Βραδινές Περιπλανήσεις

Στις βραδινές περιπλανήσεις μας, μέσα στης πόλης τον αχό, που λέει και το τραγούδι, γίνονται οι καλύτερες σκέψεις μας.

Ξέρεις τι είναι φίλε αναγνώστη να έχεις γυρίσει κατάκοπη, να πέφτεις στο κρεβατάκι σου να κοιμηθείς μετά από 10 μέρες (ελεεινά κουραστικής)  αρρώστιας σαν άνθρωπος και να σου έρχεται να γράψεις κάτι; Μη σου τύχει. Αλλά όχι, χθες συγκρατήθηκα και δεν άργησα να ξεραθώ.

Αλλά να που έφτασε η ώρα να τα πούμε (πάω να πάρω φαί, πείνασα).

Οι βραδινές περιπλανήσεις, γεννούν σκέψεις (και εικόνες, άλλο κείμενο αυτό όμως). Αν έλεγα ότι πάντα ήξερα τι ήθελα στην ζωή μου θα έλεγα ψέμματα (και δεν είναι του επιπέδου μου). Τις περισσότερες φορές όμως ήξερα. Ήξερα που ήμουν και που ήθελα να φτάσω, το πως αναζητούσα. Αυτό που πάντα ήξερα, δίχως αμφιβολία ήταν το τι ΔΕΝ ήθελα. Ναι, αυτό ήταν ανέκαθεν εκπληκτικά ξεκάθαρο και εγώ πεισματικά σταθερή σε αυτό (20 "αυτό" σε μία πρόταση, λολ).

Στην ερωτική μου ζωή για παράδειγμα (γιατί Αφροδίτη με λένε, μην περιμένεις να διαβάσεις για κουλουράκια), από τόόόση δα είχα στο μυαλό μου τι μου αρέσει, τι επιθυμώ και ποιος τύπος ανθρώπου θα ξεχώριζε, μένοντας για πάντα στην καρδιά μου. Τόσα χρόνια μετά, μπορώ να πω ότι είχα μοναδική διαύγεια σκέψης και χαίρομαι που δεν χρειάστηκε και να δοκιμάσω για να μάθω τι μου αρέσει.

Καλά προφανώς και δοκιμάζω, αλλά όχι για να βρω τι θέλω αλλά για να δω ποιοι μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Αρκετά σοκαριστικά (shockingly enough), δεν είναι πολλοί, παρ όλο που αναφέρομαι σε απλά και βασικά πράγματα. Μάλλον είναι θέμα αξίας και ωριμότητας... Anyway. 

Ανακάλυψα, που λέτε και άλλα πράγματα για μένα και μου άρεσε. Και να μαι να τα διηγούμαι, σαν να πρόκειται για κάποια άλλη (να κάνουμε και μία αυτοκριτική ωρέ αδερφέ!).

Κατέληξα στα εξής;

• Αναζητώ συγκινήσεις. Εκλεπτυσμένες, βαθιές, με μικρό κοινό.
• Χαρίζονται φθαρμένα όνειρα. Πωλούνται και ημιτελή σε τιμή ευκαιρίας! (με θέα άβυσσο και τα ρέστα)

Επομένως, αν με ρωτούσαν τι θα ήθελα από αυτή τη φάση ζωής (πέρα από την υγεία, την ικανοποίηση υπαρχόντων στόχων και την καλή αρχή των νέων σχεδίων μου) θα έλεγα συγκινήσεις. Τόσο απλό, αλλά τόσο to the point, που κατενθουσιάστηκα μόνο που το σκέφτηκα. 

Δεν μιλάμε για εμπειρίες, συναισθήματα μεμονωμένα. Αλλά για συγκινήσεις, που περιέχουν συνολικά όλα τα παραπάνω. Το να ζεις ολοκληρωμένες σκηνές είναι ευλογία. Ό,τι είναι η κόλαση για τον παράδεισο, είναι η συγκίνηση για το όνειρο. Βάναυσα γήινες, λοιπόν και απόλυτα μαγικές. Χωρίς ροζ σύννεφα. Μόνο κόκκινες ουρές. Δίδυμη αδελφή του έρωτα η συγκίνηση. Και η αγάπη; Ποια αγάπη; Πέρασε η συγκίνηση; Πέρασε, και δεν ακούμπησε. Η αγάπη παρακολουθεί χαμογελώντας σαν μεγαλόκαρδη και σοφή μαμίκα (aka μαμά). 

Τα όνειρα σε κάνουν να σηκωθείς από τον καναπέ, οι συγκινήσεις σε υποχρεώνουν να μη θελήσεις να ξανακάτσεις ποτέ!

Υγ.1 Θα πρότεινα να τσεκάρετε όλο τον δίσκο! Ακούγεται πολύ εύκολα και χαλαρά.
Υγ.2 Χαχαχα ντροπήήή για την εικόνα του κειμένου χαχαχα
Υγ.3 Εναλλακτικά, soundtrack της ανοιξιάτικης Αθήνας.
Υγ.4 Ειρωνεία: δεν μ' αρέσει να τρώω σοκολάτα (γενικά γλυκά), go figure επιλογή τραγουδιού!