Τελικά, όμως, ποιος είσαι; Αυτή είναι μία μικρή ερώτηση, με μία μεγάλη απάντηση για τους περισσότερους. Όσο πιο μικρή η απάντηση, τόσο πιο συνειδητοποιημένος ο άνθρωπος. Κάποιοι δεν θα την αναζητήσουν ποτέ, κάποιοι θα αρνηθούν την αλήθεια που θα ανακαλύψουν και κάποιοι θα την αναζητούν για πάντα.
Δε θα μπω στη διαδικασία να πω τι ή πόσο επηρεάζουν το ποιοι είμαστε. Ο καθένας για τον εαυτό του ξέρει. Όλα επιλογές είναι και για να είσαι έτσι, το υποστηρίζεις κάπως.
Όλοι οι άνθρωποι είμαστε εδώ με μία τεράστια ευκαιρία να είμαστε ευτυχισμένοι, να ζεσταίνουμε την καρδιά των άλλων, να γευτούμε εμπειρίες, να μοιράσουμε αγάπη, αγκαλιές και όνειρα. Να σκορπιστούμε μαλακά στο κόσμο, σαν dandelion, άλλοτε άσκοπα και άλλοτε στοχευμένα. Μάταια ή όχι, όμως, αν δε ζεις τη ζωή σου στο απόλυτο, τη ζεις λάθος. Κάποτε θα το καταλάβεις.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που θα σου πουν πως πρέπει να ζεις ή πως πρέπει να είσαι (ήδη διαβάζεις έναν τέτοιον, οπότε σίγουρα δεν είσαι ακόμα ικανοποιημένος με το πως και πόσο κυνηγάς τη ζωή σου!). Κάποιοι θα το κάνουν με επικάλυψη (σοκολάτας και) αγάπης, ίσως όντως να πιστεύουν ότι έτσι δεσμευτική και εγωιστική είναι η αγάπη (I feel sorry for them). Κάποιοι θα το κάνουν γιατί στηρίζοντάς σε, αναζητούν ως αντάλλαγμα ένα κομμάτι της ψυχής σου. Όλα θα τα κάνουν όλοι, έστω και κατά λάθος.
Εσύ, όμως, οφείλεις να είσαι εσύ. Είτε σε καταλαβαίνουν, είτε συμφωνούν μαζί σου, είτε παίρνεις ρίσκο, είτε χρειαστείς να ξαναχτίσεις όσα θεωρείς ότι είχες ή ήσουν, επιβάλλεται να ορίζεις εσένα και το μέλλον σου και να κάνεις τα πάντα για αυτό. Όχι πως θα πετύχεις ή αποκλείεται να είσαι παράλογος και να έχεις άδικο. Η λογική και η στρατηγική συνιστώνται πάγια για ευ ζην!
Σε διαβεβαιώνω πάντως, ότι προσωπικά έχω ακούσει πολλές φορές "αυτό δε γίνεται" ή "αυτό δε θα το καταφέρεις έτσι". Αλλά ευτυχώς είχα τους κατάλληλους ανθρώπους να πιστέψουν σε μένα όταν ακόμα δεν ήξερα πως να πιστεύω η ίδια πάντα σε μένα. Ποτέ δε ξέρεις ο καθένας που θέτει περιττά όρια ή θεωρεί αδύνατα ή απρεπή ή λάθος αυτά που ο ίδιος δε μπόρεσε ή δε τόλμησε ή απλά δεν "έφτανε" να σκεφτεί, πόσο μάλλον να κάνει. Οι περισσότεροι περιορίζουν τους άλλους, επειδή κάποιοι περιόρισαν εκείνους και μετά τους έγινε συνήθεια ο αυτοπεριορισμός.
Αλλά όπως λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι (είναι καλοί οι Άγγλοι, τους αγαπάμε κλπ), αν δε σπάσεις αυγά, δεν κάνεις ομελέτα (ξέρεις omelette au fromage και τα συναφή)! Ο καθένας μας είναι διαφορετικός, με άλλες ικανότητες και όνειρα. Τα μόνα όρια που υπάρχουν είναι αυτά που θέτεις ο ίδιος. Δε λέω να μη λαμβάνεις συμβουλές ή να μην υπολογίζεις τους ανθρώπους γύρω σου. Αλλά οφείλεις, σε σένα πρώτα απ' όλα, να είσαι υπεύθυνος και να αναλαμβάνεις με ωριμότητα πρωτοβουλίες και να παίρνεις στα σοβαρά τον εαυτό σου. Ο σεβασμός και η εκτίμηση κατακτώνται. Και ο πιο εύκολος και σίγουρος τρόπος να το κάνεις είναι μέσα από τις ίδιες σου τις πράξεις, τις επιτυχίες σου, την επιμονή σου και τελικά την ιστορία σου.
Με το να ζήσεις την ζωή κάποιου άλλου ή τη ζωή που θέλει κάποιος άλλος για να είναι ευτυχισμένος ή για να σε αποδεχτεί (που κανενός η άποψη δεν είναι τόσο σπουδαία, let me tell you), απλά πεθαίνεις πριν την ώρα σου. Μέχρι να πεθάνεις και σωματικά απλά παρατηρείς την ζωή να εξελίσσεται και εσύ ναρκωμένος αναζητάς συνεχώς γιατί το κενό των ονείρων και της πραγματικότητας είναι αγεφύρωτο. Κάποτε όντως θα ναι και το όνειρο θα ναι εφιάλτης. Άλλη μία δηλητηριασμένη προσωπικότητα.
Το 50% της δυστυχίας οφείλεται στον λάθος τρόπο σκέψης, την έλλειψη λογικής μεθοδικότητας, αυτογνωσίας και φιλοδοξίας. Το άλλο 50% οφείλεται στην αδυναμία του ατόμου να ορίσει τον εαυτό του, να ξεχωρίσει το εγώ-άλλοι και να καθορίσει τα όρια ελευθερίας και υποχρεώσεων (του ίδιου και του περιβάλλοντός του).
Ένα πράγμα που με φοβίζει και αποφεύγω στην ζωή μου είναι η δέσμευση, γενικά σε κάθε της μορφής, τόσο με ανθρώπους όσο και με καταστάσεις. Αισθάνομαι ότι αν δεν έχω εύκολη και άμεση πρόσβαση στην έξοδο κινδύνου δεν θα προλάβω όλα όσα θέλω να δοκιμάσω ή θα κολλήσω κάπου και θα το μετανιώσω. Εν τέλει, αυτό αφορά εμένα. Η στάση μου να μη δεσμεύομαι με δεσμεύει πιο πολύ από το να μάθω να διαχειρίζομαι τη δέσμευση. Στερούμαι ευκαιρίες που θέλω να ερευνήσω, αλλά πιθανόν να έχουν μεγάλο τίμημα όταν θα θέλω να απεμπλακώ (που λογικά θα θέλω sooner or later, το υπογράφω). Και όλο αυτό είναι ένδειξη ανωριμότητας. Οπότε ακόμα και αν κάποιοι, έστω και όχι οι σημαντικότεροι για μένα, τύχει να διαφωνούν μαζί μου, αυτή η δειλία απλά θα επικυρώσει τη άποψή τους και διόλου θα αναδείξει τα σχέδιά μου.
Who cares θα μου πεις? Αλλά, μέσα στα άλλα στη ζωή μας είμαστε εδώ τόσο για να εξελιχθούμε, όσο και για να βοηθήσουμε και τους άλλους, αν το επιλέξουν, να εξελιχθούν, μέσα από εμάς ή με αφορμή εμάς.
Δε με νοιάζει να συμφωνεί κανείς με τις απόψεις ή με τις επιλογές μου. Όταν πιστεύω βαθιά σε κάτι, δε με ενοχλεί καθόλου να το φτάσω στο τέλος ακόμα και ολομόναχη. Άλλωστε ουδείς αναντικατάστατος για όλους μας. Αυτό που δεν ανέχομαι γενικώς είναι η έλλειψη σεβασμού και λογικής. Προτιμώ κάποιος να είναι συνειδητοποιημένος και με επιχειρήματα να με πολεμάει για πάντα, παρά να ναι πρόβατο και να συμφωνεί μαζί μου.
Το να ναι κανείς ο εαυτός του και να ναι αφοσιωμένος σε αυτά που θέλει εγείρει πολλές αντιδράσεις, ζήλια, διαφωνίες, ανασφάλειες. Είναι ένα μοναχικό ταξίδι που ο καθένας μας καλείται να ολοκληρώσει. Το κλειδί είναι να αγνοεί κανείς τις σειρήνες και ακόμα και αν κάνει λάθος, να μάθει από αυτό και να παραμείνει σταθερός στο όνειρό του. Δεν είναι όλοι έτοιμοι ή ικανοί για όλα, πόσοι μάλλον ψύχραιμοι και συνειδητοποιημένοι να αποδεχτούν ότι εκείνοι τα παράτησαν και άλλοι τα καταφέρνουν. Ούτε μπορούμε να τους κάνουμε όλους ευτυχισμένους. Πρώτα χρειάζεται να είμαστε περήφανοι για εμάς, για να έχουμε να δώσουμε και μάλιστα γενναιόδωρα.
Και αν τελικά αυτό είναι το τίμημα, να αντιπαρατεθείς με ανθρώπους που δεν είναι κακοί, σου φέρθηκαν καλά χωρίς να ναι υποχρεωμένοι, αλλά δεν είναι και οι πιο σημαντικοί για σένα, ώστε να προσπαθήσεις (έστω) για αυτά που επιθυμείς, τότε καν' το. Απώλειες πάντα υπάρχουν. Αν δεν υπάρχουν για αυτό το σκοπό δεν βλέπω για ποιον θα έπρεπε να υπάρχουν. Τα όρια τα θέτουμε εμείς.
Αν κάτι δε μας χωράει, δε μικραίνουμε εμείς, αναδιαμορφώνουμε ή απορρίπτουμε το ίδιο. Τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες ;) Carpe diem, seize the day, άδραξε την ημέρα κ.ο.κ. Κανείς δε ζει για πάντα! Και για να ολοκληρώσω τα cliché της ανάρτησης, η ζωή είναι πολύ μικρή για να ναι θλιβερή (ή αλλουνού προσθέτω!).
Υγ. 1
Don't let them tell you who you are is not enough
Don't let them tell you that it's wrong that you won't find love
Don't let them use my life to put your future down
Don't let them tell you that happiness can't be found
Υγ. 2 Όσο προετοιμάζω αλλαγές για την ζωή μου, τόσο ο υπερβολικός και φιλελεύθερος εαυτός μου βλέπει τις δεσμεύσεις και τρομοκρατείται. Αλλά αυτά έχουν οι αλλαγές και η εξέλιξη. Τουλάχιστον, κάθε μέρα εκτιμώ τους ανθρώπου που με στηρίζουν ή έτυχε να με στηρίξουν κάποτε, όσο υπάρχουν ακόμα. Αν έχετε παιδιά, φίλους, συντρόφους, συγγενείς και τα λοιπά να τους αγαπάτε απόλυτα, να τους δίνεται χώρο να ζουν όπως θέλουν και να τους αποδέχεστε. Αυτό θα ναι το πράγμα που για πάντα θα μαι πιο ευγνώμων στη ζωή μου. Εν τω μεταξύ, ενδέχεται να μην υπάρχουν καν οι περιορισμοί που νομίζω ότι θα υπάρχουν... Δηλαδή go figure!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ένα σχολιάκι θα μας έκανε καλύτερους! Και αν δεν σας κάνει κόπο βάλτε και ένα ονοματάκι ή κάποιο ψευδώνυμο! Μου αρέσει να ξέρω σε ποιους απευθύνομαι και δίνει ένα πιο προσωπικό τόνο! :) :) :)