Η Θεά του Έρωτα

Σήμερα κλείνουμε 6 μήνες παρέα! Να τους χιλιάσουμε! Ευχαριστώ για τα περίπου 40.000 κλικ και εύχομαι μέσα από αυτό τον τόπο να συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε, ιδεές, συναισθήματα και τρόπους σκέψεις! Τέλος, και κυρίως νιώθω χαρούμενη που μπορώ να βοηθάω κάποιους από εσάς, να ψυχαγωγώ άλλους και απλά προβληματίζω τους υπόλοιπους. Καλή μας συνέχεια! (εισαγωγή ΤΕΛΟΣ!)

(πατάμε play στο τραγουδάκι και διαβαζω-ακούμε! Έτσι πρέπει...!!!)

Κι αν όλοι γίναμε θνητοί από έρωτα?! Που το ξέρεις?

Στη μυθολογία, ήταν σύνηθες φαινόμενο, θεοί να απαρνούνται τα θεία προσόντα κ πλεονεκτήματά τους μόνο και μόνο για να μην δουν τον θνητό που ερωτευόντουσαν να πεθαίνει... Άλλοτε πρότειναν στον θνητό να δεχτεί να γίνει αθάνατος, αλλά αυτό ήταν πιο δύσκολο, καθώς ο καημενούλης θα έπρεπε να δει όλους τους δικούς να χάνονται και να παρασύρονται από τον γέροντα Κρόνο...

Οι Θεοί και οι Θεές ήταν πλάσματα με ανώτερες δυνάμεις και ικανότητες, γεμάτοι με ανθρώπινες ψυχικές ατέλειες, πάθη και ανάγκες. Μπορούσαν παρόλο το μεγαλείο τους να γίνουν μικρόψυχοι (όπως ο Άδης προς την Περσεφόνη), εκδικητικοί (όπως ο Ποσειδώνας κατά του Τηλεμάχου στην Οδύσσεια ή η Ήρα κατά του Ηρακλή) και εκμεταλλευτές (όπως ο Δίας που εξαπατούσε και διακόρευε αθώες κορασίδες).

Μπροστά στο μεγαλείο του έρωτα και της αγάπης όμως όλοι έφταναν στα όρια της αυτοθυσίας! Και αναρωτιέμαι...

Αν κάποτε, πολύ παλιά υπήρχε ένας κόσμος τέτοιος. Με θνητούς και θεούς. Με παντοδύναμους και με καταδικασμένους. Με φθαρτούς και αέναους. Με φως και σκοτάδι.  Κανείς θα περίμενε ότι οι θνητοί θα έκαναν τον κύκλο τους και στο πέρασμα του χρόνου οι αιώνιοι θα νικούσαν, θα υπήρχαν να φυλάνε την τελειότητα και το μεγαλείο τους. Άλλωστε ποιος ανόητος θα ήθελε να πεθάνει. Άσε τους άλλους, κάποια στιγμή το φθαρτό γένος θα εξαφανίζονταν, δια παντός, εξ αιτίας της ατέλειας του.

Να που όμως όλο και κάποιος Θεός έμπαινε στον πειρασμό του έρωτα και της αγάπης. Και ο θνητός χανόταν. Μα η αιωνιότητα γινόταν όλο και πιο δύσκολη! Όλο και πιο αβάσταχτα αιώνια! Ήταν ανθρώπινοι θεοί, είχαν αισθήματα δεν μπορούσαν να ζουν αποκομμένοι και μόνοι! Θα τους έτρωγε το μαράζι...  Αλλά δε μπορούσαν να αντέξουν και τόσους χαμούς! Βαρέθηκαν ο χρόνος να είναι ένας ατέρμονος κοχλίας! Η ζωή τους είχε γίνει ένας κύκλος με κινητό κέντρο! Τι τρομερό! Μα τι παντοδύναμοι ήταν αυτοί!

Και δε μπορούσαν να τους κάνουν κι όλους θεούς! Ούτε εκείνοι ήθελαν ούτε οι άλλοι θεοί θα το δεχόντουσαν! Έπρεπε να κάποτε να γίνουν θνητοί κι αυτοί! Να πάψουν να νιώθουν την αδύναμη δύναμή τους.

Και κάπως έτσι ένας - ένας άφηνε τον Όλυμπο και ζούσε στο δάσος, στη θάλασσα, ζούσε στον κόσμων των φθαρτών. Έγιναν και αυτοί αναλώσιμοι από την συναισθηματικότητά τους. Έτσι, ειρωνικά και αναπάντεχα το μικρό ψάρι έφαγε το μεγάλο, νίκησε η ατέλεια και ο θάνατος έγινε κληρονομικός μοντερνισμός. Κάθε θάνατος ήταν ένα παράσημο αγάπης, αφοσίωσης και αυτοθυσίας.

Η αιωνιότητα καταδέχτηκε να υπηρετήσει τον θάνατο για χάρη του έρωτα...
Και κάποιοι θνητοί πουλάνε και τον έρωτα ψάχνοντας έναν θεό να οικειοποιηθούν!

Κι η ζωή συνεχίζεται, μα είναι αλλού...

-Κι αν όλοι γίναμε θνητοί από έρωτα?! Που το ξέρεις?

-Κι αν όλοι γινόμαστε για λίγο θεοί,από έρωτα? Το νιώθεις!(?)

(Διευκρίνιση: Η εικόνα έχει συμβολισμό! Δεν είναι απλώς χάρμα οφθαλμών! Ο άντρας συμβολίζει την δύναμη και την θεία φύση. Η γυναίκα την θνητότητα, τον πειρασμό τον ίδιο τον έρωτα. Το νερό είναι ο θάνατος και ο αέρας η αιώνια ζωή. Βλέπουμε τον άντρα να προσπαθεί να τραβήξει την γυναίκα από το νερό...Με την αγάπη του θέλει να την προστατέψει από τον θάνατο και τον πόνο. Και τελικά πως το καταφέρνει αυτό; Με το να γίνει ο ίδιος ένα με ότι παλεύει, να μπει πιο βαθιά στο νερό, να της δώσει έστω και για λίγο την αίσθηση του αιώνιου. Μα εν τέλει και οι δύο θα χαθούν μέσα στον χείμαρρο. Ελεύθεροι και ερωτευμένοι!)