγάπη στην ισότητα, το δίκαιο, τις ηθικές αρχές, συλλογικές αξίες και ιδεώδη. Φυσικά σε έναν αμοραλιστικό, άτεγκο και ψυχρό κόσμο όπως ο δυτικός, κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο έως και ακατόρθωτο με ολοφάνερα και ολέθρια αποτελέσματα.

Η κοινωνική ισορροπία θα πει κάποιος προστάζει την ποικιλομορφία, την διαφορετικότητα και εν τέλει πάντα θα υπάρχει ο δυνατός και αδύναμος είναι ο ορισμός των συστημάτων μέσω των αντιθέσεων που το επιτάσσει. Εν μέρει σαν άποψη ευσταθεί. Προφανώς και η πολυπλοκότητα και η ποικιλομορφία αποτελεί στοιχείο εξέλιξης του κόσμου. Όμως το κακό της σημερινής κοινωνία είναι το χάσμα μεταξύ των κοινωνικών ομάδων.

Μία ζυγαριά (από τις παραδοσιακές παρακαλώ!) ισορροπεί αν της βάλεις 10 κιλά στην κάθε μεριά της πλάστιγγας. Επίσης ισορροπεί αν της βάσεις και 100 γραμμάρια στης κάθε μια. Συνεπώς και κατ αντιστοιχία η ισορροπία μεταξύ δύναμης και αδυναμίας σε κοινωνικό επίπεδο μπορεί να επιτευχθεί και με μικρότερο χάσμα και λογικά λιγότερα "θύματα".

Η μείωση του χάσματος λοιπόν, αποτελεί τον βασικό στόχο του σύγχρονου ανθρωπισμού. Αλλά πριν από αυτό πρέπει πρώτα ο άνθρωπος να ξαναβρεί την ανθρώπινη φύση του, καθώς σε δύσκολες εποχές αντί να μακαρίζουμε την ζωή και την αγάπη κοιτάμε να βγάλουμε το μάτι του διπλανού, σάμπως εκείνος φταίει.

Μην πάμε μακριά, αναρίθμητα παραδείγματα. Άδικοι πόλεμοι, επιδείξεις ισχύος, κατατρεγμένοι λαοί ή κοινωνικές ομάδες... Όλα σε μία τάση νεοσυντηρητισμού και μίας κυριολεκτικής ή μεταφορικής εθνοκάθαρσης. Η κοινωνική ευθύνη της ατομικής ανευθυνότητας βαραίνει τον καθένα μας άσχετα με την στάση του.

Η Ελλάδα συγκεκριμένα, πάσχει από την έλλειψη συλλογικής αλήθειας και ατομικής ταυτότητας οπότε και οι άνθρωποι τείνουν να ετεροπροσδιορίζονται μέσα από ομάδες και άλλες συλλογικότητες που μόνο της δύναμη της μάζας εκμεταλλεύονται και διόλου κοιτάνε την ανθρώπινη πλευρά της ζωής (κλασσικά παραδείγματα οι στάσεις σε αλλοεθνείς...). Κάποτε είχαμε το κουτσομπολιό, τώρα έχουμε την τηλεόραση, κάποτε τα κόμματα είχαν οπαδούς τώρα απέκτησαν και χούλιγκανς.

Αυτή είναι η κατάντια ή έστω η έλλειψη εξέλιξης ενός λαού που δεν έχει ανθρωπιά και δε ξέρει να δρα συλλογικά. Αυτή είναι η λογική ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Όλοι ταυτόχρονα είμαστε θύτες, θύματα και θεατές μίας φρικιαστικής παράστασης που τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι λογοκρΥμένα.

Και αυτό το ονομάζουμε λειτουργική κοινωνία...Ισορροπία σε δύο πόδια ... δύο κουτσά όμως πόδια που δεν θα μας πάνε και πολύ μακριά...