Σαν ερώτημα προφανώς απαντάτε από την ζωή. Όσο κι αν επιμένουν οι ρομαντικοί ο έρωτας δε ζει για πάντα. Απλώς το παραμύθι πάντα έτρεφε την ανθρώπινη ψυχή και τις τσέπες εκδοτών, παραγωγών και τα συναφή.
Ο Λα Ροσφουκό είχε πει ότι: "μερικοί δεν θα ερωτεύονταν ποτέ αν δεν είχα ακούσει για τον έρωτα". Και ισχύει, πριν το διαβάσω το είχα σκεφτεί πολλές φορές. Σύμφωνα με αυτό συμπεραίνω δύο πράγματα. Πρώτον, ο έρωτας έχει την μορφή και την σύσταση που επιτάσσει η κοινωνία, και ανά περιόδους ή περιοχές παρουσιάζει και διαφορετικά χαρακτηριστικά. Και δεύτερον, ο έρωτας είναι προσωπική και εσωτερική διαδικασία, δηλαδή ερωτεύεσαι πριν γνωρίσεις κάποιον. Αλλά ας γίνω πιο αναλυτική (παράξενο :Ρ)!
Στην Νέα Γουινέα υπάρχει μία φυλή η οποία δεν έχει καν λέξη για αυτό που ονομάζουμε έρωτα και καθώς η γλώσσα αποτελεί όχι μόνο μέσω έκφρασης αλλά και κωδικοποίηση της σκέψης μας, φανταστείτε έναν πολιτισμό με απόντα αυτό που σε εμάς είναι σούπερ σημαντικό. Ελ οου ελ! Άλλες φυλές στον κόσμο ακρωτηριάζουν αντρικά ή γυναικεία γεννητικά όργανα ή θεωρούν την αμφισεξουαλικότητα κοινό τόπο. Αναλογιζόμενοι και την ιστορική εξέλιξη από τον άνθρωπο των σπηλαίων που έκανε σεξ για αναπαραγωγή και επίδειξη δύναμης, τους Αρχαίους Αθηναίους που ήταν και ομοφυλόφιλοι, τους Χριστιανούς που εξήραν την ψυχική αγάπη και πάει λέγοντας. Είναι φανερό ότι ο έρωτας έχει πάρει και παίρνει χιλιάδες μορφές, τροπές και διέπεται από πολλές αξίες και ρόλους. Δεν είναι στατικός, ούτε δεδομένος ούτε είναι στάνταρ τι είναι ο έρωτας!
Επομένως, εγώ, εσύ και όλοι όσοι έχουμε κοινό τρόπο ζωής έχουμε το ίδιο ή παρόμοιο κοινωνικό πρότυπο για την ενσάρκωση του έρωτα. Για την ακρίβεια μαθαίνουμε από παιδιά πως είναι και τι κάνουν οι ερωτευμένοι και κάπως έτσι χαράσετε μέσα μας το μονοπάτι. Αμέσως, σε μία προσπάθεια να νιώσουμε μεγάλοι (όπως επιθυμούν όλα τα παιδιά), αλλά και να με την έξαψη του καινούριου αντιγράφουμε τους μεγάλους σε κινήσεις και λέξεις. Μέχρις ότου χτίσουμε μέσα μας την ιδέα του έρωτα.
Όσο κι αν μεγαλώσουμε κάνουμε το ίδιο. Η ανάγκη να ερωτευθούμε προηγείται των καταστάσεων. Πολύ πριν γνωρίσεις το αντικείμενο του πόθου το το υποσεινήδητό σου έχει αποφασίσει ότι θέλεις να ερωτευτείς για πολλούς και διάφορους λόγους. Απόδραση από την μέχρι τώρα ζωή, για απόλαυση, για να νιώσεις πάλι έντονα συναισθήματα. Και συνήθως βρίσκεις ένα πρόσωπο σε φαινομενικά μη ερωτικές ή προκλητικές συνθήκες και αρχίζεις να βιώνεις στο μυαλό σου μία ιστορία.
Αυτό που ερωτευόμαστε είναι αυτό που δεν έχουμε κατακτήσει, αυτό που μοιάζει τόσο όμορφο αλλά εμείς δεν έχουμε δικαίωμα πάνω του. Γι αυτό όταν κατακτήσουμε κάτι και νιώσουμε οικεία ο έρωτας φθίνει, επέρχεται υπερβολική γνώση, ρουτίνα, εξοικείωση. Παύει ο άλλος να είναι ένα δυσεπίλυτο μυστήριο.
Επίσης το άλλο που ερωτευόμαστε είναι αυτός που κάνουμε τον άλλον στο μυαλό μας. Η άλλη πλευρά μοιάζει μία συγκροτημένη προσωπικότητα σε αντίθεση με εμάς που νιώθουμε πολλές φορές μπερδεμένοι. Και αυτή η αντίθεση του τέλειου μη τέλειου, του ολοκληρωμένου και του ανολοκλήρωτου μας κάνει να ερωτευόμαστε και να θέλουμε να ζήσουμε έστω και λίγο μέσω του άλλου, να πάρουμε λίγη από την τελειότητα που πιστεύουμε ότι τόσο άφθονα κατέχει. Ειδικά αν δεν έχουμε ξεκαθαρίσει τα συναισθήματα του άλλου νιώθουμε κάπως κατώτεροι. Δηλαδή το άλλο πρόσωπο έχει τόσο καθαρή σκέψη, τόσα λιγότερα πάθη ενώ εμείς νιώθουμε παράξενα. Αλλά πάλι ο έρωτας φθίνει όσο συνειδητοποιείς ότι ο άλλος δεν είναι το υπερβατό άτομο που είχες στην σφαίρα της φαντασίας σου. Έχει προβληματισμούς αδυναμίες κι συναισθήματα όπως εσύ, πράγμα που σταδιακά τον εκθρονίζει από το βάθρο που είχες φτιάξει.
Γενικά τα ερωτικά συναισθήματα κυμαίνονται μεταξύ του να μην πιστεύεις ότι ο άλλος είναι δυνατόν να σε θέλει (μα είναι τόσο ανώτερος!) και του να αναρωτιέσαι τι στο καλό κάνεις εκεί. Και κάπως έτσι ο έρωτας εξοστρακίζεται καθώς η φαντασία συναντάται με την πραγματικότητα και φεύγει το άγνωστο, η ένταση και το μυστήριο.
Θεωρώ δεδομένο λοιπόν, ότι ειδικά εφ όσον η φύση του έρωτα στηρίζεται κατά το ήμισυ στο πάθος, κάποια στιγμή και αναπόφευκτα τελειώνει. Αν ο έρωτας δεν έχει προλάβει να μεταλλαχτεί σε κάτι άλλο πιο δυνατό, λιγότερο βραχύβιο, πιο στέρεο και ουσιαστικό δυστυχώς χάνεται στις αναμνήσεις.
Θα ήθελα να κλείσω όμως με μία όμορφη και αισιόδοξη νότα. Μία γλυκιά εικόνα που πάντα θα μου προκαλεί συγκίνηση. Τα ηλικιωμένα ζευγάρια που παρά τις δυσκολίες, τις πίκρες, τα σκαμπανεβάσματα της ζωής κρατάνε μία ανεκτίμητη και καθαρή αγάπη. Θα έλεγα ο έρωτάς τους υπάρχει ακόμα. Δεν ξέρω πόσες φορές πέθανε και πόσες τον έχτισαν από την αρχή χέρι χέρι, μα ξέρω ότι τα μάτια και το χαμόγελό δείχνουν την ευτυχία. Ίσως όλοι μας μπορούμε να το κάνουμε απλώς δεν θέλουμε ή δεν ξέρουμε πως ή δεν προλαβαίνουμε ή δεν διαλέγουμε σωστό συνοδοιπόρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ένα σχολιάκι θα μας έκανε καλύτερους! Και αν δεν σας κάνει κόπο βάλτε και ένα ονοματάκι ή κάποιο ψευδώνυμο! Μου αρέσει να ξέρω σε ποιους απευθύνομαι και δίνει ένα πιο προσωπικό τόνο! :) :) :)