Perfektionismus

Perfektionismus που λένε και οι φίλοι μας οι Γερμανοί λοιπόν. Και τίθεται το ερώτημα: "Τελειότητα ή Αρμονία". Η απάντηση στο τέλος του ποστ.

Προσπαθώντας να εξηγήσω σήμερα σε έναν φίλο μου τα κριτήρια μου στον έρωτα μπήκα (ξανά) στην διαδικασία να ερμηνεύσω όσο μπορώ τον τρόπο σκέψης μου για να γίνει κατανοητός.

Στην τοποθέτησή μου, πως από μικρά πράγματα που μου αρέσουν ερωτεύομαι το σύνολο, έχοντας πλήρη επίγνωση του σφάλματος που διαπράττω, αντέδρασε παράξενα. Θεώρησε ότι θα έπρεπε να έχω πιο αυστηρά κριτήρια και η επιλεκτικότητά μου να μην περιορίζεται στο ξεχωριστό αλλά και στο αντάξιο. Να συγκρίνω με δύο λόγια και να επιλέγω τον καλύτερο υποψήφιο, γιατί αυτός θα μου ταίριαζε και θα αφουγκράζεται τις ανάγκες μου. Του είπα λοιπόν ότι το τέλειο, δεν υπάρχει αλλά και αν υπήρχε δεν έχει προσωπικότητα να ερωτευτώ.

Και εδώ άρχισε μία τεράστια (όπως πάντα) κουβέντα από γουρλωμένα μάτια, έκπληξη και ιδεολογικές διαφωνίες μα όμορφες εντυπώσεις. Νομίζω ότι κέρδισα τον γύρο με μία παρομοίωση (like a boss) μια για πάντα. (παρομοίωση και όχι μεταφορά αυτή τη φορά!)

Πολλά λοιπόν τα επιχειρήματα και κλήθηκα να μεταδώσω το πάθος μου για την ατέλεια, για την ακατέργαστη ανθρώπινη φύση. Πρώτον η εξέλιξη είναι μία μαγευτική διαδικασία, που με συναρπάζει. Δεύτερον, μ' αρέσουν τα ταξίδια έναντι των προορισμών (Καβαφισμοί λολ).

Και τώρα κάνε την εικόνα στο μυαλό σου. Έχεις δύο τραπέζια. Κάθε τραπέζι είναι κάτι χρήσιμο, σαφώς ορισμένο και γνωστό για όλους μας. Υπάρχουν πολλών "ειδών" τραπέζια, όπως συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Για το παράδειγμά μας, θα χρειαστούμε ένα τραπέζι ΙΚΕΑ μαζικής παραγωγής, χωρίς ψεγάδια και απόλυτα λειτουργικό. Και ένα ακόμα, χειροποίητο (diy) με θαλασσόξυλα ή ξύλα από το δάσος, στραβές βίδες, άνισες άκρες, με  ακίδες, μονταρισμένο στο χέρι και απόλυτα λειτουργικό. 

Το πρώτο είναι όπως θα έπρεπε να είναι ένα τραπέζι. Και δεν το λέω με την έννοια του ιδανικού αλλά του ψυχαναγκαστικά καθορισμένου, αυτού που έχει περάσει από έλεγχο ποιότητας παραγωγής. Αν η άρια φυλή είχε επικρατήσει επί γης (μαζί με τους κανονισμούς της) θα είχε ανθρώπους τραπεζάκι ΙΚΕΑ, για να καταλάβεις. Ξέρεις, υπάρχουν και άλλοι τέτοιοι άνθρωποι. Είναι εκείνοι που κρύβονται πίσω από λόγια, γούστα, ιδέες άλλων, που τα παρουσιάζουν σαν δική τους προσωπικότητα. Το κάνουν γιατί δεν έχουν κάτι, δεν είναι κάτι. Ένα πόδι από την Κίνα, δύο βίδες από το Βιετνάμ (και όχι το Βιτάμ) και πάει λέγοντας. Η μόνη διαφοροποίηση (αν υπάρχει) είναι το διαφορετικό mix and match των ίδιων χαρακτηριστικών που έχουν όλα. 

Από την άλλη έχουμε το τραπέζι γκρέμλιν, αυτό που θέλει διπλωμένο χαρτί για να είναι ίσιο στο πάτωμα, αλλά περιέχει όλη την χαρά της αναζήτησης, συλλογής ξύλων, αγοράς εργαλείων (5 φορές βόλτα στα Leroy Merlin για να αποκτήσεις όλα τα απαραίτητα, γιατί είσαι και άσχετος μαστρο-Bob), άπειρου χρόνου σε βοηθητικά βίντεο και χειρωνακτική εργασία. Και δε θα αναφερθώ στην καζούρα για αυτή σου την ιδέα ή την ακαταστασία ή τα  λάθος μέτρα που πήρες και τελικά είναι μεγάλο για εκεί που το προόριζες. Αυτό θα ήταν ένας άνθρωπος με ιστορία, προσωπικότητα, χαρακτήρα. Κάτι μοναδικό και άγρια θελκτικό.

Και σου λέω λοιπόν ότι η ζωή είναι ένα βιβλίο αναμνήσεων και μία στιγμή (αυτή που ζεις τώρα). Αυτό το βιβλίο είναι σαν μια απέραντη αμμουδιά: "Η αμμουδιά της Καρδιάς" (copyright, trademark και τα συναφή).  Κάθε τι αφήνει εκεί το σημάδι του, το αποτύπωμά του. Άλλα ευδιάκριτα, ζωντανά, ευχάριστα και άλλα που αχνοφαίνονται ή ξεθωριάζουν. 

Το πρώτο τραπέζι (άνθρωπος) όταν ακουμπήσει την αμμουδιά της καρδιάς, θα αφήσει μία φλατ επιφάνεια. Το μόνο που θα απομείνει είναι μία (κατα)πίεση, ένα ζόρισμα της περιοχής. Καμία ομορφιά, κανένα στοιχείο που θα μας θυμίζει τι πέρασε από εκεί. Το άλλο τραπέζι (άνθρωπος) θα αφήσει λογής λογιών εσοχές, σαν περίτεχνο καλούπι γλύπτη. Προφανώς απόλυτα μοναδικό. 

Έτσι, είναι λοιπόν, του λέω. Η δική μου αμμουδιά της καρδιάς θέλω να ναι συλλογή από πραγματικά όμορφα καλούπια και όχι από φαινομενικά τέλεια αλλά πρακτικά άδεια ανθρωποειδή. Τελικά, κατάλαβε πως ερωτεύομαι. Το πρόβλημα δεν ήταν η τελειότητα, αλλά η πάγια και καθολική ανυπαρξία αυτής που οδηγεί στην προσποίηση της από τα πιο σάπια υλικά μάλιστα (βλέπε ΙΚΕΑ, φίλος!) (και οκ τα ΙΚΕΑ μ' αρέσουν, δεν έχω θέμα, αλλά ξέρεις). 

Όμοια όπως κάποτε είχα ερμηνεύσει την διαφορά έχω ανάγκη και θέλω ως: θέλω να μαι η μπύρα σου και όχι το νερό σου. Θέλω να σαι το χειροποίητο project της ζωής μου, αυτό που θα με παιδεύει γλυκά, θα του βρω χώρο και χρόνο και θα το έχω στήσει από τα κομμάτια σου, εκείνα που κανείς δε μάζεψε, όσο κοιτούσαν το περιτύλιγμα (το όμορφο θα έλεγα) της ζωής σου. 

Κρίνοντας από το σημερινό (καθηλωτικό) κομμάτι, η απάντηση της εισαγωγής θα έλεγα πως είναι μάλλον Αρμονία. Η τελειότητα είναι στατική, ενώ η αρμονία πάλλεται. Και όσο πάλλεται και η καρδιά μας, ευτυχία θα βρίσκουμε μόνο σε κάτι μοναδικό και όχι σε ιλουστρασιόν υποκρισίες. Excusez moi mes amis! 

Υγ.1 RIP BB King (ότι λέγαμε χθες για πεθαμένους, αυτόν δεν τον είδα από κοντά, προς αποφυγή παρεξηγήσεων...).The only thrill won't ever be gone :) Λυπηρό να χάνονται άνθρωποι που συμπεριλαμβάνονται σε αναμνήσεις που έχεις από παιδί.

Υγ.2 "Die Tonkunst begrub hier einen reichen Besitz,aber noch viel schonere Hoffnungen." για τις πιο όμορφες θέες της Αθήνας, τα αποκτήματα και τις προσδοκίες που μου προσφέρουν.

Υγ.3 Καταλαβαίνεις ότι έχεις γράψει πολλά κείμενα (που έχουν διαβαστεί αρκετά) όταν θέλοντας να κάνεις αναφορά σε παλαιό κείμενο, δεν το ψάχνεις στο blog σου αλλά στο google με τον μισό τίτλο. Jesus!

Υγ.4 Θέμα επόμενης συζήτησης: "Δεν είναι κακό, πεζό και λίγο είναι" (ή το κακό, το πεζό και το λίγο, που θα έκανε και κινηματογραφική επιτυχία λολ).

Υγ.5 Προφανώς δε θα έπρεπε να αναρωτιέσαι (και όχι: Προφανώς! Δε θα έπρεπε να αναρωτιέσαι!). Όχι; χαχαχα

Υγ.6 Μπράβο σε όποιον βρει το κρυμμένο κομμάτι της ανάρτησης (και δεν εννοώ εμφανές link σε λέξη)! [Δεν είναι καθόλου δύσκολο!]