The Game

Παιχνίδια. Από τις πρώτες χαρές στη ζωή, σου τα δίνουν, περνάς το χρόνο σου, μαθαίνεις, απολαμβάνεις, προοδεύεις. Έπειτα, μεγαλώνεις και τα μοιράζεσαι ή συμμετέχεις σε τέτοια μαζί με άλλους και μέχρι να πεθάνεις παίζεις για πάντα! 

Υπάρχουν πολλών ειδών παιχνίδια στα μέτρα του κάθε παίκτη. Και πολλών ειδών επίπεδα δυσκολίας ή συμπαίκτες, ομοίως. Προφανώς, καθένα εξ αυτών έχει διαφορετικό σκοπό, αιτία, αφορμή και αποτέλεσμα για συμμετέχοντες και παρατηρητές. Αλλά οι άνθρωποι ποτέ δεν παύουμε να παίζουμε.

Πιστεύω είναι η αδρεναλίνη και το άγνωστο είναι που μας κινητοποιούν την περιέργεια και τον ανταγωνισμό. Η γνώση, η απόλαυση και η εξουσία είναι διόλου ευκαταφρόνητα στοιχεία της εικόνας. Όπως λέει και ένας φίλος μου, όλα γίνονται για το σεξ, εκτός από το σεξ, αυτό  γίνεται για την εξουσία. Οπότε η εξουσία είναι κάτι παραπάνω από επιθυμία ή ανάγκη, μάλλον μοιάζει με βαθύ και σκοτεινό ένστικτο.

Πίσω στο θέμα μας, όμως, τα παιχνίδια, τελικά, δεν είναι μόνο απόλαυση (ούτε μόνο απολαυστικά), είναι τρόπος ζωής. Οι τζογαδόροι της ζωής επιλέγουν να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις ως πίστες, όσο πιο δύσκολες και περίπλοκες τόσα περισσότερα έχουν να προσφέρουν ή να διδάξουν. Βεβαίως υπάρχουν και εκείνοι που θέλουν να ζουν τα ίδια και τα ίδια ή που απλά εγκλωβίζονται κάπου.

Κάθε παιχνίδι έχει κανόνες, που κανείς μπορεί να παραβεί ή να τηρήσει, αναλόγως την στρατηγική και το επίπεδό του. Κάποια παιχνίδια είναι δίχως κανόνες και ο νικητής τα παίρνει όλα (and the winner takes aaaaaall...) και κάποια έχουν πολλούς, σαφής κανόνες που θέτουν εμπόδια ακριβώς για να κάνουν το παιχνίδι δυσκολότερο. Φυσικά, κάθε παιχνίδι δε θέλουν να το παίζουν όλοι και κυρίως, δεν μπορούν! Κάτι τέτοιο απαιτεί ικανότητες και κίνητρα. Όσο πιο πολυεπίπεδο, σκληρό, δίκαιο και ασυνήθιστο το παιχνίδι, τόσες περισσότερες οι απαιτήσεις από τους συμμετέχοντες.

Προσωπικά, δε βρίσκω τα παιχνίδια κακά. Αντιθέτως, νομίζω ότι δε θα μπορούσα να ζήσω δίχως τέτοια. Είναι ο πιο ευχάριστος τρόπος να διατηρείς το χρώμα, την ποικιλία και την ομορφιά της ζωής, ενώ πρακτικά δεν υπάρχουν όρια στο πόσα ή ποια επιλέγεις να παίξεις, πέραν αυτών που ο ίδιος θέτεις. Καλό είναι να παίζεις παρέα με τους άλλους. Κακό είναι να παίζεις εις βάρος των άλλων. (Ξενέρωτο είναι να μη ξέρεις να παίζεις ή να καταλαβαίνεις λάθος!)

Οι άλλοι είναι απαραίτητοι, διότι πρακτικά είναι κύρια πηγή τυχαιότητας στη ζωή μας. Ή πηγή απρόβλεπτων γεγονότων. Και κάτι τέτοιο είναι θεμιτό. Άρα, τα παιχνίδια με τους άλλους είναι πολύ ενδιαφέροντα. Ειδικά, εκείνα να ασαφή, αμφίσημα, ειρωνικά, εγκεφαλικά, ψυχρά, αδυσώπητα. 

Θα μου πεις και καλά γιατί να τραβάς ζόρι και να παιδεύεσαι; Ή τα παιχνίδια δεν είναι ωραία και πρέπει όλα να ναι σαφή στη ζωή; Ή όποιος παίζει με την φωτιά στο τέλος καίγεται.

Αναμφισβήτητα, τα παιχνίδια μπορεί να είναι στο εύρος των ικανοτήτων μας ή εκτός αυτών. Να τα απολαύσουμε ή να μας πονέσουν. Να τα επιλέξουμε ή να μας αποθαρρύνουν. Κατά την γνώμη μου ένα παιχνίδι έχει τελειώσει πολύ πριν τελειώσει! Πάρα πολύ! Νικητής είναι αυτός που ελέγχει τη φάση (και το κρατάει ζωντανό μη σου πω). Για να είμαι πιο σαφής νικητής είναι αυτός που βλέπει πιο μπροστά, όπως στο σκάκι, και έχει οργανώσει πιο αποδοτικά περισσότερες εναλλακτικές.

Μία ομάδα ανθρώπων τείνει να παίζει μόνη της σε εγκαταλελειμμένο παιχνίδι νομίζοντας ότι έχει συμπαίκτη ή ότι έτσι θα επαναφέρει τον συμπαίκτη. Η αλήθεια είναι ότι όταν χαίρεσαι υπερβολικά, μάλλον παίζεις μόνος σου. Είναι σαν το διάλογο, αν ο άλλος δείχνει πολύ συγκαταβατικός ή σε βαριέται ή δε σε ακούει καν ή είναι κουτός. Από την άλλη, μία άλλη ομάδα τείνει να μπαινοβγαίνει σε παιχνίδια θεωρώντας ότι η απουσία δεν ανέδειξε στον αντίπαλο πιο ενδιαφέροντα παιχνίδια. Μα τούτοι αισίως το καταλαβαίνουν, γιατί όσο επιφανειακοί ή με τάσεις βολέματος να είναι. δεν είναι και ηλίθιοι (μάλλον πονηροί, αν έχω παρατηρήσει ορθώς).

Επιπρόσθετα, μερικά παιχνίδια ή παρτίδες αυτών ματαιώνονται λόγω χαμηλού ενδιαφέροντος. Όταν ένα παιχνίδι αποδεικνύεται πιο εύκολο και πιο ρηχό απ' όσο νόμιζες ή ήθελες να είναι, αναπόφευκτα δεν σου προκαλεί ενθουσιασμό ούτε εκτίμηση. Συνεπώς, το αφήνεις να το παίζουν άλλοι με μικρότερες προσδοκίες από τη ζωή τους ή λιγότερες ικανότητες (παιχνιδικές...) προς το παρόν.

Το να μη συμβιβάζεται κάποιος και να έχει απαιτήσεις από τη αξία των επιλογών του ή των προκλήσεων που κυνηγά, είναι τρόπος ζωής. Ίσως όχι ο ιδανικότερος ή πιο φιλήσυχος, αλλά σίγουρα ο πιο απόλυτος.  

Το παιχνίδι είναι ένα πάθος και το πάθος είναι το ατιμότερο παιχνίδι! (plot twist, θα κόλλαγε, περισσότερο από οτιδήποτε, το wicked game, αλλά δε το βάζω, καθώς θα ήταν πολύ προβλέψιμο!)

Πιο δυνατά, πιο ψηλά, πιο γρήγορα. Αυτό θα ήταν η ιδανική εξέλιξη του απόλυτου παιχνιδιού. Και όλα αυτά, με χειρουργική ακρίβεια, ιώβειο υπομονή, τρυφερή στρατηγική και απαράμιλλο αυτοέλεγχο. (Πόση ουτοπία χωράει σε μία παράγραφο!)

Όλα είναι ένα παιχνίδι! Απολαύστε το, λοιπόν, σα να μην υπάρχει αύριο (καθώς κάποια στιγμή, όντως δεν θα υπάρχει!)

Σμουατς-σμουατς

Υγ. 36 μέρες για Χριστούγεννα και τραγουδάκι για βροχερή απόδραση από βαρετό réveillon (σε διπλανό δωμάτιο), με λίγη champagne, μαύρα ρούχα, χαμηλό φωτισμό, στολίδια, απαλούς χορευτικούς ελιγμούς και εναγκαλισμούς κάτω από γκι (mistletoe)! (για τα cranberries μέσα στη champagne δεν είπα και τις φυσαλίδες που αντανακλούν τόσο μαγικά το φως των κεριών) ... *Cheers*